Een van de doelen die ik had toen ik De Mamagids startte, was het samenbrengen van moeders. Hoe vaak veroordelen we elkaar niet om de meest basale zaken, zoals de keus tussen borstvoeding of de fles (hoe belangrijk is het nu helemaal?) of het aanbieden van schermpjes in de opvoeding. Het zou allemaal best eens vriendelijker kunnen, met meer begrip en compassie voor de ander. Ook wanneer deze keuzes maakt die ver van jou afstaan.
Klinkt heel nobel allemaal, misschien zelfs alsof ik zelf gevrijwaard ben van (ver)oordelen. Maar zover ben ik helaas echt nog niet. Ik las laatst namelijk dit artikel in KEK Mama, over Marje (41) die de zorg voor haar zoon aan de au pair overlaat. Ze werkt tachtig uur per week, is inmiddels alleenstaande moeder en heeft de klas van haar zesjarige zoontje slechts twee of drie keer gezien. De primaire zorg voor haar kind ligt bij de inwonende au pair, die alles doet: van troosten en pleisters plakken tot schoolvoorstellingen bijwonen.
Terwijl ik doorlas, voelde ik plaatsvervangende pijn namens het jongetje. Ik zie voor me hoe zijn ogen hoopvol de zaal doorspeuren, op zoek naar zijn moeder – die belooft er dit keer écht bij te kunnen zijn. Op zoek naar haar ogen die hem zonder woorden zouden moeten vertellen dat alles goedkomt. In plaats daarvan ziet hij alleen haar lege stoel die de rest van de avond niet meer gevuld zal worden. Zes jaar. Even oud als mijn dochter, maar zonder de veilige basis die een moeder in mijn ogen hoort te bieden.
Maar goed, als ik er zo even over nadenk, besef ik ook dat dit mijn persoonlijke mening is en dat ik de situatie volledig invul naar hoe ik hem als kind zou hebben beleefd of zoals ik denk dat onze eigen kinderen zich zouden voelen. Ik kan me oprecht niet voorstellen dat een kind van zes niet intens verdrietig is op zo’n moment. Het doet me verdriet en ik vraag me zelfs af waarom deze vrouw aan kinderen begonnen is, net zoals haar vriendinnen – zo staat in de tekst. Ze ziet haar kind immers nauwelijks en laat de zorg over aan een ander. Om zichzelf te verdedigen, voert ze aan dat als een man ditzelfde doet, er geen haan naar kraait, maar het nu ineens kwalijk zou zijn omdat zij de moeder is.
Voor mij gaat die vlieger niet op. Ik vind je namelijk ook een slappe lul en waardeloze vader als je alle belangrijke mijlpalen van je kind mist door je werk. En een schooloptreden missen ‘omdat de Amerikanen’ onverwachts landden, waardoor er een zakelijke afspraak tussendoor kwam? Nee, dan gaan ze maar met je mee of wachten ze tot je wel tijd hebt. Dit is natuurlijk exact de reden waarom ik niet in haar wereld zou kunnen werken: mij is geld of een carrière die opoffering niet waard.
Maar goed, tot zover meteen mijn eigen streven: niet oordelen blijkt zo goed als onmogelijk wanneer iemand in mijn ogen het welbevinden van haar kind schaadt. Zeker als ik denk dat het anders kan of zou moeten. Ook ik heb in het verleden weleens werkweken gemaakt van zo’n zeventig uur. In vijftien jaar ouderschap miste ik slechts één schooloptreden, en dat was omdat ik met hoge koorts in bed lag. De kinderen zijn bovendien altijd opgevoed door ons en gingen alleen naar de opvang toen het écht niet anders kon.
Je kind bijna fulltime door een ander op laten voelen, vind ik liefdeloos. En, als ik heel erg eerlijk ben, het lijkt ook een beetje op valsspelen: terwijl vrijwel elke moeder zich door talloze beproevingen heen worstelt, heeft deze vrouw nog geen kusje op zijn geschaafde knie gegeven. Dat doet de inwonende au pair immers allemaal. Wel de lusten, niet de lasten. Het gaat me zo aan het hart dat ik mijn eigen boodschap van ‘leven en laten leven’ op het moment gewoon nauwelijks kan uitdragen.
Tegelijkertijd doet het me ook beseffen dat ik er juist daarom iets mee moet. Per slot van rekening ken ik deze vrouw helemaal niet persoonlijk en haar leven evenmin. Waarom zou zij minder compassie verdienen dan een ander? Ook werkt deze vrouw in de advocatuur – een nogal conservatieve wereld en een plek waar je als vrouw harder moet werken om je strepen te verdienen. In de praktijk zal je dus extra moeten laten zien dat jouw kinderen een glansrijke carrière niet in de weg staan. Dus wellicht roeit ze met de riemen die ze denkt te hebben en/of is ze zelf niet anders opgegroeid.
En verder is het voor haar zoontje zelf mogelijk ook beter. Aangezien zijn moeder, naar eigen zeggen, geen thuisblijfmoeder is, is hij misschien beter af bij een au pair die hem in elk geval koestert en liefheeft – ook al is het niet zijn eigen moeder. Al zit er tussen nul en tachtig uren per week in loondienst een flink verschil, maar goed. Zeggen dat ze niet aan kinderen had moeten beginnen, is eigenlijk gewoon flauw en mosterd na de maaltijd: hij is er nu eenmaal. In die zin is het wat het is.
Goed, zelfs als voorgaande allemaal geldt, blijft het een vorm van invullen – zij het in een positievere vorm. Hoe goed mijn streven ook mag zijn om niet te oordelen, in sommige situaties lukt dat kennelijk bar slecht. Zeker wanneer iemand keuzes maakt die ik maar niet kan begrijpen. Of beter gezegd, die heel veel moeders niet kunnen begrijpen. Dat maakt dit natuurlijk een uitgelezen verhaal om een andere moeder collectief aan het digitale spit te rijgen. Precies wat we juist eens minder zouden moeten doen.
Een oordeel over een ander is uiteindelijk ook niet meer dan het zoeken naar een impliciete bevestiging van jezelf: je hebt het kennelijk nodig, zodat je kan bewijzen dat jij het beter doet. Wellicht zit daar de kern van het hele verhaal. Door te kijken naar een ander en diegene ‘aan te vallen’ of openlijk te veroordelen, kan je je eigen tekortkomingen makkelijk relativeren: ‘Ik ben gisteren weliswaar veel te hard uitgevallen tegen de kinderen, maar ík ben er tenminste.’ Een beetje zoals leed ander leed betrekkelijker maakt; het kan altijd erger.
Eigenlijk is er dan ook maar één juiste oplossing voor dit soort online discussies. Wat een ander hiervan vindt is compleet irrelevant. Het enige dat deze moeder nodig heeft is de vraag of ze gelukkig is nu. En zo niet, hoe we haar, als mede-moeders, kunnen helpen.
Hoe denk jij over dit soort artikelen, de discussies die erover ontstaan en misschien zelfs de gehele situatie? Laat het weten in de reacties.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken om nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Ik heb vroeger als crèche leidster vaak dingen voorbij zien komen waarbij ik een vraagteken had. Maar elk huisje heeft zijn kruisje.Wat is een goede ouder, dat vult iedereen anders in.
Dit is inderdaad een lastig en gevoelig onderwerp. Ik vind het ook last als een vrouw ervoor kiest om 80 uur buitenshuis te werken. Ik vind dat toch wel heel erg veel.
Tegelijkertijd is er denk ik wel verschil tussen oordelen en veroordelen.
Veroordelen vind ik dan kwalijker.
Maar je kunt natuurlijk wel ergens iets van vinden. En zo lang je dat respectvol uit, moet daar denk ik ruimte voor zijn.
Ik vind dat (ver)oordelen altijd zo naar. Niemand weet hoe iets achter gesloten deuren in elkaar steekt. Het verhaal, de achtergrond, etc etc…Daarom probeer ik zelf ook nooit te oordelen.
als hun happy zijn..why not.maar ik zou zelf niet aan kids beginnen eerlijk gezegd dan. ik voed ze liever zelf op 😉
Verkeerd of niet, ik ben het er net als jij mee eens dat ze beter geen moeder zou zijn geworden. Doet me denken aan mijn nicht die niet door haar moeder, maar haar grootmoeder is opgevoed geweest