Column | 80 uur per week? Au pair? Dat kan écht niet?!

Dit artikel verscheen in 2022 op De Mamagids

Een van de doelen die ik had toen ik De Mamagids startte, was het samenbrengen van moeders. Hoe vaak veroordelen we elkaar niet om de meest basale zaken, zoals de keus tussen borstvoeding of de fles (hoe belangrijk is het nu helemaal?) of het aanbieden van schermpjes in de opvoeding? Het zou allemaal best vriendelijker kunnen, met meer begrip en compassie voor de ander. Ook wanneer deze2 keuzes maakt die ver van jou afstaan.

Klinkt heel nobel allemaal, misschien zelfs alsof ik zelf gevrijwaard ben van (ver)oordelen. Maar zover ben ik helaas echt niet. Ik las laatst namelijk dit artikel in KEK Mama, over Marje (41) die de zorg voor haar zoon aan de au pair overlaat. Ze werkt tachtig uur per week, is inmiddels alleenstaande moeder en heeft de klas van haar zesjarige zoontje slechts twee of drie keer gezien. De primaire zorg voor haar kind ligt bij de inwonende au pair, die alles doet: van troosten en pleisters plakken tot schoolvoorstellingen bijwonen.

Terwijl ik doorlas, voelde ik plaatsvervangende pijn namens het jongetje. Ik zie, als beelddenker, voor me hoe zijn ogen hoopvol de zaal doorspeuren, op zoek naar zijn moeder – die belooft er dit keer écht bij te kunnen zijn. Op zoek naar haar ogen die hem zonder woorden zouden moeten vertellen dat alles goedkomt. In plaats daarvan ziet hij haar lege stoel die de rest van de avond niet meer gevuld zal worden. Zes jaar. Even oud als mijn dochter, maar zonder de veilige basis die een moeder in mijn ogen hoort te bieden.

Ik kan me oprecht niet voorstellen wat het met een kind doet als je er niet bent. Sterker nog, ik vraag me af waarom ze aan kinderen begonnen is, net als haar vriendinnen kennelijk. Ze ziet haar zoon immers nauwelijks en laat de zorg vrijwel volledig over aan een ander zodat ze zelf carrière kan maken. Om zichzelf te verdedigen, voert ze aan dat als een man ditzelfde doet, er geen haan naar kraait, maar het nu ineens kwalijk zou zijn omdat zij de moeder is.

Tja, dat zal misschien voor anderen gelden, maar ik vind een man evengoed een slappe lul wanneer hij zijn ouderlijke betrokkenheid inwisselt voor een tachtig-urige werkweek. Een schooloptreden ‘omdat de Amerikanen onverwachts landden’ en je dus een zakelijke afspraak tussendoor krijgt? Dan wachten ze maar tot je wel tijd hebt. Zij komen toch ineens opdagen? Overigens is dit natuurlijk exact de reden waarom ik niet in haar wereld zou kunnen werken; het is me de opoffering niet waard.

Toch baal ik van mijn oordeel. Want hoe verder ik doorlees, merk ik hoezeer ik de situatie kleur naar hoe ík de situatie als kind zou hebben beleefd. Mijn eigen streven om iedere moeder in haar waarde te laten sneuvelt hiermee ook meteen, omdat ik denk dat het anders kan (en moet). Ondanks dat ik zelf ook werkweken van 60-70 uur maakte, zorgde ik altijd dat ik bij alle optredens en wedstrijden aanwezig was. En de kinderen zijn door ons opgevoed, ze gingen alleen naar de opvang als het moest.

Daarbij vind ik het liefdeloos om je kind bijna fulltime door een ander te laten opvoeden. Valsspelen zelfs: waar vrijwel elke moeder zich door talloze beproevingen heen worstelt, heeft deze vrouw nog geen kusje op zijn geschaafde knie gegeven. Dat doet de inwonende au pair immers allemaal. Wel de lusten, niet de lasten. En dan dringt het tot me door. Ik ben de belichaming van een Karen – of Gerda, de Nederlandse variant.

Mezelf verheerlijken ten koste van een ander. Oordelen terwijl je het verhaal niet kent. De moeder als martelares onbewust als ideaalbeeld stellen. Dit is precies alles waar ik niet voor sta (of probeer te staan), omdat ik wil dat onze meiden later een andere toekomst tegemoet gaan dan onze octopus-generatie, waarbij acht armen eigenlijk nog onvoldoende zijn om alle vrouwelijke taken uit te kunnen voeren.

Wie ben ik nu helemaal? Ik ken deze moeder niet, haar leven evenmin. Ze werkt in de advocatuur, een plek waar het sowieso allemaal nogal conservatief verloopt en waar je als vrouw twee keer zo hard moet werken om je plek te verdienen Ze roeit waarschijnlijk met de riemen die ze denkt te hebben, is wellicht zelf ook zo opgegroeid. En roepen dat ze niet aan kinderen had moeten beginnen, is natuurlijk flauw. Ze kan hem moeilijk met zijn zesjarige kleuterlijf weer terugstoppen.

Hoe langer ik er over nadenk, hoe pissiger ik eigenlijk word dat tijdschriften de onderlinge haat tussen vrouwen eerder aanwakkeren dan de verbinding stimuleren. Deze moeder wordt aan het digitale spit geregen, ten gunste van de leescijfers. En dat is in de basis niet oké. Ik besef opnieuw dat oordelen over een ander niets anders is dan een zoektocht naar bevestiging van je eigen gedrag. “Tuurlijk, ik schreeuwde gisteren tegen mijn kinderen, maar ik ben er tenminste”, dat idee.

Waar ik mijn eigen artikel begon met een blik vol veroordelingen, sluit ik hem af met compassie. Voor deze andere moeder en voor mezelf. Mijn mening is compleet irrelevant, besef ik opnieuw. Het verandert niets aan de situatie als we met zijn allen roepen dat wij het zoveel beter doen en dat zij beter geen moeder had kunnen worden. Wat er wél toe doet is de vraag of zij gelukkig is. En zo niet, hoe we haar als mede-moeders zouden kunnen helpen.

Hoe denk jij over dit soort artikelen, de discussies die erover ontstaan en misschien zelfs de gehele situatie? Laat het weten in de reacties.

Liefs, Merel

Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Uitgelichte afbeelding ©Dean Drobot – Shutterstock