Column | Als de kinderen van huis zijn… gebeurt er niks

De kinderen zijn uit logeren. Niet eentje, zoals eigenlijk elke week weleens voorkomt, maar gewoon drie tegelijk. Alleen Ro, Sean en ik bewaken momenteel het ouderlijk fort en er heerst een soort sereniteit die we maar weinig tegenkomen hier thuis. Grappig. Waar ik vroeger nog droomde van een Porsche 911, vind ik nu iets simpels als tijdelijke stilte al voldoende om te kunnen opladen. Een ouderhand blijkt snel gevuld. Stuk goedkoper ook.

Vooraf bedacht ik nog uitgebreid wat ik allemaal wilde gaan doen als ze weg zijn: letterlijk de bezem erdoor, alle storende elementen de deur uitgooien en eens écht goed schoonmaken. Rust creëren waar we ook weer profijt van hebben zodra de kinderen weer thuis zijn. Ik kijk ernaar uit. Ondanks dat het huishouden mijn hobby niet is, vind ik orde en structuur wel prettig. En we hebben het nodig, zeker als gezin van zes.

Maar nadat ik ze op de carpool heb overgedragen aan opa rijd ik naar huis. Terwijl de weilanden aan me voorbij glijden, de lammetjes op links en de stralende zon me dat heerlijke lentegevoel geven, voel ik vanaf mijn tenen de vermoeidheid omhoog kruipen. Ik wil het niet (want ik had zoveel plannen), maar het is onoverkomelijk. Wekenlang doorgaan in mijn reservevoorraad energie en slechte, korte nachten eisen nu onverbiddelijk hun tol. Doe je niks tegen.

Hoewel mijn lijf protesteert, ga ik toch aan de slag. Ik begin simpel, denk ik, en gooi mijn tassen leeg. Oeps! Wat ze zeggen over vrouwenhandtassen is waar: ik sleep echt mijn hele leven met me mee. Nuttige dingen, zoals een portemonnee en mijn paspoort, maar verder vooral een soort rariteitenkabinet. Een indrukwekkende apotheek, acht potjes nagellak, meerdere kledingstukken van de kinderen en een verloren sok waarvan ik bijna zeker weet dat ik de andere helft laatst aan het Leger des Heils heb gegeven. De moed zakt me enigszins in de schoenen als ik naar de tafel kijk.

Ik merk nu waar de kinderen hun plichtontwijkende gedrag vandaan hebben. Tussen de uit te zoeken spullen ligt namelijk ook een stapel tijdschriften. Ik plof op de bank met een oude Allerhande. ‘Even doorlezen en dan kan het weg. Ruimt toch weer op,’ beweer ik met droge ogen tegen Ro. In werkelijkheid valt de appel natuurlijk niet ver van de boom. Ik heb gewoon geen zin meer, verzin een smoes en ga iets anders doen.

Ach, bedenk ik even later als ik heb besloten dat we de messenzegels zeker gaan gebruiken voor een mooie set, deze mini-vakantie mag ook verloren gaan aan dit soort dingen. Hoe lief ik de kinderen heb en hoe hard ik ze mis in de stille momenten tussendoor, zo heerlijk is het ook om weer te kunnen opladen en toe te komen aan iets simpels als de Allerhande. Geen brandjes blussen, niemand uit de vensterbank plukken of betrappen met een stapel koekjes. Geen hutten bouwen, glitters ruimen en om de vier seconden kijken naar een knutselwerk of tekening, maar je eigen gedachten horen en iets lezen terwijl de zon nog schijnt.

En ook al komt er van mijn wilde plannen weinig terecht – ik lig heel burgerlijk al voor 21.00 uur in bed op zaterdagavond, vanwege de nachtvoedingen – de dag erop voel ik me als herboren. Jammer dan van de stapel spullen die gedeeltelijk weer op een hoopje wordt geschoven tot wie weet wanneer. Het huishouden komt wel weer tegen de tijd dat de kinderen ons minder nodig hebben dan nu.

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven