Het is gezellig druk. De kinderen rennen door de tuin en springen om beurten op de trampoline en de volwassenen kletsen met elkaar, terwijl wij heen en weer lopen met eten en drinken. Ondanks het rumoer hoor ik de luide stilte. Mijn opa’s en oma zijn er niet bij, omdat ze allemaal met hun gezondheid tobben op het moment en liggen in het ziekenhuis. Ik voel de pijn van hun afwezigheid. Baal dat ik afgelopen week niet vaker op bezoek kon dan die ene keer tussen de bedrijven door.
Ik slik mijn tranen weg terwijl ik denk aan hoe mijn opa zou hebben genoten van de gezelligheid. Dat ik mijn andere opa graag had willen zien lachen om de capriolen die de meiden al springend met elkaar uithalen. De trots op mijn oma’s gezicht wanneer één van haar achterkleindochters voorbij paradeert in een prachtig prinsessenjurkje. Ze zouden allemaal zo genoten hebben. Maar het is stil.
Diezelfde brok hangt nog in mijn keel wanneer we aanschuiven voor het avondeten. Gelukkig biedt het rondbrengen van de borden en het ren- en vliegwerk in de keuken voldoende afleiding voor nu, maar zodra ik neerplof komt het toch weer een beetje naar boven. Ouder worden heeft zijn voordelen, maar als ik eerlijk ben had ik dit gevoel wel kunnen missen als kiespijn.
Ik wil net mijn tanden in de kip zetten als ik een handje op mijn been voel. Mijn lieve (bijna-jarige) dochter kijkt verlekkerd naar het stukje vlees en onwillekeurig schiet ik hard in de lach. Kleine carnivoor! Ze kan zo ontzettend van eten genieten en helemaal van kip. Ik geef haar mijn stuk en ze schenkt me een tevreden glimlach.
Midden in de drukte besef ik misschien wel meer dan ooit hoe belangrijk het is om te genieten met je dierbaren. Van elke seconde, van hun prachtige eigenschappen en hun nukken. Elke minuut, elke seconde die je met elkaar doorbrengt is waardevol en de oorzaak van mooie herinneringen als je later groot bent. Of je nu van elkaar leert tijdens een diep gesprek, lacht om elkaars fanatisme tijdens een gezelschapsspelletje of stilzwijgend naar een sportwedstrijd kijkt.
Want of de lieve mensen in je leven nu honderdtien worden of je veel te jong verlaten, maakt eigenlijk geen bal uit. Liefde is oneindig en eeuwig. En daarom vierden we vandaag niet alleen de verjaardag van May, maar ook het leven. Opdat we dat heel lang mogen blijven doen!
Beide opa’s overleden helaas enkele weken na publicatie van dit artikel.
