Inmiddels is het alweer bijna vijf weken geleden dat ik ben bevallen van ons prachtige meisje May. Langzaam krijg ik het gevoel weer een beetje mezelf te worden – al zal dat vast veel te voorbarig zijn met nog geen anderhalve postpartum op de klok. Maar toch. Ik voel me voor het eerst sinds tijden ‘gewoon’ mens. Het enige waar het eigenlijk nog behoorlijk aan schort is mijn algehele focus. Want hoe hard ik ook mijn best doe: dat lijkt maar niet terug te komen. Het lijkt eerder een soort zwangerschapsdementie, maar dan na de zwangerschap.
Misschien herken je het wel. Dat je een tekst zit te lezen en aan het eind van de zin nog steeds geen flauw idee heeft waar hij over ging. Of dat je bij de waterkoker staat te wachten, een tikje ongeduldig omdat het water maar niet opwarmt (en dan blijkt dat je de stekker bent vergeten). En, voor je omgeving waarschijnlijk de vervelendste van alles, dat iemand je een heel verhaal vertelt en je na afloop alleen nog maar dapper kan lachen, hopend dat niemand ziet dat je de kern volkomen hebt gemist, omdat je afdwaalde.
Het zijn de momenten waarop je vertederd naar je lieve dreumes kijkt, tot je (bijna te laat) ziet dat ze onderzoekt hoe flexibel je pinpasjes zijn. Waarop je oudste dochter simpele vragen stelt waarop het antwoord extreem ingewikkeld lijkt. Je komt niet op woorden als potlood, banaan en ooglid, vergeet je boodschappenlijstje als je naar de supermarkt loopt en vindt de afstandsbediening terug in de koelkast.
Misschien moet ik ook wel meer rust nemen. Gewoon op tijd naar bed gaan, om te ondervangen dat onze lieve newborn verre van doorslaapt. Het gevoel overboord gooien dat er te weinig uren in een dag zitten door beter te plannen en mijn allerliefste vrienden melden dat ze heus weer aan de beurt komen, maar dat ik het nu even niet trek. Want daar zit mijn valkuil op het moment geloof ik. Ik wil alles: een schoon huis, kinderen die in het gareel (lijken te) lopen, rust, reinheid en regelmaat, mijn werk en een sociaal leven.
Stiekem weet ik best dat het onhaalbaar is. Ontzwangerend of niet. Rust, reinheid en regelmaat zijn niet my middle name en dat zou ik eigenlijk moeten accepteren. Maar ja, door de zwangerschapsdementie vergeet je dat gewoon weer 😉
Vond jij het na de bevalling ook lastig om weer op te starten? En om te accepteren dat je niet overal meer energie voor had of van alles bleef vergeten? Ik ben benieuwd naar jullie ervaring!
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
