Mijn hoofd draait overuren. Ik schrijf in gedachten een halve blog af – wat eigenlijk niet handig is omdat het straks nooit meer zo’n sterk verhaal wordt als nu, de vaatwasser moet nog leeg, het liefst wil ik een puzzeltje maken ter ontspanning en, o ja, die serie op Netflix afkijken. Hierdoor zijn mijn gedachten overal, behalve waar ik ze echt nodig heb: bij de baby die rustig ligt te drinken en alle tijd van de wereld heeft.
Ik benijd hem: ik wil ook alle tijd van de wereld. Dit was bovendien niet hoe ik me deze periode had voorgenomen, ik zou gaan genieten tot op de laatste seconde. Zonder stress, zonder overdreven hoeveelheid werk in veel te weinig tijd te willen proppen. Maar kijkend naar mezelf lijkt daar niks van terecht gekomen. We zijn namelijk gewoon weer terug bij af, constateer ik een beetje terneergeslagen.
Met gesloten ogen adem ik een paar keer diep in en uit. Als vanzelf trekt de onrustige mist in mijn hoofd op en maakt plaats voor wat er is. Het zachte klokken van mijn prachtige zoontje die zich volledig overgeeft aan moeder natuur, een zoemende koelkast op de achtergrond, de warmte van het winterzonnetje dat door de ramen schijnt en de rust van dit vacuüm in de tijd.
Ik besef dat het leven met een baby je automatisch dwingt tot onthaasten. En eigenlijk is dat zo waardevol. Natuurlijk heb ik deadlines, maar die heb ik mezelf eigenlijk opgelegd. Is het een ramp wanneer ik nu niet toekom aan bepaalde dingen? Nee. Daar heb ik de rest van mijn leven nog voor. Deze kostbare eerste maanden met een baby komen echter nooit meer terug – en het grootste bewijs daarvan loopt inmiddels al bijna zestien jaar rond.
Mijn blik dwaalt over elke vierkante centimeter van zijn gezichtje. De lange wimpers, zijn haartjes en de tevreden melkdronken glimlach wanneer hij mijn tepel loslaat en rustig verder droomt. Allesomvattende liefde stroomt door mijn lijf terwijl ik hem, opgekruld en wel, tegen mijn schouder leg voor een boertje. Ik omhels hem. En weet je, nu we hier toch zitten, besluit ik mezelf gewoon nog een halfuurtje extra vrij te geven. Niks kan namelijk nog op tegen dit moment.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
