Eigenlijk heb ik het gevoel dat we alles wel lekker op de rit hebben. Als mensen vragen hoe dat nou is, zo met drie kinderen, dan roep ik om het hardst dat het prima gaat. Druk? Tja, we vervelen ons in elk geval niet. En zo is het ook. Meestal althans. Ik geniet van het feit dat ik veertig uur per week werk, doe mijn best om tussen de bedrijven door mijn deel van het huishouden op orde te houden, de kinderen liefdevol te verzorgen en aan mijn uiterlijk te werken. #genieten in optima forma. Toch?
Maar dan informeert een vriend hoe het bij ons gaat. Hij kent het klappen van de zweep, weet hoe het is om alle energie te investeren in het grootbrengen van de kinderen en bijna geen momenten voor jezelf te hebben. Het is de manier waarop hij het vraagt en oprechte interesse toont. Ineens is er van het grote genieten niet veel meer over dan leeggelopen ballon – symbool voor mijn huidige energielevel. Ja… Hoe gaat het echt met mij? Wanneer doe ik nog iets voor mezelf – buiten mijn werk om?
Ik moet hem en mezelf het antwoord schuldig blijven. Want de sporadische vrije tijd die ik heb, steek ik liefdevol in het huishouden (dat ook al geen hobby van me is). Lezen? Onderuitzakken met een goede serie of één van mijn favoriete films voor de honderdduizendste keer kijken? Nee, dat zit er eigenlijk al een tijdje niet meer in. Of dansen tot in de late uurtjes? De laatste keer dat ik voor de lol een discotheek betrad, is bijna vier jaar geleden. Muziek ‘van nu’? Ik heb geen idee. Alle dingen waar ik vroeger ‘egocentrische’ energie uit haalde, lijken verschoven naar de achtergrond en verstopt in een klein doosje – tot nooit meer ziens?
Het maakt me stil en ik besef voor het eerst hoe ik afgelopen jaren soms bijna wanhopig probeer wat me-time uit de dag te wringen. Dat ik ‘s ochtends vroeg het moment van opstaan zo lang mogelijk rek tot er echt geen enkele andere mogelijkheid meer bestaat dan aan de dag beginnen. Of opgelucht naar een vergadering fiets van de eindejaarscommissie in groep 8, omdat het een van de weinige uitjes is die ik momenteel maak. En dat je regelmatig iets langer dan nodig blijft hangen in de supermarkt, puur om even te kunnen genieten van je eigen gedachten.
Klinkt dat gek? Ik weet het niet. Sommige ouders hebben misschien veel meer behoefte aan tijd voor zichzelf dan anderen. Als ik het Ro vraag, herkent hij die hongerige drang naar me-time namelijk helemaal niet zo. Hij schikt zich in de situatie en weet dat het over een paar jaar anders zal zijn, dus geniet nu extra van alle momenten dat de kinderen hem nog zo nodig hebben. Ik vind dat heel mooi. Bewonderenswaardig ook. Maar toch lastig om zelf ook zo onbaatzuchtig in mijn ouderschap te staan.
Mijn ‘het-gaat-allemaal-prima’ houding wankelt nog steeds een beetje als ik om 07.38 uur uit bed stap. Ik zucht en loop naar de kleintjes toe, terwijl ik onderweg June uit bed haal. Binnen liggen twee giechelende bulten onder hun dekbedjes. Ik grijns. De grap verveelt nog steeds niet. ‘Oh wat jammer dat Rose en May er niet zijn, nou dan ga ik maar kleren uitzoeken en hopen dat ze beneden zitten,’ roep ik gespeeld teleurgesteld. Rose is de eerste die zich laat zien. ‘Hier zijn we!’ reageert ze enthousiast. Lachend spring ik op bed en knuffel ze allebei.
Ik denk terug aan mijn gesprek die ochtend. ‘Mijn tijd’ komt nog wel. En als ik straks niet weemoedig wil terugdenken aan deze tijd, moet ik er nu alles uit halen en die laptop vaker inruilen voor een goed boek. Voor hen. Maar vooral ook voor mezelf.
Hoe ervaar jij het gebrek aan tijd voor jezelf in het ouderschap? Of gaat het je makkelijk af?
Afbeelding – Viktor Gladkov, Shutterstock
Wees de eerste om reactie te geven