Richting het eind van de avond krijg ik een melding. ‘R. gaat live’, staat er in mijn beeldscherm. Een jongen die een jaar geleden nog bij onze oudste dochter in de klas zat, net dertien jaar oud. Het is een doordeweekse dinsdag, 23.30 uur. In principe een tijdstip waarop je zou verwachten dat iemand van dertien op bed zou moeten liggen. Wat hij waarschijnlijk ook wel doet, maar dan met zijn mobieltje in handen.
Het is geen incident. Ook andere ex-klasgenoten en kinderen waarvan ik weet dat ze jonger zijn, gaan regelmatig live op tijdstippen dat ik me afvraag waarom ze nog wakker zijn. Controle is er niet meer. Maar is dat zinvol bij jongens en meisjes die net in de tweede klas zitten? Dat ze continu online willen zijn, snap ik trouwens echt wel – zou ik ook willen op die leeftijd. Maar is het niet zo dat we hen als ouders zouden moeten beschermen?
Uiteindelijk herstel je wel makkelijker van een gebroken nacht op die leeftijd, maar heel gezond is het allemaal niet. Je zit midden in de groei, hebt je rust en beweging hard nodig. En laten die twee er nu net bij inschieten als je te veel tijd op je smartphone doorbrengt. Ik snap het gewoon niet goed; missen wij de digitale boot en doen we te moeilijk? Of zijn andere ouders met pubers vrij laks en vinden ze het allang best dat ze tijd samen kunnen doorbrengen, omdat hun kind boven zit met een mobieltje?
June vindt het behoorlijk irritant, dat we zo streng zijn. Hier gaat de telefoon uiterlijk 21.30 uur in een bak beneden en ze krijgt hem volgende dag weer. Ook met verjaardagen en in een restaurant mag ze er niet mee. Is toch een stukje fatsoen dat we graag willen meegeven. Daarnaast vinden we het belangrijk dat ze zichzelf ook leert vermaken zonder haar telefoon. En dat er strijd over ontstaat is logisch – zeker als ‘al je vriendinnen’ tot diep in de nacht online zijn, maar dat is het voor ons wel waard.
Ondanks dat we de kinderen gedeeltelijk offline willen laten opgroeien om voornoemde redenen, betekent dat niet dat we nooit twijfelen trouwens. Soms vragen we ons heus weleens af of we de kinderen niet tekort doen. Dat ze overal kinderen zien die wél op een schermpje zitten en ze zich hier moeten vermaken met wat er in de kast ligt. Geven we ze op deze manier misschien een gevoel van eenzaamheid mee, omdat de rest…
Maar nee. Ik denk het toch niet. Je ziet gaandeweg uiteindelijk toch weer een omslag. Vriendengroepen die vooraf afspreken dat de mobieltjes die avond niet uit hun tassen komen. Concerten en comedyshows waarbij de artiest beslist dat je je telefoon verplicht moet inleveren bij binnenkomst. We ergeren ons namelijk ook aan het massale gebruik van dat apparaat – zelfs kinderen vinden het irritant dat hun ouders alleen op hun mobiel lijken te zitten.
Ach, we doen allemaal ons best en uiteindelijk heeft niemand de wijsheid in pacht. Zeker niet over die mobieltjes, waarvan we de eerste generatie zijn die er op deze manier mee te maken heeft. Dus het gaandeweg herevalueren van je opvoedkeuzes blijft belangrijk om te doen. Maar ik ben oprecht benieuwd hoe jullie hierin staan – zonder oordeel:
- Hoe lang mag jouw kind op zijn mobiel?
- Gaat jullie puber ’s avonds laat nog live op Instagram (of heb je werkelijk geen idee)?
- In hoeverre houden jullie de controle op het telefoongebruik (welke apps ze downloaden, hoe ze zich gedragen op social media)?
- Als je ervoor kiest de controle volledig los te laten, twijfel je daar dan ook weleens aan?
Laat je het me weten in de reacties?
Afbeelding, Rido – Shutterstock
