Zou de spirituele zoektocht naar jezelf en innerlijke heling iets zijn dat hoort bij een opborrelende midlifecrisis? Ik merk, sinds een jaar ongeveer, een kentering in hoe ik in het leven sta. Waar voorheen mijn kinderwens richting en zingeving aan mijn leven gaf, ben ik nu meer op zoek naar mezelf: wie ben ik en wat wil ik toevoegen aan deze planeet? Welk voorbeeld wil ik stellen aan mijn kinderen? Een zoektocht die me, ergens tussen de smerige klusjes van het huishouden en opvoedkundige uitdagingen, best wel bezighoudt.
Ik zie het ook bij vriendinnen om me heen. Lisette bijvoorbeeld, met wie ik – weliswaar afzonderlijk – in een ijsbad ging en een middag ben gaan floaten. En zelf deed ik een ademsessie om mijn trauma’s te kunnen ontdekken, wat ik vervolgens met haar deelde. We daagden onszelf uit tijdens de katholieke vastenperiode door onder andere meer afstand te nemen van onze telefoons, dagelijks iets zinnigs bij te dragen aan de wereld en elke dag tijd te nemen voor onszelf. We deelden intussen alle nieuwe inzichten met elkaar. Deels met een knipoog, maar ook met een serieuzere ondertoon.
Of het helpt? Ja, ik denk het wel. Actief zoeken naar wie je bent en wat je wil bijdragen past ook wel bij de nieuwe levensfase die we volgend jaar zullen ingaan, vermoed ik. Per slot van rekening hebben we allebei geen kinderwens meer, dus met elke stap die je vooruit neemt zal je nooit meer teruggaan. De babytijd is voorbij. Als de luiers op een gegeven moment stoppen, komt er geen nieuwe baby meer in huis. De nachten zullen als vanzelf verbeteren, de kinderen gaan na verloop van tijd allemaal naar school en zullen op hun eigen moment uitvliegen. En dan ben je ‘alleen’.
Ik denk dat het zinnig is om tegen die tijd te weten wie ik dan ben, waar mijn valkuilen liggen en dat ik bepaalde zaken heb kunnen helen in de tussentijd. Ik wil nooit de moeder worden die verwijtend moppert dat het zogenaamd fijn is dat de kinderen ‘ook weer eens tijd’ hebben kunnen vinden voor hun moeder. ‘Want het is niet zo dat ik nou veel te doen heb in mijn eentje…’ Niet dat mijn eigen moeder zo is geworden overigens, maar we kennen allemaal wel iemand.
Over twintig jaar wil ik de moeder zijn waar de kinderen glimlachend naar kijken, die creatieve hobby’s heeft en de wereld ontdekt op haar eigen manier. Die in haar vrije tijd fit als een hoentje de Kilimanjaro beklimt, een succesvolle moestuin beheert waar ze regelmatig lekkere groenten en kruiden komen plukken en die vol overgave in haar eigen kracht staat. Die intens van het leven geniet en zich over haar eigen angsten heen zet. Overigens geen idee of me dat gaat lukken allemaal hoor, ik heb bijvoorbeeld een hard hoofd in die Kilimanjaro, maar een mens kan maar doelen stellen.
Door de diepte in te gaan, hoop ik bepaalde ergerlijke eigenschappen uit mijn systeem krijgen. Ik vind mijn harnas van zelfbewustzijn namelijk onmetelijk irritant. Dat ik altijd maar bezig ben met hoe anderen over me zouden kunnen denken. Ik wil niet zolang blijven piekeren over hoe Pietje kan hebben opgevat dat ik X op manier Y zei. Het lijkt me fijn om assertiever te zijn en vrijuit te leven, zonder overal beren op de weg te zien. Ik hoop dat een uurtje lachyoga, knuffelen met alpaca’s en eindeloos veel voicenotes met (soms briljante) levenskennis me daar in elk geval een beetje bij gaan helpen.
Want volgend jaar, met veertig, begint het leven pas echt. Dan kan ik maar beter goed van start gaan!
Wat zijn jouw doelen? Merk jij een soortgelijke ontwikkeling of ben je hier helemaal niet mee bezig?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©taramara – Shutterstock
Wees de eerste om reactie te geven