‘Weet je wat jouw grote kwaliteit is?’ vroeg mijn scriptiebegeleidster me ooit. Zonder op antwoord te wachten, ging ze verder: ‘Je sust de spanning in een groep en zorgt dat iedereen altijd weer terugkomt in het gemeenschappelijke midden. Je kan makkelijk beide kanten van de discussie aan de ander uitleggen en daarmee keert de rust terug.’ Waar ik het altijd zag als een gebrek aan ruggengraat en assertiviteit, is het zo bezien dus toch best een prima eigenschap.
Dit compliment deed me echt heel goed. Ik hou inderdaad totaal niet van spanningen en oordeel in principe niet zo snel over de situaties van anderen. Natuurlijk, het nadeel is dat je regelmatig onderweg naar huis de briljantste, meest gevatte antwoorden bedenkt voor de discussie die je net uit de weg ging. Het voordeel dat mensen makkelijk bij je terecht kunnen. Of je nu vreemdgaat, je ogenschijnlijk perfecte relatie verbreekt of iets anders doet waar de buitenwereld kritiek op heeft – ik probeer een verhaal zoveel mogelijk van twee kanten te kijken.
Begrijp me niet verkeerd. Natuurlijk heb ik best een mening over van alles en nog wat, maar ik ben er voor mezelf ook heilig van overtuigd dat je die niet altijd hoeft te uiten. Dat komt gedeeltelijk door schade, schande en (achteraf vaak) onnodige ruzies. Mensen luisteren pas naar een waarschuwing of tip als ze hiervoor openstaan. Tot die tijd negeren ze red flags en sneren ze hooguit dat je vast jaloers bent omdat jij geen relatie hebt.
Bovendien hoeft mijn visie natuurlijk ook niet de juiste te zijn. Iedereen benadert de wereld vanuit zijn eigen perspectief. Dat ik vind dat mannen hun eigen overhemden kunnen strijken, betekent niet dat iedereen daar moeite mee heeft. Het één is nu eenmaal niet beter dan het ander. Er passen hoogstens andere mannen bij de ander en mij. En dat is maar goed ook natuurlijk. Daardoor ben ik tegenwoordig behoudender, waar mogelijk. Een harde mening is lang niet altijd nodig; een verhaal heeft twee kanten.
Toch klinkt dit nobeler dan het voelt. Soms ben ik bang dat anderen het ervaren alsof ik mooi weer speel in iemands gezicht en te vaak met de ander meepraat. Dat is niet de insteek uiteraard, maar zo kan het misschien wel overkomen. Moet je niet gewoon een spiegel voorhouden als iemand daarom vraagt en je uitgesproken mening geven? Ook als daardoor ruzie ontstaat? Mits respectvol vind ik het namelijk altijd knap als een ander dat kan, zonder bang te zijn voor het krenken van de vriendschap.
Tot noch toe geloof ik dat het belangrijkste van een vriendschap is dat de ander weet dat je er onvoorwaardelijk bent. Ook als hij of zij keuzes maakt waar je niet achter staat. Uitspreken mag best, maar niet elke keer en niet met een verwijtende ondertoon. En daarbij verschilt het ook nog eens per vriendschap: de één heeft hier meer behoefte aan dan de ander. Een lastige balans, als je het mij vraagt, maar belangrijk om over na te (blijven) denken.
Toch ben ik erg benieuwd hoe jullie dit aanpakken. Ga je liever voor de ‘botte bijl’ en het directe oordeel? Luister je liever en bekijk je het verhaal van twee kanten? Of worstel je, net als ik, met de balans tussen eerlijk zijn en toch de ander het gevoel van onvoorwaardelijke vriendschap geven?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©Anna Stills – Shutterstock