Column | Ksst! Helikoptermama, terug in je mand

Het zachte lentezonnetje verwarmt mijn gezicht terwijl ik de kleintjes in de gaten hou. June moedigt verderop de jongens van groep 7 en 8 aan tijdens het schoolvoetbaltoernooi. Rose en May zitten in een soort speelhuisje/tractor, terwijl een groep grotere jongens tikkertje speelt. Ik voel me even de overbezorgde moeder (oké, ik ben een overbezorgde helikoptermoeder), maar het zit me niet helemaal lekker. Straks rennen ze die kleintjes nog omver. Niet veel later klimmen ze bovenop het huisje en twijfel ik of het wel zo verstandig was om hier te gaan zitten.

Voor mijn ogen zie ik hoe verschillend ze zijn. Aan de ene kant zit May te mopperen: ‘Je mag niet op het huisje klimmen!’ Ik herken mezelf: ik vind het ook altijd prettig als mensen zich gewoon aan de regels houden en speelgoed alleen gebruiken waarvoor het bedoeld is. Aan de andere kant van de speelgoed tractor duikt Rose gillend van de pret uit het raampje om contact te maken met de grote jongens. Het lukt. Niet veel later speelt een jongen uit groep 8 een soort kiekeboe-spelletje met haar. 

Grappig hoe je kinderen een deel weerspiegelen van wie je bent en hoe je in het leven staat. Ik zou me namelijk voelen als May en ook zoiets uitstralen. Weliswaar was ik als kind minder gebekt en zou ik sneller mijn moeder hebben opgezocht, maar ze lijkt erg op mij. Rose daarentegen is net haar vader. Hij benadert ook iedereen met een open houding en dat levert hem interessante gesprekken op. Bovendien leidt het er in dit geval toe dat binnen no time de halve speeltuin op en om de tractor zit, omdat ze allemaal met hen willen spelen. Ik zie het mopperende kleintje opbloeien en al snel veel vrolijker kijken.

Onze oudste peuter toont me bovendien hoe krampachtig ik soms nog in mijn ouderschap sta. Ondanks dat ik mezelf heel flexibel en relaxed vind dus. Door de boel de boel te laten, kom je soms veel verder. En de kinderen ook. Want waar May dus eerst echt behoorlijk knorrig naar buiten staarde, doet ze niet veel later vrolijk met haar zus mee en speelt tikkertje tussen de grote jongens.

Ik besef me dat het maar goed is dat ik niet opstond om me ermee te bemoeien, om May uit de situatie te halen en ergens anders neer te zetten. Wat ze hier van haar zus leerde (en ik trouwens ook), was vele malen waardevoller dan de onnodige bescherming die ik haar wilde bieden. Bovendien zal ze het straks op school ook zelf moeten redden. En ja, misschien liggen haar grenzen ergens anders dan die van Rose, maar soms is het goed om die te verleggen. Puur omdat het je als mens goed doet.

Herken jij jezelf meer in het introverte karakter van May of het uitgesproken enthousiasme van Rose?

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven