“Hoe gaat het nu met jou?”
Iets aan de toon van het berichtje voelt alarmerend, zeker in combinatie met een eindeloze stroom berichten in de app van groep 5. Zou de moeder van één van de jongere kinderen op school overleden zijn, waarvan we laatst hoorden dat ze zo ziek is? Maar waarom vraagt ze mij dan hoe het gaat? Misschien vanwege Nova? De gedachten schieten door mijn hoofd terwijl ik naar boven scroll en alleen maar condoleances lees en berichten dat het zo verschrikkelijk het is. En dan zie ik waar het allemaal om gaat.
Het kippenvel schiet op mijn armen als ik lees dat de moeder van een meisje uit de klas compleet onverwachts is overleden. Iemand met wie ik de afgelopen jaren een steeds fijnere vriendschap opbouwde. Ik schud mijn hoofd, alsof ik zo kan ontkennen wat er staat, en lees het nog een paar keer voor ik besef dat het er echt staat. Hoe kan dit nou? Eergisteren sprak ik haar nog aan de telefoon. We belden over koetjes en kalfjes, zeiden tegen elkaar hoe we uitkeken naar de komende zomervakantie. We zouden met onze gezinnen naar Limburg gaan, lekker even bijkomen. De meiden konden met elkaar spelen, wij wijntjes drinken op het terras… Met die gedachten sloten we af, omdat ze nog wat moest regelen.
En nu is ze er niet meer.
Huilend bel ik Ro. Met verstikte stem probeer ik te vertellen wat ik net heb gelezen, maar hij vraagt alleen aarzelend wie er eigenlijk belt. Pas na enkele pogingen kan hij me verstaan. De verslagenheid is groot. Zowel bij ons als bij andere ouders die ik spreek. Een vriendin komt die avond nog langs en we praten uitgebreid over het plotselinge wegvallen. Ze was één dag ouder dan ik. Net veertig. De uitvaart, een week later, voelde onwerkelijk, intens verdrietig, en toch is het prachtig, omdat je zo goed kon zien dat zij was wie ze was. Altijd, overal. Zonder dat ze het wist, heeft ze levens veranderd en echt iets achtergelaten bij mensen. Had ik het haar maar gezegd.
Soms voelt het een beetje raar, misschien zelfs ongepast, dat het me zo enorm geraakt heeft. Er zijn talloze mensen die veel dichterbij stonden, die haar veel langer en beter kenden dan ik. Toch is het zo. Afgelopen jaren praatten we regelmatig en uitgebreid over de kinderen, over onze levens en ondernemingen. Stonden we weer, in de regen bij het bruggetje bij school. Zij was zo iemand die met een blik vol bravoure en wat charme zo een gratis fles wijn kon lospeuteren als het eten te lang op zich liet wachten in een restaurant. En dat deed ze dus ook, die keer dat het ons overkwam. We lachten veel, vonden elkaar in het feit dat we allebei graag tot de vroege uurtjes bleven dansen. Ik mis haar gewoon. Omdat ze was wie ze was.
Hoewel we inmiddels een halfjaar verder zijn, voelt het soms nog even rauw als toen ik het nieuws hoorde. Als ik iemand zie, bijvoorbeeld, die op haar lijkt en wanneer ik besef dat zij het onmogelijk kan zijn. Of de keren dat het liedje wordt afgespeeld waarop we dansten, proostten en het leven vierden met een grote grijns, de laatste keer dat we gingen stappen voor haar overlijden. Iets dat toch onbewust in mijn gedachten gegrift werd, die avond. Op momenten die ik spannend vind, draag ik de oorbellen die zij uitzocht voor mijn verjaardag. Om me eraan te herinneren dat alles mogelijk is.
Afgelopen jaar kreeg kleur dankzij haar, maar verloor het ook weer even hard toen ze overleed. Dat laatste drukte me bovendien als nooit daarvoor met mijn neus op de feiten. Het leven is nu. Tijd verspillen aan onzekerheden, aan het blijven dromen over wat je het liefst zou willen maar daar niets mee doen, het investeren in situaties die je meer kosten dan ze je opleveren – dat is allemaal zo zonde. Spreek uit wat iemand voor je betekent zolang dat nog kan.
Waarom ik dit deel? Deels omdat ik denk dat het belangrijk is voor iedereen om hiervan te leren dat je je tijd niet moet verspillen. Dat je uit situaties moet stappen als ze niet goed voelen, je dromen moet volgen en dat het goed is regelmatig te benoemen dat je houdt van de mensen om je heen. En als bescheiden ode aan haar en wie ze was. Want hoewel we binnenkort een volgend jaar in gaan en zijzelf in 2024 achterblijft, op een zekere manier, ik draag haar voor altijd met me mee.
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©Kolpakova Svetlana – Shutterstock