Weet je wat het is? Mijn kinderen, onze drie dochters, zijn het mooiste dat dit leven me gegeven heeft. Ze leren me zo onnoemlijk veel over opvoeden, het leven en mezelf. De onvoorwaardelijke liefde gaat dieper dan het diepste dat ik ooit voelde. Misschien nog meer omdat ik eigenlijk de hoop nog eens moeder te worden, na zeven jaar met June samen, stiekem al gedag had gezegd. Maar toen kregen we er onverwachts twee dochters bij binnen een jaar tijd. Voor mijn gevoel de prachtigste switch die het leven voor me in petto kon hebben.
In de praktijk bleek het echter één grote chaos, zelfs voor Ro – doorgaans toch de meest georganiseerde van ons twee. Stilte is een woord dat we alleen nog kennen uit het verleden. Is er geen gillende dreumes, dan huilt er wel eentje. Of probeert je prepuber stug door te blijven vertellen wat ze op haar hart heeft. Zit je even op de wc, dan valt er iets om, staat iemand aan de deur te rammelen of is het verdacht stil. En heb je het voornemen vandaag wél gewoon een planning te maken en volgen, dan kan je er donder op zeggen dat zij daar geen zin in hebben.
Ook Ro en ik leven volgens hun ritme: we lijken zelfs voor een gezonde woordenwisseling onze agenda te moeten trekken. Tussen de bedrijven door is er simpelweg geen tijd om eventuele onvrede uit te spreken. Daarbij slapen we slecht – al schijnt het onwijs normaal te zijn als je kind niet doorslaapt, voor jezelf is het funest – en zijn meestal zijn we hele dagen maar bezig, van ’s ochtends vroeg tot het moment dat we uitgeblust op de bank neerploffen.
Ik snap mensen inmiddels die roepen dat zij het niet zouden kunnen. Als Rose krijst, omdat ze denkt dat haar flink wat onrecht is aangedaan aangezien ze haar potlood niet in het stopcontact mag steken. June honderdduizend dingen tegelijkertijd wil vertellen en als May die dag werkelijk niks op heeft met haar aanbevolen slaapritme? Dan denk ik dat ook. Het gevoel dat dit gewoon nooit meer goedkomt en dat ik dit simpelweg niet kan.
Maar dan ontmoeten mijn ogen die van hem, ergens in de complete chaos. Daar staat de man die me dolgelukkig maakt, die mijn wanhoop zo nu en dan herkent en die samen met mij de spreekwoordelijke strijd aanging, een paar jaar geleden. Hij, die me er doorheen trekt als ik denk dat dit me nooit lukt. Die de juiste woorden spreekt als ik ze keihard nodig heeft. Zijn ogen twinkelen en hij grijnst. Dat geeft me weer vertrouwen in de situatie en doet me beseffen dat het heus goedkomt, ‘als ze later groot zijn’ althans.
En tot die tijd zijn we twee lotgenoten die om 20.00 uur, bevangen door oververmoeidheid, doodop tegen elkaar aan in slaap vallen…
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.