Dit artikel verscheen eerder, in aangepaste vorm, op Lotus Writings.
Weet je wat ik eigenlijk best opmerkelijk vind? Als moeder bereid je je voor op de geboorte van je kind, je verdiept je in verschillende opvoedmethoden, maar hoe je eigen lijf verandert door een zwangerschap en de nasleep? Geen idee. Dat ontdek je vaak pas als het zover is en je leest erover wanneer het een probleem vormt. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor zwangerschapsdementie. Wist ik veel dat ik hier nog maanden na de geboorte van mijn jongste dochter last van zou hebben.
Het is naar mijn bescheiden mening een gemiste kans dat we elkaar daar zo weinig over informeren. Zwangerschapsdementie drukt namelijk een behoorlijke stempel op je hele zijn. Zo kon ik discussies niet meer goed aangaan, omdat Ro met allerlei uitspraken kwam die ik ooit gedaan zou hebben – waar ik allang geen weet meer van had. Soms raakte ik de draad zelfs kwijt tíjdens het gesprek, wist ik niet meer waar we het precies over hadden of wat nu eigenlijk mijn punt was. En praktisch gezien is het ook waardeloos. Dat je een boodschappenbriefje schrijft voor in de supermarkt, maar het vervolgens op tafel laat liggen. Of dat je staat te schelden tegen een niet-werkende waterkoker, omdat je de stekker bent vergeten.
Op een gegeven moment duurde het zo lang dat ik bang was dat mijn hersenen permanent beschadigd waren. Misschien helemaal omdat ik van nature een zeer sterk geheugen heb. Vraag me de telefoonnummers van vriendinnen uit de brugklas en ik kan ze zo voor je oplepelen. Wil je weten hoe de tekst gaat van Meisje (zo lelijk als de nacht)? Ik rap sneller dan DJ Madman. Dus dat ik nu de meest eenvoudige dingen niet langer kon opslaan, vond ik doodeng. Zeker met drie jonge kinderen. Sterker nog, ik heb weleens (vaker) gegoogeld wat de symptomen waren van vroege dementie, ik dacht oprecht dat de brain fog nooit meer zou optrekken.
Zo’n anderhalf jaar na de geboorte van mijn lieve dochter leek de mist echter langzaam te verdwijnen. En dat kwam goed uit: ik kreeg meer opdrachten binnen via de website, had hier en daar wat andere zakelijke afspraken en het leven met één dochter op de peuterspeelzaal en eentje op de basisschool werd steeds drukker. Zo ook laatst. Ik had een vergadering op school, omdat ik mag meewerken aan een onwijs leuk project. Een volledig uur lang luisterde ik met aandacht, sloeg informatie op en droeg bij. Ik kan zelfs nog vertellen welke outfits de rest aanhad. Eenmaal thuis besefte ik dat ik me weer ‘mezelf’ had gevoeld.
Diezelfde sensatie ervoer ik vanmorgen toen ik gepast trots naar mijn spiegelbeeld keek. Ik zag een vrouw van de wereld, eentje die alles op een rijtje heeft, dacht ik overmoedig. Geen slons, geen gatenkaasgeheugen, maar een werkende moeder die weet waar ze over praat. Voor de vorm liep ik alles na, maar ook met een tikje arrogantie. Ha! Mij kregen ze er niet meer onder. Ik had mijn opschrijfboekje, agenda, smartphone én oplader bij me. Ik voelde aan alles dat dit mijn dag zou gaan worden.
Ik loop de deur uit. Met de autosleutel in mijn hand wandel ik naar mijn fiets…
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©Cast of Thousands – Shutterstock
