Dit artikel schreven we samen met Dianne (alias). Alle namen zijn, om gebruikelijke redenen, gefingeerd. Ze wil haar verhaal delen om meer aandacht te geven aan disharmonieuze scheidingen en de gevolgen daarvan voor onschuldige kinderen, zoals haar dochter.
Vanaf de tribune kijk ik naar de meisjes. Gescheiden door plexiglas vertonen ze allebei hun kunsten op hun eigen paard. De oudere met een brok in haar keel, omdat ze zojuist haar zusje herkende. Het jonge meisje zonder de wetenschap dat haar grote zus op nog geen dertig meter afstand staat. Zonder de wetenschap dat ze überhaupt een zus heeft.
Mijn ex en ik zijn al eeuwen uit elkaar. Typisch gevalletje te jong samen, te veel ruzie en te weinig raakvlakken, waardoor uit elkaar gaan de beste optie was – zowel voor onszelf als onze dochter van toen anderhalf. Hoewel het zeker niet de makkelijkste beslissing was, lukte het ons een harmonieus vangnet om ons meisje heen te bouwen. Je blijft uiteindelijk familie en dan kan je er maar beter het beste van maken, toch?
Gelukkig stond iedereen er zo in. Daardoor komen we over en weer bij elkaar op bezoek tijdens verjaardagen, staan we klaar met verhuizingen of helpen als oppas. Weekenden wisselen of een spontane vakantie? Alles kon. We komen tegenwoordig nog altijd bij haar opa en oma over de vloer en de kinderen die ik later kreeg, zien hen ook als hun eigen familie. Voor mij persoonlijk voelt het als de grootste rijkdom die je kan hebben en kan bieden aan een kind na de scheiding: een hecht, warm bad en nooit beladen keuzes hoeven maken rondom vakanties of feestdagen.
Als alles zo harmonieus was, zou ik dit natuurlijk niet schrijven. Er is namelijk helaas één kleine, verdrietige ‘kink’ in de kabel: het zusje van onze dochter, afkomstig uit een tussentijdse relatie (van zijn kant) ontbreekt. Ook haar moeder besloot alleen verder te gaan, maar dan wél in de breedste zin van dat woord. Ze verbrak alle contact met de familie, waaronder mijn eigen dochter. Die heeft haar zusje één keer gezien en vastgehouden, daarna verdween het meisje samen met haar moeder.
Sindsdien duikt ze af en toe min of meer per ongeluk op in ons leven, zoals die keer dat ze onverwachts bij de kantine van mijn dochters middelbare school moest invallen en, eenmaal van de schrik bekomen, haar nummer gaf. Dan doet ze prachtige beloften (“Zullen we een keer naar de Efteling gaan?”, “Het lijkt me leuk om eens af te spreken met zijn drietjes” of “Dan kan je je zusje leren kennen”), maar komt ze niet na en omhult zich weer met stilte. Eigenlijk had onze dochter er net min of meer vrede mee dat ze haar zusje simpelweg niet of nauwelijks zou kunnen zien.
Maar toen besloot ze te gaan paardrijden op een andere dag, omdat dit beter uitkwam met school. Nietsvermoedend liep ze de manege in en daar zag ze haar: een lief meisje met een stralende glimlach, totaal onwetend wie de tiener verderop is. Haar zusje is triest genoeg inmiddels even oud als zijzelf was toen ze haar voor het laatst zag. De wond, die eigenlijk zo zorgvuldig was dichtgemaakt tot het beter zou worden, vloog open met een snelheid waar een meisje in haar tienerjaren eigenlijk nog geen vat op kan hebben.
De week erop loop ik mijn dochter mee om bij haar les te kijken als ik het jonge meisje zie. Ik kan mijn ogen bijna niet van haar af houden. Ze is zo onmiskenbaar familie, zeker als ik haar naast haar directe nichten en zus zet, dat het extra binnenkomt dat ze niemand mag leren kennen. Naast haar zit haar moeder. Die lijkt even te schrikken als ze me ziet, staat op en loopt haastig door richting de kinderbak terwijl bij mij een beklemmend verdriet naar boven komt.
Ik snap als geen ander dat als je niet meer met iemand door één deur kunt, dat je een punt zet achter de relatie. Dat je misschien enige afstand neemt van de familieleden van ‘de andere kant’. Maar compleet het contact verbreken en daarmee een meisje dat zo ontzettend uitkeek naar haar zusje met een open wond achterlaten? Haar continu hoop geven en dan weer verdwijnen? En dan, zoals nu, langslopen zonder ze aan elkaar voor te stellen?
Hoe hard ik mijn best ook doe, snappen doe ik het niet. Oplossen kan ik het evenmin, want dit meisje, dat met open armen en bakken liefde ontvangen zou zijn, kan er ook niks aan doen dat ze in deze situatie verzeild is geraakt. Wat doet het met een achtjarige als ze hoort nog een complete familie te hebben die ze niet kent? Het is niet aan mij om haar in te lichten – hoe graag ik dat misschien ook, uit onmacht, zou willen.
Het enige dat ik wel kan doen, is ons verhaal met de wereld delen. Misschien leest iemand het die eenzelfde soort beslissing wil maken en die hierdoor beseft dat je niet alleen de band tussen een vader en een kind verbreekt, maar ook die met de rest van de familie. Oma’s, tantes, neefjes, nichtjes, maar zeker broers en zussen hebben net zoveel verdriet als je een kindje bij ze weghoudt. Uiteraard onveilige situaties daargelaten.
En mocht de moeder uit dit verhaal meelezen, verander de situatie alsjeblieft nu het nog kan. Voor de meisjes.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©wk1003mike – Shutterstock
Wees de eerste om reactie te geven