De mist in mijn hoofd trekt langzaam weer op. Het begon ermee dat ik mijn boodschappenbriefje steeds vaker begon mee te nemen. En afspraken zelfstandig onthield, zonder daarvoor een telefoon of agenda voor nodig te hebben. Onwennig, wel. Maar na maandenlang leven met de nasleep van mijn zwangerschapsdementie, die toch min of meer een ‘handicap’ begon te vormen, gaat alles weer de goede kant op.
Het komt eigenlijk ook op een prettig moment, zeker omdat mijn werkafspraken beginnen toe te nemen en inmiddels ook via de site af en toe opdrachten komen. Op mijn oude niveau zit ik nog lang niet, maar elke stap is er eentje en ik neem vastbesloten de route die weggaat van het leed dat zwangerschapsdementie heet.
Ik begon het zelf ook steeds vervelender te vinden en als een last te ervaren. Dan haalde Ro eerdere uitspraken terug in een discussie en ik wist werkelijk van niets meer. Of ik zat in een gesprek met iemand en halverwege was ik de draad kwijt (maar echt: tijdens het gesprek al!) Het leidde soms zelfs tot irritatie bij anderen en ik werd meer dan eens verdacht van desinteresse. Maar heus, ik kon er werkelijk niks aan doen.
Onverwachts ging het weer de goede kant op. Ik hoefde niet alles na te vragen, herinnerde in elk geval weer mijn eigen versie van bepaalde discussies en mijn concentratieboog leek weer als vanouds. Zo ook laatst. Ik mag meewerken aan een waanzinnig leuk project op school en we hadden onze eerste vergadering. En ik heb daadwerkelijk meer dan een uur volledige aandacht gehad voor wat we bespraken. Sterker nog, ik ‘stond helemaal aan’, zoals ze dat weleens noemen. En nog steeds kan ik oplepelen waarover we het hebben gehad, vertellen welke outfits de anderen aanhadden en hoe het gesprek verliep. Ja, ik voel me weer wie ik was voor de zwangerschappen.
Datzelfde gevoel had ik vanmorgen. Met gepaste trots keek ik naar mijn spiegelbeeld. Hier staat een vrouw die alles weer op een rijtje heeft! – dacht ik enigszins overmoedig. Geen slons of gatenkaasgeheugen meer, maar een werkende moeder met vertrouwen in zichzelf! In mijn hoofd loop ik voor de vorm alles na, maar ik weet dat ik bepakt en bezakt de deur uit ga. Ik heb opschrijfboekjes en mijn agenda bij me, smartphone én oplader en bij mijn ouders thuis staat de red bull koud voor een extra boost.
Het is tijd om te vertrekken, ik heb zin om te gaan werken en voel aan alles dat dit een productieve dag wordt. Ik pak mijn sleutel, haal de autosleutel eraf en leg de bos terug in het mandje. Met de autosleutel in mijn hand wandel ik naar mijn fiets…
Afbeelding, Asier Romero – Shutterstock
Wees de eerste om reactie te geven