Dit artikel verscheen eerder op Lotus Writings en is een bewerking.
‘Hoe gaat het met je?’ informeert een goede vriendin via WhatsApp. Enthousiast steek ik van wal. Ik dis wat geweldige verhalen op over Rose’ ondeugende streken, vertel dat June het zo goed doet op school en hoe lollig May toch is. Maar terwijl ik zit te tikken, besef ik dat mijn verhaal eigenlijk alleen maar over de kinderen gaat. Nergens over mij. En nu ik er toch zo over nadenk, hoe gaat het eigenlijk met mij? Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Ik denk wel goed, zolang het met de kinderen maar goed gaat.
Het laat me die dag niet los. Ergens vind ik het ook gewoon heel irritant dat ik dus blijkbaar iemand ben geworden die leeft voor en door haar kinderen. Die geen persoonlijkheid meer lijkt te hebben met een mening over haar eigen gevoelens en behoeften. ’s Avonds leg ik het aan Ro voor. ‘Willen mensen eigenlijk wel weten hoe het met de kinderen gaat als ze me appen?’ Hij denkt er even over na. ‘Niet per se,’ besluit hij uiteindelijk, ‘ze vragen toch hoe het met jou gaat? Anders zouden ze wel specifiek naar de kinderen informeren.’
Misschien is dit een onlosmakelijk gevolg van het krijgen van twee kinderen binnen hele korte tijd. Ik word geleefd en kom daardoor nauwelijks nog toe aan het beleven van het leven. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat ben ik bezig met zorgen, proberen ons chaotische huishouden enigszins op orde te houden, tussen de bedrijven door bij te komen van mijn continue slaaptekort. Het is zwaar, durf ik op een gegeven moment wel toe te geven. Loodzwaar. Maar ja, wat kan ik anders doen dan doorgaan?
Ik sta op pauze, is mijn, tikje deprimerende, conclusie. Mijn moederhand is momenteel gewoon snel gevuld met klein geluk: een goed gesprek voeren met Ro als de meisjes slapen, ongestoord een bakje chocolademousse wegwerken zonder dat er meteen een kind met puppyogen naar staart, een hoofdstuk lezen wanneer ik heel eventjes een moment voor mezelf heb. Het leven draait even volledig om de kinderen en niets meer dan dat.
En misschien moet ik dat ook maar gewoon omarmen. Ik ging van fulltime in dienst naar fulltime thuisblijfmoeder, van één kind naar drie in een jaar tijd en zat vervolgens ergens in between jobs te twijfelen of ik nu vooral een hoogopgeleide thuisblijfmoeder ben of ‘gewoon’ werkloos. Mijn gesprekken beperken zich overdag vooral tot ‘afblijven’, ‘geef maar aan mama’ en ‘nee niet klimmen in de vensterbank’. Ik ben te overprikkeld om playdates te doen, te moe om te functioneren en te lamlendig om van alles te ondernemen.
Het is even wat het is, denk ik. De kinderen zijn mijn leven en hoe het met mij gaat? Ik hoop daar over een jaar weer fatsoenlijk antwoord op te kunnen geven.
Herken je het gevoel dat je tijdens de eerste periode of misschien zelfs het eerste jaar niet veel meer dan mama bent? Of bewaak je heel duidelijk je eigen identiteit?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Afbeelding, Yuganov Konstantin – Shutterstock