‘Kerstservetten’. Ik tik het in, draai bijna onzichtbaar met mijn ogen en druk op de backspaceknop. Met een zucht leg ik mijn telefoon weer weg. Heus, ik hield (en hou, ook postuum) ontzettend veel van mijn oma’s, maar ik zit toch nog niet op de leeftijd dat ik dit soort cadeaus aan mijn verlanglijstje moet toevoegen? Of is dit misschien een onverwachte volgende stap in het proces van volwassen worden? Je begint met het verven van grijs haar in de hoopvolle ontkenning van je leeftijd, omarmt daarna enthousiast fietstassen als een vriend die je nooit op waarde schatte en eindigt met servetten op je lijstje. Die we hier in huis niet eens gebruiken.
Van het samenstellen van een inspiratielijstje voor Sinterklaas naar een existentiële crisis in drie seconden. Het lukt, blijkbaar. Hoe langer en dieper ik erover nadenk, hoe meer ik tot de conclusie kom dat ik werkelijk helemaal niks anders kan verzinnen dat ik wil hebben. Verder dan sokken, een varia puzzelboek en een houten bakkwast kom ik niet, althans. Nou ja. En kerstservetten dus, maar die weiger ik er vooralsnog bij te zetten. Even vraag ik me af of dit het nu is, dat ik over een paar maanden aanschuif bij de bingo voor ouderen in het verzorgingshuis verderop en enthousiast omhoog schiet als ik de broodrooster heb gewonnen.
Ik weet natuurlijk best dat het allemaal problemen zijn van het niveau dat een tweede gedachte niet eens waard zou moeten zijn, maar het voelt als iets groters. Het opschrijven van kerstservetten staat voor mij gelijk aan een leven dat ik nooit dacht te zullen omarmen. Gezapig, misschien zelfs. De dure parfums, hebbedingetjes, make-up van dure merken of die toffe pumps die ik laatst zag, maken plaats voor het alledaagse. Iemand zei het laatst al, maar ik ben echt een moeder geworden. En inderdaad, die vijf kinderen hadden al een indicatie kunnen zijn 😉
Hoe langer ik er echter over nadenk, hoe beter ik de situatie lijk te kunnen omarmen. Misschien moet ik het niet zien als existentiële crisis of alsof het leven me onverbiddelijk in mijn gezicht slaat met mijn leeftijd, maar puur als tevredenheid. Ik heb alles al wat ik nodig heb. En ja, dat zou je kunnen zien als burgerlijk en saai, zoals mijn twintig jaar jongere zelf zou hebben geroepen, maar soit. Dat is wat het is. Relativerend kom ik tot de conclusie dat het allemaal zo’n ramp niet is.
Daarom een ode aan het karige verlanglijstje. Als jij ook moeite hebt met het verzinnen van leukere cadeaus dan iets nuttigs of dat ene kleinigheidje, besef dan dat je iets groters hebt dan dat: tevredenheid, rust, dankbaarheid. Meer heb je toch eigenlijk ook niet nodig?
Wat vragen jullie aan de Goedheiligman dit jaar?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©Inspiration GP – Shutterstock