Het is bijna kerst, 2017. Ritmisch verspreiden de bongo’s van groep 8 hun klanken in de donkere nacht en ik laat me meevoeren door melancholische gevoelens. Clichés als ‘wat gaat de tijd toch hard’ en ‘jeetje, ik weet nog dat ze naar groep 1 ging’ passeren mijn gedachten en ik zucht zacht. Nog even en ze gaat naar de middelbare – een nieuwe fase waar ik misschien iets minder aan toe ben dan zij. Nou ja, misschien. Ik weet het wel zeker. Tijd glipt door je vingers als zand. En hoewel dat verschrikkelijk Days of our lives-achtig klinkt, is het wel zo. Ik probeer mezelf op te monteren met het idee dat ik komend jaar in elk geval geen hapjes meer hoef te fabriceren voor het kerstdiner. Want man, wat heb ik daar een hekel aan…
De opluchting die ik daar, tussen de bongo’s, voelde, was helaas van bijzonder korte duur. Ik was even een piepklein beetje vergeten dat Rose dit jaar namelijk op school zou zitten en we weer van voor af aan begonnen. En erger nog, May start in 2019 dus dan moet ik maar liefst zeven (7!) jaar lang van die kloterige hapjes in elkaar zetten voor twee klassen.
Waar die weerzin vandaan komt? Het is toch voor je kind?! Tja… Het is niet zozeer dat ik nou echt een hekel heb aan in de keuken staan. Het in elkaar flansen van bladerdeeghapjes lukt iedereen nog wel, dus in principe is het nu niet dat je er chefkok voor hoeft te zijn. Waar ik alleen iets minder tegen kan, is die wedloop die lijkt te starten zodra het kerstdiner op school in beeld komt. Aan de ene kant strijden de gemakzuchtige moeders om de makkelijkste taken, aan de andere kant zie je de strebers die niet aan kunnen komen zonder Pinterest Perfect toestand.
En hoewel ik dit soort gedrag meestal wel met een grijns en opgetrokken wenkbrauw vanaf de zijkant bekijk, is het toch minder fijn als je ertussen zit. Je moet kanten kiezen – welke dat dan ook wordt. Nou zou ik dat laatste misschien wel willen kunnen, maar dat eerste ligt simpelweg meer in de lijn der verwachtingen. Ik ben gewoon niet zo creatief op dat gebied. Wil het eigenlijk ook niet zijn, want die kinderen maakt het natuurlijk geen klap uit of jouw komkommertje lijkt op zijn oorspronkelijke vorm of is uitgestoken met een elandvorm.
Het is een vorm van kuddegedrag waar je makkelijk in wordt meegesleept als je niet uitkijkt. Alles om de Kersthapje van het Jaar trofee mee naar huis te slepen. Het valt een beetje binnen een andere trend waar ik niet zo goed mee kan omgaan: op social media pronken mensen vaak. Dat is niet erg, kan ook inspirerend werken, maar met kerst lijkt het niet meer te draaien om wat die kinderen nu eigenlijk willen eten. Nee, alles voor de hartjes en duimpjes omhoog. En daarom staat het me zo tegen.
Ik wil gewoon dat mijn kinderen naar school gaan en lekker wat pastasalade eten, bladerdeeghapjes, stukjes tomaat en komkommer, misschien een blokje kaas en poffertjes op een satéprikker als toetje. Niet te gek, geen overdreven toestanden, maar gewoon lekker eten. Zonder dat het eerst van vijftien kanten op de foto is gezet – puur omdat de buitenwereld moet zien wat voor geweldig leuke moeder je bent.
In het kader van de kerstgedachte moet ik misschien niet zo oordelen. En misschien, heel misschien, moet ik ook gewoon eerlijk toegeven dat ik zelf net zo goed gunstige foto’s deel van de momenten die we meemaken. Puur omdat het esthetisch gezien beter oogt. Maar toch. Ik hoop stiekem dat we de komende jaren mazzel hebben en de makkelijke hapjes kunnen afstrepen. Hoef ik me hier in elk geval niet meer druk om te maken…
Wat maak jij? En vind jij het ook altijd een kleine bron van stress? Of zorg je gewoon dat je als eerste bij de lijst staat om de mini-pizza’s te kunnen afstrepen?
Afbeelding, Yuganov Konstantin – Shutterstock
