‘Ze leeft haar leven wel hè? Wanneer ben jij aan de beurt?’ vroeg ze hem. Ik kan de opmerking letterlijk terughalen, omdat hij me zo raakte. Het maakte me niet alleen verdrietig, maar ook boos. Zeker vrouwen hebben nogal eens de neiging om andere vrouwen te beoordelen op basis van hun bereidwilligheid zichzelf op te offeren voor hun kinderen. Kies je te veel voor jezelf? Dan ben je egoïstisch. Inmiddels denk ik: dan is dat maar zo. Sterker nog, ik geloof heilig dat een beetje egoïsme op zijn tijd nog zo gek niet is.
Als vrouw groei je onbewust op met het ideaalbeeld van de zorgende moeder. De vrouw die al dan niet thuisblijft met de kinderen en wiens eigen prioriteiten de allerlaatste zijn. Zij die voor dag en dauw opstaat om brood te smeren voor haar man. De moeder die naast haar eigen koffer ook die van de rest van het gezin inpakt. En die een stapje terug zet in haar carrière, vrij neemt wanneer de kinderen ziek zijn en aanwezig is bij alle afspraken op school en het consultatiebureau.
Het is bijna een vanzelfsprekendheid die start vanaf het moment dat een kindje geboren wordt. Moeders krijgen wekenlang zorgverlof, een man moest het tot voor kort doen met enkele dagen – waarvan één dag bestemd was voor het aangeven van de baby bij de gemeente. De bedrijfscultuur toont meer begrip voor vrouwen die thuis blijven dan wanneer een man die keus maakt. En zo zijn er nog talloze voorbeelden te noemen.
Even los van het feit dat ik meen dat dit een gezonde en evenwichtige opvoeding in de weg staat, omdat kinderen hun beide ouders nodig hebben, creëert dit ook automatisch een disbalans in de zorgtaken. Je groeit er als vrouw bijna onbewust in mee en schikt je in je lot. Maar normaliseren we hier niet mee dat vrouwen alleen maar geven en nauwelijks nog durven nemen? Ook onderling vinden we er van alles van als een andere moeder wél voor zichzelf kiest.
Tegelijkertijd is er geen generatie die zo worstelt met het vinden van balans als de onze (30-45 jaar). We werken, maar willen ook de kinderen zelf zien opgroeien. Je wil niet die collega zijn die om elk wissewasje naar huis rent, je wil investeren in een gezonde relatie en je niet helemaal laten gaan, je huis moet er enigszins toonbaar uitzien voor onverwachte visite en doet verwoede pogingen om je sociale leven te onderhouden. En ergens in die drukte voel je je vooral heel moe. Moe van alle pogingen om het perfect te doen.
Maar laten we even eerlijk zijn: perfectie is onhaalbaar. Zeker als je alles fantastisch wil doen. Dat lukt simpelweg niet in je eentje (en waarom zou je dat ook willen?) Je kunt geen balans creëren als de basis niet stevig staat. Je kunt geen constante stroom van energie en liefde aan je gezin blijven geven als je jezelf opbrandt. En je ben nooit de beste versie van jezelf als je daar niet in investeert, als je jezelf op de achterkant van je prioriteitenlijstje zet.
Jij mag op één staan. Daarmee pleit ik er absoluut niet voor dat je geen rekening meer houdt met anderen overigens, maar wél dat je zorgt dat jij je goed voelt. Dat je werkt aan jouw geluksgevoel – als mens, niet alleen als moeder. Zeker tijdens de tropenjaren met jonge kinderen is het goed wanneer je iets voor jou doet. Wat een ander daar ook van vindt. Nee is soms ook een antwoord – en bovendien een ja tegen jezelf, om dat cliché er maar bij te halen.
Terugkomend op de opmerking waar alles mee begon: zeker, ik leef mijn leven. Ik zorg dat mijn batterij oplaadt, zodat ik meer kan geven aan de kinderen. Zodat ik een betere moeder ben. Ik trap af en toe op de rem als ik te veel geef en mezelf kwijtraak. Waarom? Omdat ik wil dat die cyclus van slovende moeders die zichzelf opofferen stopt bij mijn generatie. Omdat ik niet wil dat mijn dochters over zoveel jaar het stokje van me over nemen.
Dus als je als vrouw nog eens ziet hoe een ander voor zichzelf kiest, een reis in haar eentje maakt, gaat stappen met haar vriendinnen tot in de vroege uurtjes (omdat de kinderen bij haar ex zijn), een hobby oppakt waar ze veel energie uithaalt, workshops doet of zich een dag lang laat vertroetelen in een spa, laat haar lekker. Of beter nog: geef een high five en wees trots. Laat je inspireren en gun jezelf ook wat meer egoïsme als je dat kunt gebruiken.
Herken je dat je als vrouw sneller geneigd bent je behoeften los te laten ten gunste van anderen? Of misschien heb je ook weleens meegemaakt dat iemand je veroordeelde? Ik lees jullie verhalen graag in de comments.
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©Ground Picture – Shutterstock