November 2022
Op dit moment heb ik meer weg van een op het droge liggende goudvis dan de kalme, energieke moeder die ik zou zijn, die haar hand niet zou omdraaien voor een nachtje meer of minder. Sean kan niet slapen en dus heb ik hem bij me genomen. Intussen spartelt hij alle kanten op en dat is met negen worstelende kilo’s toch een beduidend andere ervaring dan zo’n zoet pasgeboren baby’tje. Het is de ontelbaarste nacht op rij en ik ben gesloopt. Een online zoektocht leert me dat dit is wat ze de parental burnout noemen: een complete uitholling van wie je zowel fysiek als mentaal ooit was. Helaas kan ik er weinig aan doen, aangezien we in een ongezond systeem leven. Althans, dat wordt het als je kind niet al na zes weekjes de hele nacht doorslaapt.
De effecten van slecht slapen blijven onderschat. Veel verder dan een zogenaamd grappige ‘sterkte komende maanden’ na de geboorte komen we als maatschappij nog altijd niet waar het jonge ouders betreft. Slaapt je kind na een jaar nog stééds niet door, dan moeten we de baby, die met zijn gehuil en wakker blijven feitelijk jouw aanwezigheid en veiligheid zoekt, maar ‘gewoon’ conditioneren met een Spartaanse slaaptraining. Duurt het nog langer? Dan is het tijd om de kinderarts in te schakelen.
Ik heb de mazzel dat ik mijn ambitie en bedrijf een jaar lang gedeeltelijk in de koelkast kan zetten en werk-technisch voorlopig kan leven in een soort pauzestand. Maar zou ik in loondienst werken dan zag mijn leven er compleet anders uit. Je moet wel door in de ratrace. Met de hechtingen nog vers in je geheugen acht uur per dag maken terwijl je lijf schreeuwt om de nabijheid van je pasgeboren baby. Met tranen in je ogen afscheid nemen op een moment dat dit eigenlijk heel onnatuurlijk voelt (en is).
En echt, ik weet ook als geen ander dat het hebben van een baan of werk ontzettend veel voldoening kan geven en dat die intellectuele uitdaging heerlijk is. Maar ik zie om me heen ook dat zoveel vrouwen op hun tandvlees lopen, puur omdat ze álles proberen te managen. Zelfs als je man uitvoerende taken verricht, ben je achter de schermen vaak nog bezig met allerlei logistieke toestanden: welke bak moet wanneer langs de stoep, een reminder in je telefoon zetten, de man in kwestie aansturen…
Hiermee wil ik overigens niet lullig doen naar ‘de man’, maar wél inzichtelijk maken dat we te veel van kersverse moeders vragen. We moeten, liefst direct na de bevalling, in shape zijn, gelijk weer aan de slag, onze baby’s kneden tot ze doen wat het best bij ons leven past (in plaats van andersom), een attente vriendin zijn die elke verjaardag onthoudt – tot de kennissen aan toe, een bevallige echtgenote en een uitmuntende werknemer. Eist je man dat niet van je, dan de maatschappij wel. Of jijzelf.
Wat zou het toch fijn zijn als we de ruimte hadden om écht te verdelen. Dat zowel de man als vrouw tijdelijk evenredig inleveren op hun ambitie en werkzaamheden, maar je wel allebei de ruimte krijgen om te doen wat je gelukkig maakt – als het mens dat je naast het ouderschap nog steeds bent. Dat het huishouden wordt verdeeld naar kunnen en minder naar geslacht (en de achterliggende taken ook zichtbaar zijn voor iedereen). Dat we meer ruimte nemen om onze baby’s te volgen in plaats van andersom.
Kort nadat ik het bovenste stukje typte, medio november 2022, stelde Ro op een avond voor dat ik weer met Sean zou slapen (na een nacht rust). Ik barstte bijna in tranen uit, compleet in paniek bij het idee van opnieuw een gebroken nacht met onze onwillige dreumes. Ik was op. Op door de verwachtingen van mezelf, van mijn omgeving en de buitenwereld. Op door alle randzaken die geregeld moeten worden (sporten, feestjes, cadeaus, verjaardagen, open dagen, informatieavonden en ga zo maar door), mijn huishouden dat al maanden op zijn gat lag en het gebrek aan tijd voor mezelf.
Het kostte me vier maanden en een berg aan zelfzorg voor ik me eindelijk weer mens voelde. Dat is een derde van een heel kalenderjaar vol chronische vermoeidheid, ongewilde en onbedoelde miracle mornings (omdat het vroeg wakker worden zo in mijn systeem zat), eindeloos veel goede gesprekken met vriendinnen die begrepen wat ik doormaakte, een vakantie in mijn eentje, onderzoek naar laten doorslapen zonder slaaptraining en het herpakken van mezelf. En dan heb ik nog de luxe dat ik een bedrijf heb dat ik, in de basis, redelijk draaiend kan houden in twee dagen tijd.
Waarom ik dit deel?
Omdat we als moeders te veel van onszelf vragen. Omdat je niet de enige bent. Omdat ik niet de enige was en niet de enige zal zijn. Omdat ik weet hoeveel wanhoop het oplevert als zo’n beetje alles allesreiniger kan gebruiken – inclusief jijzelf. Maar misschien nog wel het meest omdat het anders moet.
Hoe zijn de zaken bij jullie thuis geregeld?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©Jacob Lund – Shutterstock