De verse verflucht hing nog in ons huis, overal stonden dozen met onuitgepakte spullen die in alle haast waren ingepakt en ik steunde hijgend tegen de blauwe lambrisering van onze gang. Zou ze het nog even kunnen volhouden? Het was loeiheet, die zomer van 2006. Ergens middenin de hittegolf moest ik gaan bevallen, maar alleen het idee al bezorgde me koude rillingen. Kon ik dat wel? Kon ik überhaupt straks voor een ander menselijk wezen gaan zorgen? Nu het allemaal een stuk concreter werd, voelde ik de zenuwen steeds vaker toeslaan. Ik wilde het liefst nog alle dozen op tijd uitpakken en de babykamer mooi maken. Als dat allemaal maar gedaan was…
Gek genoeg dacht ik op dat moment nog, aan de voet van het grootste avontuur van mijn leven, dat controle de sleutel zou zijn tot succesvol ouderschap. Ik had geen idee van dreumesdriftbuien, verbroken relaties en single moederschap, de eindeloze stille dagen wanneer ze weg was, de allerliefste tekeningen en briefjes, dikke knuffels, de intense pijn bij het zien van haar pijn, maar ook de oneindige liefde die ik voor haar voel sinds de dag dat ze geboren werd.
Want hoewel ik nog in een roes verkeerde op het moment dat de verpleegster een klein meisje met prachtige zwarte krullen op mijn buik legde en ik even verdwaasd dacht: ‘Goh, er zat echt een kindje in mijn buik…’, (what else, denk ik nu; ik wijt het maar aan de pethidine) drong ook tot me door dat ik alles zou doen om haar gelukkig te maken en houden. Dat de liefde voor dit meisje zoveel verder ging dan alle liefde die ik tot op dat moment had gevoeld in mijn leven.
Van de kleine, eigengereide baby (want ja, als baby had ze al een sterke eigen wil) groeide ze op tot een meisje dat de dreumes-, peuter- en kleuterpuberteit tot in de puntjes perfectioneerde 😉 Miss Diva, zoals we haar weleens lachend noemde, is een van de sterkste vrouwen die ik ken. Nu al. Ze is zo ontzettend lief, begaan, loyaal en oprecht. Haar eerlijke constateringen zorgden regelmatig voor hilariteit, en nog steeds kan ze je onomwonden de waarheid vertellen – verpakt in lieve woorden.
Omdat we maar 22 jaar schelen, is de grens tussen moeder en dochter soms wat vaag. Ik lach met haar zoals ik met mijn vriendinnen kan lachen, we praten soms heerlijk lang en ik bewonder alle moeilijke momenten in haar leven die ze kranig doorstond met haar hoofd omhoog. Ze leert mij misschien nog wel meer dan ik haar. Over het respecteren van haar keuzes, haar grenzen en haar leven. Over doorzettingsvermogen, genieten en tegelijkertijd afzien als dat nodig is, en loslaten. Heel veel loslaten.
Mijn allerliefste lieve oudste dochter wordt vandaag 16. Een leeftijd die ik zelf voor mijn gevoel gisteren nog had – maar wat voor haar natuurlijk wel al eeuwen geleden is. Onze tijd samen was een achtbaan tot dusver en we hebben allebei hoge pieken en diepe dalen gezien. Maar ik had geen enkele seconde willen missen. Zij is het meisje dat mij moeder maakte en dat ervoor zorgde dat ik mezelf soms tot het uiterste pushte, puur om haar te laten zien wat er allemaal kan als je in jezelf gelooft.
Zij en ik.
Vandaag zitten we samen in Barcelona. Vijf dagen lang om te vieren dat zij er is. Even met zijn tweetjes, net als vroeger. Maar intussen valt dat alles in het niet bij het mooiste cadeau dat ik op 17 augustus 2006 voor het eerst in mijn armen mocht sluiten.
Ik hou oneindig van je lieverd.
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©Kyttan – Shutterstock