Column | Waarom ik teken voor goed onderwijs!

Ondanks dat mijn zusje in het onderwijs werkt en ik heus, op een passieve manier weliswaar, begreep hoe belangrijk het is dat er iets verandert, kwam het lange tijd allemaal niet zo dichtbij. Het aantal leraren in onze gemeente is dusdanig dat we bij ziekte altijd vervanging hadden. Dat een aantal leerkrachten daarvoor hun weekschema omgooide, daar ben ik me terdege van bewust. Maar zoals met alle leed dat je niet persoonlijk raakt: het staat verder weg, dus je ervaart het toch iets anders.

Tot vorige week.

Huppelend ging Rose voor ons uit. Ze had er zin in, zoals eigenlijk elke dag. De juffen zijn lief, de kinderen gezellig en ze heeft het gewoon ontzettend naar haar zin in de klas. Hoewel we aan het eind van dit jaar met ruim vijfendertig kleuters zitten, leveren hun juffen en de onderwijsassistenten werkelijk fantastisch werk: ze blijven oog houden voor elk kind. Ik vind twee soms al een taak op zich, laat staan zo’n klas vol 😉

Maar goed, ik dwaal af. Eenmaal op school hoorden we van een moeder in het voorbijgaan dat de les niet doorging. ‘Stond gisteravond op Klasbord. De juf is ziek, er is geen vervanging.’ Even zag ik de teleurstelling over Rose’ gezicht glijden. De lege, donkere klas zag er vervolgens confronterend uit. En meerdere ouders vertrouwden me toe dat als hun zoon of dochter in deze klas had gezeten, ze een probleem hadden.

Kijk, dat valt bij ons gelukkig mee: ik werk vanuit huis en even enthousiast huppelde ze weer mee terug. Geloof dat ze het ook wel weer interessant vond voor een keertje. Maar voor het eerst drong tot me door hoeveel ouders hier op wekelijkse of maandelijkse basis mee te maken hebben. Dat kinderen onbevoegden voor de klas krijgen, omdat er simpelweg een gebrek is aan goede leerkrachten (wegens hoge werkdruk en, in verhouding, een laag loonplafond – om maar twee behoorlijk essentiële factoren te noemen). Bovendien is een keertje niet erg, maar ook ik moet mijn werk op een ander moment inhalen.

En ik vraag me echt heel sterk af: wie is er nu eigenlijk bij gebaat dat kinderen met een rugzakje weer zoveel mogelijk in het standaardonderwijs worden gepropt? Dat onze kinderen soms les krijgen van onbevoegden (niks ten nadele van deze mensen, maar het klopt natuurlijk niet)? En dat dit probleem in de toekomst door de vergrijzing alleen maar groter wordt? Waarom lijkt een échte oplossing structureel te worden tegengehouden?

Lesgeven is een roeping. Een passie. Een optelsom van lesstof (kunnen) overbrengen, (meer dan) dertig kinderen daadwerkelijk zien zoals ze zijn, middagen besteden aan volgsystemen, kinderen in het gareel krijgen, hartverscheurende dossiers moeten lezen en je sterk houden in de klas, een schouder of luisterend oor bieden, pleisters plakken, loslaten, moeten omgaan met onbeschofte ouders die het allemaal beter denken te weten en waarschijnlijk nog honderdduizend dingen die ik hierbij vergeet.

Ik vind het schandalig dat het nodig is om zolang actie te moeten voeren voor betere werkomstandigheden. Wanneer is genoeg nu eigenlijk genoeg?

De stakingen van morgen en overmorgen zijn er niet voor niets, maar zouden wat mij betreft de laatste mogen zijn! Laten we alsjeblieft naar een schoolsysteem gaan waarbij de werkdruk wordt verlicht, kinderen met een rugzak de aandacht en omgeving krijgen die ze nodig hebben, waarin zowel kind als juf of meester rust en ruimte hebben om het beste uit zichzelf en de leerling te halen.

Daarom niet alleen op Facebook en Instagram, maar ook via deze blog de oproep aan jullie om deze onderwijspetitie te tekenen (een samenwerking van Ouders van Nu met de Algemene Onderwijsbond). Dat kan alleen vandaag nog! Laten we als ouders samen met de leerkrachten een duidelijke lijn trekken en het geluid laten horen dat het zo niet langer kan.

Heb jij de onderwijspetitie al getekend?

Afbeelding, Syda Productions – Shutterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven