Ze trekt aan mijn arm. ‘Mama, wil jij me naar bed brengen?’ Het is 22.45 uur en ik heb de hele dag gerend, zowel mentaal als fysiek, omdat we hun verjaardagen vierden. Echt heel gezellig, ze speelden heerlijk buiten en de tuin zat vol lieve, leuke mensen, maar aan het eind van de rit natuurlijk ook vermoeiend. Mijn moederhart schreeuwt dat ik dat wijntje in de tuin en het stukje appeltaart opzij moet zetten zodat ik gehoor kan geven aan haar wens.
Het is denk ik moeder-eigen om je persoonlijke behoeften opzij te zetten als je kind daarom vraagt. Tot op zekere hoogte is daar helemaal niets mis mee volgens mij, maar als je continu je eigen voorraad energie blijft uithollen ten gunste van een ander, om het even of dit nu een volwassene is of je eigen kind(eren), eens houdt het op. Dat moment waarop je lijf harder wil schreeuwen dan je schuldgevoel. Toch vind ik het lastig om er gehoor aan te geven.
Dat heeft denk ik alles te maken met het ideaalbeeld van de moeder, die meer weg heeft van de opofferende martelares die allerlei ‘ontberingen’ doorstaat omdat het nu eenmaal zo hoort dan een vrouw die stevig in haar schoenen staat en haar kinderen laat zien hoe je soms voor jezelf kiest. Doe je dat laatste dan zijn de stevige opmerkingen ook niet van de lucht. Je zou een slechte moeder zijn of zelfs een egoïst, ‘ik zou het niet kunnen hoor, zonder de kinderen op pad, maar knap dat jij wel zonder schuldgevoel voor jezelf kan kiezen’ en ‘opofferingen horen er nu eenmaal bij, maar niet iedereen kan dat natuurlijk’.
Afwijken van het ideaalbeeld is lastig. Zeker als dat ideaalbeeld vooral in jezelf of in je directe omgeving bestaat en je dan dus moet losbreken van iets dat dubbel genoeg ergens heel veilig voelt – zelfs als je eigenlijk weinig energie meer hebt om te geven, zoals in dit geval. Naar een festival en de kinderen laten logeren, in je eentje op vakantie gaan, afspreken met je vriendinnen (en de kinderen thuislaten) of gewoon een rol koekjes voor jezelf kopen en geen kruimel delen – veel moeders doen te weinig écht helemaal voor zichzelf. Niet omdat we niet af en toe de behoefte hebben aan echte me-time waarin je kan lummelen of puur voor jezelf kiest, maar omdat het, anders dan bij mannen, maatschappelijk vaak niet geaccepteerd is.
Toch denk ik dan maar even aan het masker in een vliegtuig. We kennen allemaal de instructie waarbij je eerst jezelf redt en dan je kind. Hoe onnatuurlijk het ook mag voelen, op het moment dat jij door de omstandigheden geen zuurstof meer krijgt dan krijgt je kind dat zeker niet. Vertaal je dat naar je spreekwoordelijke emmertje met energie om er voor je kinderen te zijn zoals je het liefst zou willen: wanneer je oververmoeid op je tandvlees loopt, kan je niet de moeder zijn die ze in jouw ogen verdienen.
Terug naar die avond. Ze kijkt me smekend aan, maar ik schud mijn hoofd. ‘Lieverd, ik heb vandaag alles gegeven om je een fijne verjaardag te geven. Heb je dat gevoeld?’ Ze knikt. ‘Nu is het even tijd om energie aan mijzelf te geven. Want als ik geen energie heb, kan ik ook niet veel geven aan de mensen van wie ik houd.’ Hoewel ze nog een beetje moppert, neemt ze genoegen met mijn antwoord en plof ik neer in de achtertuin. Zonder schuldgevoel, omdat ik weet dat ik dit indirect ook voor haar doe.
Vind jij het lastig om je eigen masker eerst op te zetten? Of maak je wel redelijk makkelijk af en toe tijd voor jezelf?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.