Gedachteloos wrijf ik met mijn hand over mijn buik. Een willekeurige toeschouwer zou zomaar eens kunnen denken dat ik wat coronakilo’s heb opgelopen tijdens de afgelopen periode. Of dat ik net iets verkeerds gegeten heb. Maar niets is minder waar. Ik draag namelijk een geheimpje met me mee. En dat geheimpje maakt me dik.
Ik neem jullie even mee terug in de tijd naar begin februari. Hoestend, proestend en met schorre stem bracht ik tegen Ro uit dat ik nu al een week overtijd was. En met oog op mijn avondje uit, wilde ik eigenlijk toch wel weten of ik niet toevallig zwanger was. Waar ik de test laconiek wilde wegleggen, omdat ik dacht dat het vast vals alarm zou zijn, kleurde het streepje onverwachts razendsnel donkerblauw.
Die had ik even niet zien aankomen. Met trillende handen liep ik richting de keuken, waar Ro net rustig zijn werktas stond uit te pakken, en hield de positieve test voor zijn neus. ‘Nou. Dus toch,’ was het enige dat ik stamelend kon uitbrengen. Niet echt de diepzinnige woorden waar je later om herinnerd wil worden, maar goed.
Zwanger. Jeetje… Met mijn zesendertigste verjaardag in zicht had ik in de weken daarvoor al vaker gedacht dat ik mijn zwangerschapswens misschien maar moest laten varen. Per slot van rekening hebben we drie mooie kinderen. En hoewel die vierde meer dan welkom zou zijn, moest je soms misschien niet te veel willen.
Zenuwachtig blikte ik ook vooruit naar de toekomst. Hoe moest dat straks allemaal? Wat als we nu weer zo’n verschrikkelijke echo zouden krijgen met alleen zwart beeld? Het wrede toeval wilde bovendien dat de afspraak plaatsvond op Ro zijn verjaardag – ik kon hem toch onmogelijk een eventueel slecht-nieuws-gesprek cadeau doen? Nerveus en een tikje emotioneel stortte ik mijn hart uit bij een vriendin. Ze bood meteen heel lief aan om met zes weken al een kijkje te nemen in haar praktijk, zodat de zorgen enigszins getemperd konden worden.
En zo kwam het dat ik met zes weken en een dag ademloos toekeek hoe een klein wit vlekje op het scherm razendsnel knipperde. Met de seconde kalmeerde ik meer. Er zat een kindje in mijn buik. Het leefde! Zo’n tien kilo aan zorgen lichter verliet ik de stoel en voelde me zo blij. Niet dat het ook maar iets van de zenuwen wegnam van de echo’s die daarop volgden trouwens, maar voor dat moment scheelde het echt zoveel.
Eigenlijk kabbelde alles daarna rustig voort en voelde ik steeds meer inspiratie door mijn lijf gieren om te gaan schrijven, toen de corona crisis ineens alles op zijn kop zette. Van fulltime werken naar fulltime moederen, tussen de bedrijven door twee websites in de lucht houden en allerlei social media kanalen bijhouden… Ik kreeg het gewoon niet voor elkaar om iets te schrijven over de baby dat recht en puur uit mijn hart kwam. Te moe, te vol met emoties en bovendien toch nog zorgen over het onbekende.
Maar nu is het gelukkig allemaal weer wat rustiger. Er is tijd om te schrijven en het is tijd om jullie eindelijk te vertellen wat ik al weken geleden had willen doen. Ik ben zo blij! Het onverwachtse moment dat we die positieve test in handen hadden, de echo’s (wat gewoon nooit minder bijzonder wordt), de eerste schopjes en onze meiden die nu al laten zien wat voor fantastische grote zussen het zijn. En ik kan het eindelijk hardop zeggen!
Ik ben weliswaar alweer 21 weken, maar hé, 21 is het omgekeerde van de 12 die ik in gedachten had 😉 Symbolisch gezien valt het dan toch op zijn plek!
Komende tijd zal ik natuurlijk vaker over de zwangerschap schrijven – al zullen er ook nog genoeg andere blogs voorbij komen. Heb je vragen, wil je iets weten of iets kwijt? Laat het dan zeker achter in de reacties! Ik probeer zo snel mogelijk te reageren.
Liefs,
Merel
