Waar ik in het begin de uren, dagen, weken telde en elke maand bijhield, ontdekte ik nu ineens drie dagen later dat het alweer zeven maanden geleden is. Soms halen buitenstaanders aan hoe bizar het is dat Nova op dit moment al zou oud had moeten zijn. Zelf probeer ik dat eigenlijk te vermijden. Het is namelijk simpelweg niet zo, hoe hard dat ook klinkt. En realistisch blijven voorkomt dat ik mezelf gek maak. Juist door niet stil te staan bij mijlpalen als haar eerste kerst, het moment dat ze haar eerste hapjes zou eten, houd ik mijn hoofd boven water.
Ik krijg zo nu en dan te horen dat mensen me zo sterk vinden, dat we alles zo krachtig oppakken als gezin. Het geeft me een ongemakkelijk gevoel. Bijna of ik een prestatie neerzet, terwijl ik, in feite, spartel in de hoop te kunnen blijven drijven. Het doorgaan zonder je kindje is niet iets dat je ‘maar moet kunnen’. Het is een optelsom van verschillende factoren: wat je al hebt meegemaakt, wie je steunen binnen je omgeving, in hoeverre je de kans krijgt om te accepteren wat je overkomt. En misschien je karakter. In mijn geval lijkt het kwartje enigszins gunstig te zijn gevallen, voor zover je het überhaupt gunstig kunt noemen onder deze omstandigheden natuurlijk.
Het online kunnen delen van mijn verhaal bleek daarbij een enorme onverwachte steun: maandelijks duizenden mensen die meelazen met mijn dagboek. De talloze reacties, lieve berichtjes en contacten met lotgenoten. Daarnaast hebben we drie dochters die ons al snel weer lieten lachen, een spiegel voorhielden en weinig ruimte boden om te kunnen ‘zwelgen’ in ons verdriet. Iets waar ik altijd nogal een handje van had; zeker bij klein leed. En dan is er nog onze sterke behoefte om het zelf te doen, als uit de kluiten gewassen peuters. Niet altijd fijn voor je omgeving, zo kan ik me voorstellen, maar wel een factor die je helpt om zo snel mogelijk weer van op te pakken.
Echt, ik wil niet bagatelliseren dat ik ook trots ben. Op Ro, die mijn steunpilaar vormt op momenten dat ik omval, en die met me praat over Nova – iets dat niet elke man zo makkelijk schijnt te kunnen. Op de kinderen, omdat ze zo ontzettend liefdevol over Nova kunnen praten, haar als hun afwezige zusje betrekken bij het gezin en de eindeloze knuffels die we krijgen. Ook wanneer we zelf niet doorhebben dat dat even heel hard nodig is. Op onze familie die ons onvoorwaardelijk steunt, hoe moeilijk dat soms ook is met hun eigen verdriet erbij.
En op mezelf. Niet omdat ik iets bovenmenselijks doe, maar omdat de pijn op mijn manier omzet in een positieve vooruitgang. Omdat ik me, sinds haar verlies, voornam om écht te gaan leven en niet continu energie te verspillen aan onnodige onzekerheden of ‘wat als’ scenario’s. Maar sterk? Nee, echt, hoe lief ik de bedoeling achter die woorden ook vind en hoezeer ik het waardeer dat mensen hun bewondering uitspreken.
Ik doe maar wat. Al zeven maanden lang.
Volg je Oorverdovend Stil ook op Instagram? Hier vind je praktische tips, verhalen en nog veel meer.
Uitgelichte afbeelding ©GRJ Photo – Shutterstock
