Na het verlies van Nova voelde ik meer dan ooit een diepe verbintenis met de wereld om me heen. Vooral de natuur werkte helend en verstillend. Te midden van kwinkelerende mezen, kwakende eenden en nijverige mieren die hun nest bevoorraadden, werd mijn verdriet onderdeel van the circle of life. Het was er gewoon, oordeelloos en puur. De uren waarop ik in het park zat te huilen of met een zwaar hart door de polder liep, wisselden zich af met een vertederde glimlach bij het zien van pasgeboren lammetjes.
Meer dan ooit voelde ik waarschijnlijk daarom de noodzaak beter om te gaan met de wereld. Ik stopte met kopen om het kopen, deed veel spullen weg naar de kringloop en we aten alleen nog zuivelproducten, vlees en eieren met drie sterren. Alles om mijn ecologische voetafdruk te verkleinen. Hyperconsumenten begreep ik niet langer. Mensen die dan ook nog eens shopten bij bedrijven die het niet zo nauw nemen met menselijk welzijn en de wereld (Primark, Shein, Zara) nog minder.
Door mijn inzichten vond ik eigenlijk dat iedereen zijn best zou moeten doen om de aarde te redden. Het maakte me bovendien verdrietig en een beetje wanhopig. Vooral omdat je op een gegeven moment in een soort groengrijs niemandsland staat. Aan de ene kant zie je mensen die volledig zelfvoorzienend zijn en een veganistisch dieet volgen – als een streven, aan de andere kant nog veel meer anderen die dol zijn op shoppen en hun kasten schouderophalend vullen. Die met droge ogen zeggen:
Ik probeer er gewoon niet te veel bij stil te staan, je kan niet de hele wereld redden.
Daardoor drukte er een behoorlijk gewicht op mijn schouders. Ik voelde alsof mijn verwoede pogingen een druppel op de bekende gloeiende plaat waren. Hoeveel nut heeft het immers als ik de verwarming hier drie graden lager draai, terwijl ze in Dubai doen aan cloud seeding en in grote landen als China en India nog steeds steenkool gebruiken om energie op te wekken. Allemaal leuk en aardig, die duurzaamheid, maar ik vroeg me soms moedeloos af waarom ik überhaupt nog moeite deed. Het kan de rest ook geen zak schelen of onze kleinkinderen ooit nog een wereld hebben om op te leven, toch?
Toch veranderde er iets in die moedeloze doemscenario’s toen ik afgelopen februari een Cacao Bliss Ceremonie deed. Terwijl het plantmedicijn begon te werken, merkte ik een intens diepe verbondenheid met het universum en met alle levende wezens. Ik voelde me gedragen. Zo richting het einde van de sessie kwam daar bovendien het gevoel bij dat ik nu écht vegetarisch wilde gaan leven. Geen vlees meer, en dat voor iemand die dat vroeger juist het lekkerste onderdeel van de maaltijd vond.
In de maanden die volgden, begon het eten van vlees me ook steeds meer tegen te staan. Uiteindelijk maakte ik een vrijwel volledige overstap naar vegetarisch koken. Bij uitzondering zitten er nog weleens wat spekjes in mijn avondeten, maar verder laat ik het uit mijn maaltijd of maak ik iets met vleesvervangers. Ik mis het niet meer, omdat ik weet waar ik het voor doe. Niet eens voor mijn toekomstige kleinkinderen, maar voor mezelf.
Wat nog meer veranderde, was dat verstikkende gevoel dat ik iets moest vinden van andermans keuzes. We beschikken uiteindelijk allemaal over dezelfde informatie: we weten dat grote ketens als AliExpress en Wish het niet zo nauw nemen met menselijk welzijn, dat dieren worden gemarteld en onnatuurlijk vetgemest, om ons te voorzien van zuivel, vlees en eieren. Maar ik ben zelf ook niet perfect en iedereen heeft zijn eigen ruimte om keuzes te maken waar hij mee kan leven. Welke criteria een ander hanteert, zijn mijn zaken niet.
Bovendien ontstaan er steeds meer goede initiatieven. Grote kledingmerken die hun CO2-uitstoot drastisch verminderen, duurzamere kledinglijnen produceren en gebruik maken van recycling. Verzorgingsproducten met een vegan label, een steeds grotere bewustwording van de impact van microplastics en een toenemende hoeveelheid groene energie. We kopen meer bij de kringloop en biologisch is steeds vaker mainstream.
Daarom besloot ik het thema duurzaamheid opnieuw aan te snijden op De Mamagids. Het is dinsdag 3 september namelijk Duurzame Dinsdag en ik blijf erachter staan dat dit platform een steentje bij mag dragen aan bewustwording, nieuwe kennis en het besef dat iets doen toch nog altijd beter is dan niets doen. Ik hoop dat jullie deze week met plezier gaan volgen en inspiratie opdoen, maar zonder het gevoel te hebben dat iemand je de les leest. We hebben elkaar immers nodig om het beter te doen. Of je nu een beetje helpt of heel veel.
Ben jij bewust bezig met duurzaamheid? Welke dingen zouden misschien nog wel wat ethisch verantwoorder kunnen? En waarin ben je al goed bezig? Ik ben benieuwd naar jouw verhaal!
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©Benoit Deschaschaux – Shutterstock
