‘Haar moeder moet straks naar het ziekenhuis. Ik merk wel dat mijn kleindochter het nu echt spannend begint te vinden hoor, straks is de baby er natuurlijk,’ vertelt een oma voor school aan wat moeders die ernaar vragen. Voor ik het weet, springen de tranen in mijn ogen en ik wend me af. Dit is niet het moment om mijn pijn als een soort zwaarmoedige stempel op de situatie te drukken. Maar dit is wel het verraderlijke aan rouwen: het grijpt je bij de strot wanneer je er eigenlijk helemaal niet op bedacht bent.
Waarom het me zoveel doet? Vanuit het niets voel ik mee met het kleutermeisje dat zo vrolijk in de klas zit, vol enthousiasme omdat er een zusje aankomt. Het doet me namelijk denken aan Rose en May, die een halfjaar geleden net zo opgetogen en nietsvermoedend uitkeken naar de komst van hun zusje. De opgetogen gezichtjes toen we uit het ziekenhuis kwamen, omdat ze dachten dat Nova nu eindelijk geboren was. En onze gebroken harten daartegenover, wetend dat we moesten gaan vertellen dat hun zusje was overleden en wij de kinderlijke onbezorgdheid die bij je jeugd hoort voor altijd zouden veranderen.
Tijdens je rouwproces doorloop je verschillende fases. In eerste instantie sta je in een soort overlevingsstand en ligt je grootste focus op het ‘opnieuw leren leven’. Dat klinkt bijna als een emotionele revalidatie, en misschien is dat het ook wel. Je moet namelijk echt weer opnieuw leren genieten van het leven, jezelf durven toestaan om te lachen of even een paar seconde niet te denken aan wat je is overkomen – zonder dat het je een slecht mens maakt. In die periode was het verdriet van anderen echt te veel. Ik kon anderen niet vragen hoe het met hen ging, omdat ik het gewicht van die pijn niet zou kunnen dragen.
In dat opzicht is het dus eigenlijk een positieve stap dat dit alles zo hard binnenkomt. Voor het eerst in zes maanden tijd is er kennelijk ook échte ruimte voor het verdriet van onze dochters. De grillige golven die zo kenmerkend zijn voor de rouw helpen je echt om de pijn in hapklare stukjes te verwerken. Het is de enige manier waarop je een verlies als dit te boven komt, vermoed ik – ook al voelt het nog steeds bij tijd en wijlen verstikkend. In dit geval is het verwerken van verdriet dus ook enigszins te vergelijken met vliegen: eerst je eigen mondkapje op, dan van de kinderen.
Terwijl ik naar huis loop en vakkundig tegenliggers ontwijk met een blik op oneindig en tranen in mijn ogen, voel ik hoe het voor hen heeft moeten zijn. Spanning, uitkijken naar je zusje en vervolgens moeten verwerken dat in de bolle buik van je moeder een meisje zit dat niet meer leeft. Verschrikkelijk! Of je nu vijf bent, zoals May, of veertien, zoals June, de hele naïviteit van je jeugd is weg, net als de boodschap dat alles altijd goedkomt. Ik weet niet of ik daar zelf overheen had kunnen komen op die leeftijd.
Maar mede daardoor besef ik ook hoe goed de dames het doen. De flexibiliteit die ze afgelopen maanden lieten zien, de grapjes en hun ondeugende streken die ons al snel weer lieten lachen en deden beseffen dat we simpelweg niet konden opgeven. En boven alles de liefdevolle en natuurlijke manier waarop ze Nova nog steeds in ons leven verweven. Ondanks dat hun zusje niet bij ons is, ze hoort er echt voor altijd bij. Dat is zo inspirerend om te zien. Dat maakt dat Ro en ik allebei op sommige dagen energie uit onze tenen trekken om voor de kinderen te zorgen op de beste manier die op dit moment mogelijk is. Omdat zij dat ook voor ons doen.
De deur valt in het slot. De tranen van daarnet hebben plaatsgemaakt voor een heel fijn gevoel, warme herinneringen aan de momenten dat Nova nog wel bij ons was en eindeloze en immense trots op onze meiden. Want heus, we hebben nog een weg te gaan als gezin, maar jeetje, wat doen ze het goed.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Mooi weer. Zo raak geschreven😘😘