Zeven maanden… Waar ik in het begin de uren, dagen, weken telde, ontdekte ik het nu ineens drie dagen later. Soms halen mensen ook aan hoe bizar het is dat Nova op dit moment al zo oud had moeten zijn, maar ik geloof niet dat ik het zelf zo ervaar. Het is namelijk simpelweg niet zo. Hoe hard dat ook blijft, het is de enige waarheid waarmee ik kan leven zonder mezelf gek te maken. Juist door niet stil te staan bij ‘haar eerste kerst’, het moment dat ze voor het eerst ook hapjes groenten en fruit zou mogen proberen en andere mijlpalen, hou ik mijn hoofd boven water.
Soms hoor ik weleens dat ik zo sterk ben en dat we het zo krachtig oppakken. Ik weet het niet. Dat voelt dan weer bijna alsof ik een prestatie neerzet, terwijl ik ook maar spartel in de hoop te blijven drijven. Je hoofd omhoog houden als je een kindje verliest is namelijk niet iets dat je ‘maar moet kunnen’. Het is een optelsom van factoren: wat je eerder meemaakte, wie je in je omgeving hebt staan en in hoeverre je de kans krijgt en het karakter hebt om te kunnen accepteren wat je overkomt. In mijn geval is dat kwartje geloof ik enigszins gunstig gevallen – voor zover je het al gunstig kan noemen onder deze omstandigheden natuurlijk.
Ik had immers mijn blog waarop ik elke keer mocht delen hoe ik me voelde en wat we meemaakten, waarop talloze lezers zo ongelooflijk begripvol en lief reageerden. Daarbij waren we al ouders van drie dochters die ons al snel weer lieten lachen, die ons een spiegel voorhouden en die weinig ruimte overlaten om te ‘zwelgen’ in verdriet – wat ik in het verleden best nog weleens graag deed bij klein leed. En daarnaast hebben we allebei een karakter dat streeft naar onafhankelijkheid. Op gezette tijden heel irritant voor onze omgeving, kan ik me zo voorstellen, maar wel een factor die ons zo snel weer van alles liet oppakken.
Neemt trouwens niet weg dat ik ontzettend trots ben hoor. Op Ro, die mijn steunpilaar is op alle momenten dat ik omval. Op de kinderen, hun liefde naar Nova toe en de eindeloze knuffels die we krijgen als dat nodig is. En ook op mezelf. Niet omdat ik iets bovenmenselijks doe, maar omdat ik iets verdrietigs toch op mijn manier omzet in een positieve vorm van vooruitgang. Omdat ik me sinds haar overlijden stellig voornam vooruit te gaan, en veel meer te vertrouwen op mijn kwaliteiten en intuïtie. Maar sterk? Nee. Ik doe echt maar wat. Al zeven maanden lang.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Wees de eerste om reactie te geven