Column | Soms moet je het leven gewoon voluit beleven

Terwijl de Yin Yang Twins in mijn oor hijgen dat ze de ‘puss up beaten’ – en ik blij ben dat niemand kan meeluisteren – zie ik verderop twee vrouwen zitten van middelbare leeftijd. Sportief gekleed, een beetje onbestemde wierookgeur om zich heen, vermengd met knoflook, en knabbelend aan zeewiercrackers met grote pompoenzaden. Een grotere tegenstelling met mij kan er op dat moment niet zijn. Ik zit in de trein, op weg naar Emmen waar ik meega met een vriendinnenweekend. Van de vijf andere vrouwen die meegaan, ken ik er maar eentje. Wat nu als ik net zo weinig aansluiting voel als met de crackervrouwen?

Het is stom dat ik me er druk om maak. Ik heb al foto’s en filmpjes gekregen in de gezamenlijke appgroep en bovendien, in het ergste geval pak ik de trein terug naar huis. Oké, het kost dan wel vier uur, maar is ook weer niet het einde van de wereld. In mijn gedachten spring ik van de hak op de tak. Waarom wil ik eigenlijk altijd alles onder controle houden? Juist in dit soort situaties, waarbij controle het enige is dat je niet hebt. Hoe je onderling klikt is een combinatie van persoonlijkheden, timing en overeenkomsten. Daar heb je weinig vat op. Het enige dat ik kan doen is ‘lekker mezelf zijn‘ – iets waar ik de laatste tijd steeds meer mee bezig ben.

Zuchtend staar ik uit het raam. Ik ben moe. Echt moe. Het zijn de gebroken nachten, het doorgaan en op je tandvlees lopen op basis van pure wilskracht. Continu zorgen voor iedereen, werken en van alles regelen. Ik weet dat er vrouwen zijn die dit van nature doen en daar eigenlijk altijd energie voor weten te vinden, maar bij mij raakt het potje gewoon langzaam leeg. Hoort ook wel bij het eerste jaar met een baby geloof ik, al maakt dat het niet per definitie makkelijker. Dus in die zin hoop ik ook dat ik iets kan toevoegen en niet bij het eerste beste rustmoment in slaap val.

De trein stopt op het station. Niet veel later zit ik bij Lisette in de auto, we halen de befaamde vriendin J. op en rijden naar camping de Emmerdennen. Een kleine, authentieke natuurcamping met veel groen en enkele plaatsen voor caravans, campers en tenten. Bij onze groepsaccommodatie ligt een klein tuintje waar de vuurkorf de restanten toont van een gezellige avond. Ik begroet iedereen, plof neer aan de picknicktafel en voel de vermoeidheid toenemen. Gelukkig voel ik wel meteen een heel vertrouwd gevoel. Al snel lachen en kletsen we alsof we elkaar al vaker hebben ontmoet.

Die avond genieten we van heerlijk Mexicaans eten – onderdeel van het gewonnen weekendje weg is namelijk dat er een chefkok langskomt. Wat een luxe! Iemand die kookt, je van drankjes voorziet, de borden opruimt na afloop. Het enige dat ik hoef te doen is drinken en eten. Na afloop kunnen we gewoon blijven zitten. Wanneer vriendin J. later op de avond een dekbed om mijn schouders legt tegen de kou, voel ik me zo in de watten gelegd. Ik besef hoe hard ik afgelopen maanden heb lopen rennen en hoe weinig hulp ik aanneem – ondanks mijn eigen, herhaalde, voornemens dat vaker te doen.

Vierentwintig uur later zit ik opnieuw in de trein, dit keer in tegengestelde richting en met nieuwe herinneringen. Ik heb zo onwijs hard gelachen met deze vrouwen, gehuild, gedeeld, gegeten. Vanaf het moment dat we elkaar ontmoetten was er een openheid zoals je die maar weinig tegenkomt. Niet voor niks was onze belangrijkste afspraak what happens in Emmen stays in Emmen. Het is een levendige herinnering aan het feit dat je het leven soms gewoon voluit moet beleven. Zonder controle, zonder nadenken en met een open hart.

Ik voel me als herboren, lichter en ik hoop dit lang vast te mogen houden.

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

©gpointstudio, Vriendinnen – Shutterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven