Column | Onzekerheid is er om los te laten

‘We mochten niet naar binnen, want we hadden stiekem wodka in flesjes Spa Blauw gestopt,’ giechelde het vijftienjarige meisje aan de andere kant van de bank. Geërgerd vroeg ik me af waarom ik hier nog zat, in een dansles voor 16+. Zelf was ik al achtentwintig, maar bij gebrek aan een oudere groep blijven hangen. Bovendien was het wel gezellig. Behalve dit soort dingen dus. Het leeftijdsverschil werd te groot en ik had een dochter van zes jaar oud. Ik moest er niet aan denken dat zij over negen jaar ook zou praten over wodka smokkelen.

Ik trok mijn trainingsbroek goed, bond mijn haar opnieuw in een staartje en besloot met mijn vriendin te wachten buiten de kleedkamer. Ergens wist ik best dat het allemaal wel een beetje klaar was, maar ik wilde het dansen gewoon niet loslaten. Ik voelde me vrij en gelukkig wanneer ik bewoog op de muziek. En toch begon langzaam de leeftijdskloof te overheersen. Uiteindelijk zodanig dat ik me uitschreef bij de dansschool, met pijn in mijn hart maar ook in volle overtuiging dat dit de enige optie was.

Tot een onverwacht moment, vijf jaar later. June nam afscheid van de basisschool. Voor het eerst sinds jaren besloot ik weer te gaan dansen, dit keer als choreografe voor de eindmusical. Ik begon er een beetje aan op de bonnefooi, maar het ging beter dan verwacht. Terwijl ik in mijn ogen soms wat horkerige moves maakte, begreep ik van mijn oudste dochter dat ik achter mijn rug om complimenten kreeg van klasgenoten. Ik haalde er zoveel plezier uit dat ik baalde hier niet meer mee verder te kunnen. Dat wil zeggen… Tot ik bij Junes open les zat van haar streetdancegroep.

De derde groep die optrad, bestond uit twintig- en dertigplussers. Ze straalden zoveel plezier uit! De tranen brandden in mijn ogen, omdat ik zo graag weer wilde dansen en tegelijkertijd niet goed durfde. Eigenlijk zoals bepaalde onzekerheden me wel vaker tegenhouden in het leven, besefte ik me pas maanden later – toen ik bezig was met het lezen van het boek Brain Balance. Het is bizar hoe andermans verwachtingspatroon jouw leven kan bepalen.

Mede daarom besloot ik dat het tijd was om uit mijn (toch stiekem zeer gewaardeerde) comfortzone te stappen. Een jaar na die open les, stond ik een tikje zenuwachtig in de kleedkamer. Ik haalde diep adem. En waar iedere vezel in mijn lijf me toeschreeuwde dat ik nu nog kon wegrennen, liep ik toch maar de zaal in. Was het niks, dan kon ik altijd nog stoppen.

Maar natuurlijk was het wel wat. Vanaf het eerste moment voelde ik me zo blij dat ik toch de stap heb gezet. Lekker belangrijk ook wat iemand anders ervan vindt dat ik richting de veertig ga (I know, overdreven) en sinds kort op streetdance zit! Stom hè, dat je soms je eigen grootste vijand kan zijn? En aan de andere kant denk ik: liever laat dan nooit. Het enige obstakel dat ik nu nog uit de weg moet ruimen is de running man 😉

Ken je dat? Dat je soms je eigen grootste vijand bent?

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven