Als meisje werd (of word) je meestal opgevoed met het beeld van de zorgende moeder. De vrouw voor wie niets te veel is en die eigenlijk haar leven vooral in het teken van anderen zet. En dat begint al bij de geboorte. Doorgaans is het toch de vrouw die een stapje opzij zet en minder gaat werken – of dat nu om salaris gaat of om het feit dat zij beter zou kunnen zorgen, volgens de maatschappij. Zij krijgt zestien weken verlof om te zorgen, waar een man het tot voor kort moest doen met een geboorteverlof van enkele dagen.
Jammer, vind ik. Hij kan niet volledig gaan voor zijn rol binnen het ouderschap, jij raakt er enigszins door beperkt (want je salarisverhoging is minder dan die van je man, je wordt niet als volledige werknemer aangezien met een parttime baan…). Het kan je flink onzeker maken. Praktisch gezien, omdat je bij een scheiding toch al snel aan het kortste eind trekt. Relationeel, omdat hij financieel zorg draagt voor jullie en daar misschien (huishoudelijke) verwachtingen aan hangen. En mentaal, omdat je vooral veel geeft.
Die combinatie maakt dat vrouwen van mijn generatie, 30-40 jaar, vaak worstelt met zichzelf. Aan de ene kant wil je waarschijnlijk werken: intellectueel gezien prettig, maar ook financieel kan het handig zijn. Wellicht heb je al bij een vriendin gezien hoe het haar verliep na de echtscheiding en wil je die afhankelijkheid in ieder opzicht voor zijn. Maar aan de andere kant is de kans groot dat je worstelt met het beeld van ‘hoe het hoort’.
Je jongleert met van alles: je wil je kinderen zien opgroeien, geen collega zijn die om ieder wissewasje naar huis gaat, probeert braaf te blijven investeren in je relatie, onderneemt enthousiaste pogingen om je vriendinnen niet te verwaarlozen… En ergens in die drukte ben je vooral heel erg moe. Moe van alle pogingen om het perfect te doen. Logisch: dat lukt bijna niemand.
Daarom pleit ik hier graag voor iets meer egoïsme, lieve moeders. Soms een stapje terug om voor jezelf een stap vooruit te doen. De combinatie van ouderschap, relatie, werk en vrienden, vergt een goede balans. Die begint met het besef dat de kinderen een gedeelde verantwoordelijkheid zijn en eindigt met kiezen voor je eigen geluk.
Het is nu eenmaal zo dat je tropenjaren draait met jonge kinderen. Je hebt geen tijd om op alle vlakken 100% te geven en dat is oké. Nee is ook een antwoord! De manier om je hoofd boven water te houden, is door soms een deel van je zorgen uit handen te geven en iets te doen waar jij blij van wordt en je energie uithaalt. Per slot van rekening kan je de wereld niet dragen als je zelf verzwakt raakt, toch?
Dus zeg je vriendinnen soms af met de mededeling dat je helemaal kapot bent; neem af en toe spontaan een vrije dag op je werk; ga een weekendje weg met je partner; en regel soms een etentje met zijn tweeën – zodat je echt van je eten kunt genieten. Je hebt het nodig! En als jij niet voor jezelf zorgt, hoe gaat je dochter dan straks leren hoe dat moet?
Herken jij de worsteling met alle drukte? Of heb je een fijne manier gevonden voor meer balans in je leven?
