Al een tijdje bevind ik me in de groene hoek: daar waar de zweefteven wonen, moestuinen worden gebouwd en spiritualiteit ‘een ding’ is. Ik doe er niemand mee kwaad – althans, dat hoop ik – en het maakt me in zekere zin gelukkig. Tot zover niks aan de hand, maar je raadt het al (anders zou ik dit niet schrijven), er is een aspect waar ik maar niet aan kan wennen, hoe hard ik ook probeer. Waar ik het over heb? Je lijf accepteren zoals dat is geworden sinds de zwangerschap.
Het is een worsteling tussen de overtuigingen die de maatschappij je van jongs af aan meegeeft, die je onbewust jezelf eigen maakt, en hoe je iets het liefst zou zien. In mijn geval gaat het om natuurlijk ouder worden. Of anders gezegd: waar mijn subcultuur, als ik het zo moet noemen, aan alle kanten de ‘echte’ vrouw roemt, striae liefkoost en de buikjes aait, strookt dat niet met mijn zelfbeeld. Ik zeg hierbij bewust zelfbeeld, omdat het me bij een ander niet stoort. Bij mijzelf dus wel.
Natuurlijk, ik ben dankbaar dat mijn lichaam vijf zwangerschappen droeg, vind het een groots wonder dat je als mens in staat bent een nieuw mensje leven te schenken. En wat te denken van het hele geboorteproces zelf? Echt, wanneer ik daarbij stil sta, en dat is sinds Nova’s overlijden misschien wel meer dan ooit, dan ben ik trots op mezelf. Dan weet ik dat ik dat toch maar mooi ‘even’ heb gedaan. Maar als ik naar beneden kijk, baal ik.
Ik schreef al eerder over het niet kunnen wennen aan mijn postnatale buikje. Als ik heel eerlijk ben, is er sinds het schrijven van die column helemaal niets veranderd. Hoe hard anderen ook roepen dat je lijf mag zijn hoe het is, dat die zogenoemde zelfhaat niets oplost, dat ik het huisje waar mijn kinderen allemaal in mochten wonen mag eren, ik voel dat gewoon niet. Zelfs niet als ik het tien keer lees of hoor uit de mond van anderen.
Wat ik zie? Een buikje dat onmogelijk weg te trainen lijkt, de huid van mijn armen die slap hangt nu ik weer ben afgevallen, borsten die weliswaar niet hangen maar wel minder vol zijn dan vroeger en mijn benen… Tja. Daar wil ik het eigenlijk niet eens over hebben. Zoals ik het mijn dochter uitlegde, toen ze me in mezelf hoorde mopperen: ik ben trots op mijn lijf, ik houd van mijn lijf, maar esthetisch gezien vind ik het gewoon even niet zo mooi. En dat mag misschien nog maar eens gezegd worden.
Daarom doe ik dat hier. Omdat ik zeker weet dat er andere vrouwen zijn die misschien ook proberen krampachtig de veranderingen te omarmen, maar dat het niet lukt. Hoewel het weinig oplost om het hardop uit te spreken, merk ik, toch voelt het ergens wel bevrijdend. Uiteindelijk hoef je misschien ook helemaal niet zo lyrisch te zijn over een lijf dat (momenteel) niet is wat je ervan hoopte. Gladpoetsen met huisjes van je kinderen, tijgerstrepen heeft gewoon soms geen zin.
Vandaag baal ik. En dat mag er ook zijn 😉
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©Ira Shpiller – Shutterstock
