Column | Zullen feestdagen ooit nog hetzelfde voelen?

December staat in onze familie garant voor heel veel gezelligheid, knusse avonden en lekker eten. Dat begon met mijn oma, vroeger. Tijdens kerst zorgde ze, als stralende spil van de familie, voor een heerlijk kerstdiner, warmte en een knusse dag samen. Ze kookte de lekkerste tomatensoep en zelfs spruitjes waren bij haar thuis een feest. Misschien is het de tand des tijds die zorgt voor mijn geromantiseerde herinneringen aan de feestdagen, maar eigenlijk denk ik van niet. Mijn hersenen mogen aangetast zijn door de zwangerschapsdementie, volgens mij heeft mijn hart een prima geheugen.

Maar zoals het gaat in het leven kan je niet iedereen bij je houden. De mensen van wie je intens houdt, vallen om beurten weg. Dat is intens verdrietig, al weet ik best dat het erbij hoort. Mijn lieve omaatje was de eerste. Hoewel ze het feest zelf al een tijdje niet meer organiseerde, mis ik elke keer haar aanwezigheid. De hand die de mijne vastpakte als we naast elkaar zaten. Een liefkozend tikje op mijn wang wanneer we elkaar zagen. Opbeurende woorden, haar humor… Alles. Ik mis dat ze niet kan zien hoe haar achterkleinkinderen opgroeien – meisjes en jongens die ze nooit heeft mogen zien, waarvan ik weet dat ze er zoveel plezier van zou hebben hgehad.

Vier jaar later, overleden mijn beide opa’s in een week tijd en mijn oma’s zus weer een halfjaar later. Kerst zal dus nooit meer hetzelfde worden, denk ik. Er hangt toch altijd een kleine grauwe sluier overheen van gemis en je ziet lege stoelen staan die nooit meer gevuld zullen worden. De standaard uitspraken van mijn opa herhaal ik in gedachten voor ik een hap neem, maar helemaal hetzelfde is het toch niet. Je ‘verliest’ levende familieleden die anders in het leven blijken te staan dan jij en minder waarde hechten aan harmonie. En zo komt het dat je kringetje steeds kleiner wordt.

Ze zeggen dat de tijd alle wonden heelt. Misschien is dat zo. Wie weet zitten we over tien jaar aan een goed gedekte en gevulde tafel en denk je voor het eerst niet aan het feit dat je niet iedereen bij je hebt. Dat je ook meer focust op met wie je wél bent – iets dat me twee weken geleden nog eens pijnlijk duidelijk werd toen mijn moeder onverwachts een hartinfarct kreeg. Uiteindelijk schiet het ook niets op om 25 en 26 december in totale mineur door te brengen – dat hadden mijn opa’s en oma ook niet gewild.

Het gevoel van missen bevat natuurlijk ook de dankbaarheid dat je iemand mocht leren kennen die zo ontzettend lief, mooi en goed in het leven stond. Iemand aan wie je een inspirerend voorbeeld hebt voor de rest van je leven – elk op hun eigen manier. En heus, het is niet zo dat ik afgelopen feestdagen alleen maar gedeprimeerd en verdrietig aan tafel zat. We hebben echt heel erg genoten met elkaar. Het zijn meer de kleine momenten waarop je onverwachts toch je tranen weg slikt. Waarop je je afvraagt of het ooit echt slijt.

Ik weet het niet goed. Misschien niet. Maar wie weet is dat maar goed ook eigenlijk. Want als je ze echt vergeet, dan is de kerst pas leeg. Denk je niet?

Liefs,
Merel

Afbeelding – Shutterstock

Redactie

De Mamagids is hét online handboek voor moeders die fouten durven maken. Vol handige tips voor als je het even niet weet, herkenbare verhalen en ervaringen van lezeressen. Omdat je nooit de enige bent!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven