Terwijl mijn hoofd nog steeds de Nederlandse overuren draait, maant mijn lijf haar tot stilte. We zitten in Barcelona op een bankje in de zon te wachten tot we kunnen gaan avondeten. Wat duiven in de fontein verderop, een Spaans duo dat prachtige liedjes speelt op hun gitaar en verder is en hoeft er even helemaal niks. Het is ongekend, maar bovenal eeuwen geleden dat ik niets hoefde. En dat voelt best een beetje gek.
Afgelopen jaren bestonden voornamelijk uit doorgaan, hoofd omhoog houden en rennen zonder echt stil te staan om te genieten van het leven, besef ik hier. Continu bezig zijn met de kinderen, proberen een succes te maken van mijn eigen onderneming, het huishouden enigszins op orde houden (wat eigenlijk nooit heel goed lukte) en van alles regelen tussen de bedrijven door. Het is veel. Eigenlijk te veel, waarschijnlijk.
Alles bij elkaar maakt dat je meer dan eens over je grenzen gaat. Natuurlijk ben je moe en heus, je voelt aan je lijf wel dat het protesteert, maar ‘zorgen zijn voor morgen’. En zo vliegt weer een dag voorbij. Echt stilstaan, omhoog kijken naar de lucht, inademen en besluiten dat je niets anders hoeft te doen dan genieten van het leven dat hier en nu afspeelt? Dat lijkt een utopische herinnering uit een verleden dat ver af staat van het heden.
Tot dit moment dus. Hier in Spanje, samen met mijn (dan nog) bijna zestienjarige dochter, hoef ik niets. Niemand verwacht dat ik ‘even kijk’ naar een tekening, knutselwerk, trucje of de vorderingen van die ene puzzel. Niemand roept om de vijf seconden MAMA! Ik hoef geen brandjes te blussen, ruzies te sussen, aan te horen wie er begon en dat het echt heel oneerlijk is dat ik altijd de ander gelijk geef, geen gulden middenweg te spelen en niet te verzinnen wat ik ga koken – om vervolgens te horen dat het niet lekker is.
We doen in de dagen daarop waar we zin in hebben, zij en ik. We slapen tot ergens na negen uur ’s ochtends – iets dat ik eigenlijk inmiddels ook als onmogelijk beschouwde. We kijken waar de dag ons brengt, maken een schema waar we flexibel mee omgaan. En we zien de prachtige stad Barcelona, met haar briljante straatartiesten, architectuur en kunst. Het is heerlijk en mijn lijf komt voor het eerst weer een beetje tot rust. Echt tot rust.
Tot aan de laatste avond. Ik adem diep in en uit en zie de zon zacht weerkaatsen op de schilderachtige gevels. Iedere seconde neem ik in me op om op terug te kunnen vallen als we straks weer in Nederland zijn. Zal het me lukken om mijn grenzen weer te leren herkennen? Waar ik de ambitie rust beter kan laten varen met vier kinderen, hoop ik toch dat ik dat stukje wel mag meenemen uit Spanje. Stoppen als het me te veel wordt, af en toe even weglopen uit de situatie en delegeren als dat nodig is.
Ik stap het vliegtuig in met een glimlach. We gaan de rest weer knuffelen, op pad met een berg aan prachtige herinneringen, nieuwe verbinding met elkaar en een voorraadje nachtrust. Zolang Sean een beetje meewerkt, kan ik er komende tijd weer tegenaan 😉
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©Catarina Belova – Shutterstock
