Verdwaasd loop ik rond ik de huiskamer. Door de afgelopen gebroken nacht lijken mijn hersenen meer op een berg watten, gedrenkt in stroop. Er komt weinig zinnigs meer uit en ik merk dat ik ook even niet zo goed weet wat ik met mezelf aan moet. “Ik ben even douchen,” zeg ik uiteindelijk maar tegen Ro en loop de trap op. Tijd voor wat me-time. Ondanks dat ik dat een beetje een jeukwoord vind, merk ik dat ons gezin even zijn tol eist. Ik heb de hele dag met Sean in de draagdoek tegen mijn lijf geplakt rondgelopen, de kinderen in willekeurige volgorde hun aandacht gegeven (de bekende “mama, kijk eens!”) en mijn gedachten schieten alle kanten op.
Ik heb dat wel vaker. Mijn huis is rommelig, maar mijn hoofd zo mogelijk nog erger als ik het niet bijhoud. Soms moet ik gewoon even tijd voor mezelf alleen nemen om al die gedachten op te bergen in de ‘laatjes’ waar ze thuishoren. Alleen dan keert de rust weer terug in mijn lijf. Het nadeel op dagen als vandaag is vaak dat die tijd er niet is. Of dat ik die tijd niet neem, helemaal zeker ben ik daar nog niet van.
Nog voor ik met hangende schouders en dat nog altijd volle hoofd de badkamer in slof, stormt Rose briesend de trap op. Ze kreeg ruzie met Ro of May – informatie die mijn hersenen niet meer helemaal opnemen – en wil naar haar kamer om daar iets voor zichzelf te doen. Vervolgens loopt ze al kletsend met me mee naar binnen. Deels komt het eigenlijk wel goed uit. We bespreken de komende week en ik geef aan dat we vanavond haar kleding uitzoeken voor de volgende dag. Tevreden huppelt ze weer weg, bijna vergeten dat ze net nog boos was. Zoals dat bij kinderen soms gelukkig nog gaat.
In alle rust draai ik de kraan op kookstand, smeer me in met een dikke dot doucheschuim en adem de stoom diep in. Heerlijk! Langzaam voel ik de rust over me heen vallen en… *klik* Ro stapt de badkamer in. ‘Ik ben het,’ zegt hij vanachter het douchegordijn, ten teken dat hij het inderdaad is en niet één van de kinderen. Hij wilde me nog even wat zeggen. Intussen zie ik het blauwe zand in onze 5-minuten zandloper gestaag wegsijpelen – precies de tijd die ik mezelf gegeven had om even in stilte te kunnen nadenken. Zodra hij wegloopt floept net de laatste korrel door het gaatje. So long, eigen gedachten!
Met een tikje wanhopige glimlach loop ik naar de babykamer, waar ik momenteel nog even slaap tot Sean hele nachten maakt. Ik geef het nog één kans. Iedereen is inmiddels beneden en lijkt zijn verhaal te hebben gedaan, June is aan het wandelen buiten en, even eerlijk, het moet toch een keer lukken? Eenmaal daar buitelen de gedachten over elkaar heen, alsof ik een kastdeur heb opengetrokken waar een lading troep achter zat.
Eindelijk kan ik mijn gedachten gaan ordenen, nadenken over de grote issues die ik eigenlijk de hele dag al voor me heb uitgeschoven! Hoewel, grote issues… Het is de overpeinzing of ik binnenkort al kan gaan shoppen voor wat leuke kleding of beter als ik wat gewicht kwijt ben, welk programma we vanavond kunnen kijken en hoe ik kan stoppen met snoepen. Nou ja, en voor de intellectuele vorm twijfel ik nog even over het vaccineren van de kinderen.
*Klik* De sleutel draait om en niet veel later stapt June weer door de voordeur naar binnen. ‘Mam, waar ben je?’ Weg schieten mijn gedachten. Ze loopt de trap op en ziet me in vol ornaat gedrapeerd op het bed, aangezien ik nog geen tijd had genomen om me aan te kleden. Op een paar meter afstand ploft ze op de grond, haar rug discreet naar me toegedraaid. ‘Ik wilde je even wat zeggen…’
Nou ja, je voelt het waarschijnlijk wel aan: ik heb de afgelopen vijftig minuten eigenlijk geen seconde kunnen nadenken over mijn kleine leed, laat staan over de grote twijfel over het al dan niet vaccineren van de kinderen. Het enige dat ik heb kunnen doen is mijn gevoel over het gebrek aan me-time eruit tikken in deze blog. Al had ik dus bij nader inzien best de tijd gehad om nu wél te denken, maar ik durfde het niet meer aan. Uit je gedachten gehaald worden is namelijk ook vermoeiend.
De afgelopen weken verliepen een beetje zoals hierboven. Op de momenten dat ik neerplofte en even mijmerend voor me uitstaarde in het luchtledige, doken ze bovenop me. Alleen schoonmaken leek een veilig moment; dan lieten ze me met rust. Het huis was dus ook behoorlijk opgeruimd afgelopen vakantie haha. En al ga ik ze echt heel erg missen wanneer ze weer op school zijn (want ik heb deze weken grotendeels als gezellig ervaren), de stilte zal ik omarmen om even op te laden. Kan ik eindelijk de knoop doorhakken over dat shoppen!
De scholen zijn weer begonnen! Hoe ervaar jij dat? Vind je het wel lekker, die stilte? Of mis je ze eigenlijk al vanaf het moment dat je ze hebt weggebracht?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
