De zon schijnt gemoedelijk terwijl de kinderen af en aan door de tuin rennen. Ze springen op de trampoline, de volwassenen kletsen en wij lopen heen en weer met hapjes en drinken. Iedereen lijkt het naar zijn zin te hebben en toch knaagt er iets. Dwars door het rumoer voel ik de afwezigheid van mijn opa’s en oma: ze zijn er niet bij, omdat ze allemaal in het ziekenhuis liggen. Ik voel me schuldig dat ik afgelopen week niet vaker op bezoek kon dan die ene keer tussendoor. Ik mis ze.
Wat had mijn opa genoten van de gezelligheid en grapjes uitgehaald met de meiden. En mijn andere opa zou zo lachen om de capriolen die ze uithalen op de trampoline. De trots op mijn oma’s gezicht wanneer één van haar jongste achterkleindochters, op wie ze zo ontzettend ‘groos’ is, voorbij paraderen in hun prinsessenjurkjes. Ze zouden hier allemaal met een grote glimlach hebben gezeten. Maar het is stil.
Het ren- en vliegwerk in de keuken biedt daarna wat afleiding, maar zodra we aanschuiven voor het avondeten zitten de tranen toch weer behoorlijk hoog. Het gemis komt als een boomerang naar boven. Ik vind dit toch één van de grootste nadelen van ouder worden. Als je jong bent, heb je vaak, als een soort vanzelfsprekendheid, je familieleden om je heen. Maar op een gegeven moment krijgen ze gezondheidsproblemen en na een tijdje vallen om beurten echt weg.
Ik wil net een stukje kip in mijn mond stoppen, als ik een handje op mijn been voel. Mijn lieve, bijna-jarige, dochter kijkt me smekend aan. Onwillekeurig schiet ik in de lach. Ik geef haar mijn stukje en ze glimlacht tevreden. Mijn jongste dochter doet me beseffen hoe belangrijk het is om te blijven lachen – zelfs als de omstandigheden daar weinig reden toe geven. Om te genieten van je dierbaren. Dit soort dagen zijn immers de herinneringen van later.
Hoe verdrietig ook, ik besluit mijn schuldgevoel en tranen aan tafel los te laten. Te gaan genieten. Uiteindelijk zitten mijn opa’s en oma’s in alles wat ik doe en wie ik ben; zij gaven me samen met mijn ouders een basis mee voor de rest van mijn leven. De kinderen hebben niets aan een moeder die hun hele verjaardag in mineurstemming doorbrengt, dat zouden mijn opa’s en oma ook helemaal niet willen.
Terwijl mijn jongste dochter het leven viert, proost in gedachten op hen. Op de liefde en het leven.
Beide opa’s overleden helaas enkele weken na de originele publicatie van dit artikel (juli 2018), mijn oma begin 2021.
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©Evgeny Atamanenko – Shutterstock