Column | Thuisblijven voor kinderen ongeëmancipeerd?

Eigenlijk reageer ik niet heel vaak op een andere blog, maar toen ik deze blog op Het Moederfront las over de zaak Loes Reijmer vs. (vrouwen als) Romy Boomsma (oftewel een moeder die bewust thuisblijft voor de kinderen), kon ik niet anders dan mijn eigen kijk op de zaak geven. Vooral omdat ik zo’n moeder ben: hoogopgeleid, in eerste instantie bewust thuis en niet carrièregericht op een ‘ouderwetse’ manier.

Het zette me namelijk aan het denken. Een aantal jaar geleden zat ik samen met een vriendin in de auto en we bespraken de (soms praktisch onmogelijke) combinatie tussen werk en gezin. ‘Serieus, waarom bedachten ze ooit dat het een fantastisch idee was om op de barricades te springen zodat we allemaal aan het werk konden gaan?’ verzuchtten we tegen elkaar, ‘kinderen opvoeden is een baan op zich.’

Als historica weet ik best dat het heel goed is dat al die vrouwen voor ons vochten. Dankzij hen kregen we eerst stemrecht en tijdens de tweede feministische golf ook gelijkere rechten op de arbeidsmarkt. We hoefden niet langer gedwongen te stoppen met werken zodra we trouwden en uiteindelijk leidde het ertoe dat ook verkrachting binnen het huwelijk in 1991 eindelijk strafbaar werd.

Eindelijk leven we in een tijd waarin mannen huisman kunnen worden, zoals de progressieve Jan uit Jan, Jans en de Kinderen ook is. Vrouwen mogen aan de slag en krijgen daarvoor een mooi salaris, leren steeds beter voor zichzelf opkomen en te eisen waar we recht op hebben, dankzij de #metoo beweging wordt eindelijk gepraat over de onnoemlijke hoeveelheid momenten dat vrouwen zich seksueel bedreigd voelen en vaderschapsverlof sijpelt zelfs op de mannenwerkvloer door.

Wat dat betreft ben ik echt ontzettend blij dat we anno 2018 veel verder zijn dan pakweg dertig tot veertig jaar geleden. Maar, je voelt hem waarschijnlijk al aankomen, waar ik dus niet goed tegen kan is het beeld dat wanneer je als vrouw kiest om voor de kinderen te zorgen en dus bewust en vrijwillig een gat op je cv creëert – met als doel dus verantwoordelijke, lieve en leuke mensen op te voeden – dat het dan wordt gezien als ongeëmancipeerd.

Dat wringt bij mij. Emancipatie is in mijn ogen namelijk het recht en de vrijheid hebben om je leven in te vullen zoals jij dat wil. Dat betekent dus niet dat je per definitie carrière moet maken, zestig uur per week werkt en door het leven gaat als de vrouw die op zondag het vlees snijdt. Juist dat je de luxe hebt om zelf een keus te maken, vind ik het schoolvoorbeeld van hoe het feminisme en de emancipatie ooit bedoeld waren. Of je nu man of vrouw bent.

En natuurlijk zijn er nog genoeg stappen te maken, maar de hoofdzaak is dus wel dat een vrouw als Romy Boomsma tijdelijk een stap terugneemt om haar tijd volledig te wijden aan beide kinderen. Ik vind dat ze daarmee juist wel een voorbeeldfunctie vervult voor alle vrouwen die het gevoel hebben te verzuipen in een wereld waarin ze een topcarrière moeten ambiëren, het huishouden op rolletjes hebben, 1,7 gelukkige, liefdevolle en verantwoordelijke kinderen dienen klaar te stomen voor de maatschappij en bovendien een rijk sociaal leven onderhouden. Zonder ook maar een krimp te geven.

Het hoeft namelijk niet. Of in elk geval: niet altijd. Als je heel goed kijkt naar je wensen en de mogelijkheden, dan is er vaak best wel iets mogelijk. Ja, je zal daarvoor concessies moeten doen. Bijvoorbeeld omdat je man een dag onbetaald ouderschapsverlof opneemt of jij minder uren per week maakt na de geboorte. Maar het kan – als je het wil.

Wij kozen er ook voor, vier jaar geleden. Deels omdat ik opnieuw zwanger raakte en het geen zin had om te solliciteren met dikke buik en lichaam dat eigenlijk uit elkaar viel van ellende. Maar ook omdat Ro me aanspoorde te ontdekken of ik niet van mijn hobby mijn werk zou kunnen maken. Daardoor namen we een financiële stap terug, maar een mentale stap vooruit.

Het is voor ons een vorm van rijkdom om nauwelijks zorgen te hoeven hebben om een externe oppas. We zijn altijd aanwezig bij alle afspraken op het consultatiebureau, zijn aanwezig op school en krijgen de tijd om te lummelen in het zomerzonnetje als we daar zin in hebben. En een ander zal dit helemaal niets vinden, maar dat is ook prima. We mogen doen waar we ons goed bij voelen. Ik vind het jammer dat dit door sommige vrouwen wordt gezien als een stap terug naar vroeger, want dat is het niet. Allesbehalve zelfs.

Onze prioriteit ligt namelijk bij onze meisjes en daar kiezen we heel bewust voor. Samen dus. Ro maakt bepaalde stappen op carrièregebied nog niet, ik run een eigen bedrijf op momenten dat onze dochters daar geen last van hebben en we proberen heel bewust een eigentijds gezin te vormen. Samengesteld, druk, maar boven alles liefdevol. En dat laatste zou in mijn ogen nooit afgekeurd mogen worden. Zeker niet onder het mom van emancipatie.

Hoe denk jij erover: vind jij het ongeëmancipeerd als een universitair geschoolde vrouw bewust thuisblijft voor de kinderen?

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven