Eigenlijk reageer ik niet heel vaak op een andere blog, maar toen ik deze blog op Het Moederfront las over de zaak Loes Reijmer vs. (vrouwen als) Romy Boomsma (oftewel een moeder die bewust thuisblijft voor de kinderen), kon ik niet anders dan mijn eigen kijk op de zaak geven. Vooral omdat ik zo’n moeder ben: hoogopgeleid, in eerste instantie bewust thuis en niet carrièregericht op een ‘ouderwetse’ manier.
Het zette me namelijk aan het denken. Een aantal jaar geleden zat ik samen met een vriendin in de auto en we bespraken de (soms praktisch onmogelijke) combinatie tussen werk en gezin. ‘Serieus, waarom bedachten ze ooit dat het een fantastisch idee was om op de barricades te springen zodat we allemaal aan het werk konden gaan?’ verzuchtten we tegen elkaar, ‘kinderen opvoeden is een baan op zich.’
Als historica weet ik best dat het heel goed is dat al die vrouwen voor ons vochten. Dankzij hen kregen we eerst stemrecht en tijdens de tweede feministische golf ook gelijkere rechten op de arbeidsmarkt. We hoefden niet langer gedwongen te stoppen met werken zodra we trouwden en uiteindelijk leidde het ertoe dat ook verkrachting binnen het huwelijk in 1991 eindelijk strafbaar werd.
Ook leven we eindelijk in een tijd waarin mannen huisman kunnen worden, zoals de progressieve Jan uit Jan, Jans en de Kinderen. Vrouwen mogen aan de slag en krijgen daarvoor een mooi salaris, leren steeds beter voor zichzelf opkomen en te eisen waar we recht op hebben, dankzij de #metoo beweging wordt eindelijk gepraat over de onnoemlijke hoeveelheid momenten dat vrouwen zich seksueel bedreigd voelen en vaderschapsverlof sijpelt zelfs op de mannenwerkvloer door.
Tot zover niks op af te dingen. Maar, je voelt hem waarschijnlijk al aankomen, er kleeft ook een nadeel aan. Wanneer je als vrouw kiest om zelf voor de kinderen te zorgen en dus bewust, vrijwillig een gat op je cv creëert, dan wordt dat gezien als ongeëmancipeerd. Hoe nobel je doel ook mag zijn. Dat wringt bij mij. Emancipatie is in mijn ogen namelijk het recht en de vrijheid hebben om je leven in te vullen zoals jij dat wil.
Dat betekent dus niet dat je per definitie carrière moet maken, zestig uur per week werkt en door het leven gaat als de vrouw die op zondag het vlees snijdt. Juist dat je de luxe hebt om zelf een keus te maken, vind ik het schoolvoorbeeld van hoe het feminisme en de emancipatie ooit bedoeld waren. Of je nu man of vrouw bent. Dat ideaalbeeld van een ‘vrouw met ballen’, dat bij sommigen kennelijk nog steeds overheerst, moeten we toch helemaal niet willen nastreven?
En natuurlijk zijn er nog genoeg stappen te maken, maar de hoofdzaak blijft dat een vrouw als Romy Boomsma tijdelijk een stap terugneemt om haar tijd volledig te wijden aan beide kinderen. Ik vind dat ze daarmee juíst een voorbeeldfunctie vervult. Zeker voor alle vrouwen die het gevoel hebben te verzuipen omdat ze een topcarrière moeten ambiëren, het huishouden op rolletjes hebben, 1,7 gelukkige, liefdevolle en verantwoordelijke kinderen dienen klaar te stomen voor de maatschappij én een rijk sociaal leven onderhouden. Zonder ook maar een krimp te geven.
Het hoeft namelijk niet. Of in elk geval: niet altijd. Als je heel goed kijkt naar je wensen en de mogelijkheden, dan is er vaak best wel iets mogelijk. Ja, je zal daarvoor concessies moeten doen. Bijvoorbeeld omdat je man een dag onbetaald ouderschapsverlof opneemt of jij minder uren per week maakt na de geboorte. Maar als je het wil…
Wij kozen er ook voor, destijds. Deels omdat ik opnieuw zwanger raakte en het geen zin had om te solliciteren met dikke buik en lichaam dat eigenlijk uit elkaar viel van ellende. Maar ook omdat Ro me aanspoorde te ontdekken of ik niet van mijn hobby mijn werk zou kunnen maken. Daardoor namen we een financiële stap terug, maar een mentale stap vooruit.
Het voelde voor ons als een vorm van rijkdom om nauwelijks zorgen te hoeven hebben om een externe oppas. We waren altijd aanwezig bij alle afspraken op het consultatiebureau, betroken bij school en krijgen de tijd om te lummelen in het zomerzonnetje als we daar zin in hebben. Het paste bij onze ideeën van hoe we het ouderschap wilden invullen. Juist vanwege dat vrijwillige aspect vind ik het treurig dat sommige vrouwen het zien als een stap richting de jaren ’50. Want dat is het helemaal niet.
Onze prioriteit lag namelijk bij onze kinderen en daar kozen we heel bewust voor. Samen dus. Ro stelde bepaalde stappen op carrièregebied uit, ik runde een eigen bedrijf op momenten dat onze dochters daar geen last van hebben en we proberen heel bewust ons gezin te vormen. Mijn tijd komt wel weer; de tijd met de kinderen nooit meer terug. En omdat deze discussie nog altijd niet beslecht is en, met name, moeders aan alle kanten de druk voelen om de juiste beslissing te nemen, besloot ik deze column opnieuw te publiceren – zes jaar later.
Laat je alsjeblieft niet gek maken wanneer je kinderen krijgt. De ene moeder is meer geschikt om thuis te zitten met de kinderen dan de ander; dat is nu eenmaal zo. Daar hoef je je niet schuldig om te voelen. Zolang je maar de vrijheid voelt om te kiezen wat bij jullie gezinssituatie past en jezelf niet op alle fronten over de kop werkt. Dat is pas échte emancipatie.
Hoe denk jij erover: vind jij het ongeëmancipeerd als een universitair geschoolde vrouw bewust thuisblijft voor de kinderen?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©Evgeny Atamanenko – Shutterstock