Het is 13.11 uur. Zijn krullen kriebelen mijn neus als hij bij me op schoot kruipt voor zijn middagdutje. Ons ritueel sloop er gaandeweg in, vorig jaar, en ik besloot het ervan te nemen. Met een zeventienjarige in huis weet ik als geen ander dat die intense verbondenheid, zoals je die voelt wanneer jullie harten tegen elkaar kloppen, op een gegeven moment gewoon verandert. Ze hebben je minder nodig. En hoewel dat ook mooi is, snuif ik zijn liefde op zolang dat nog kan.
Sean is ons laatste kindje, dat voelde ik zodra hij geboren werd. Waar ik voorheen nog weleens rammelende eierstokken voelde, moet ik er nu niet meer aan denken. Hij is de hekkensluiter van ons gezin, het nakomertje en onze regenboogbaby. Het onverwachte, maar zo gedroomde cadeautje na een verwoestende storm. En het is goed zo. Ons gezin is met hem compleet incompleet, om het zo maar te noemen.
Mede daardoor maak ik alles bewust mee en neem ik per fase afscheid van wat was. We zagen hem opgroeien van een heel klein baby’tje naar een dreumes, hij zette zijn eerste losse stappen, zei zijn eerste woorden en ondernam steeds meer. De nostalgie, zoals ik dat voorheen nog weleens had, blijft uit. Misschien juist omdat ik weet dat ik intens geniet. Juist van dit soort momenten, zoals hij hier tegen me aan ligt en veilig in mijn armen allerlei avonturen beleeft in zijn dromen.
Over een klein maandje gaan we door met de volgende mijlpaal. Hij gaat naar de antroposofische peuteropvang, hier in het dorp. Op twee dagen maken mijn armen vanaf dan plaats voor heerlijk buitenspelen, leven met de seizoenen, zelfgebakken broodjes en – tijdens slaaptijd – een tentje met een matras in het vertelhuis. Hoe knus is dat? De warmte was voelbaar toen we een tijdje terug gingen kijken en ik voelde geen enkele vorm van weerstand. Het is tijd om een stapje opzij te doen.
Afgelopen tweeënhalf jaar samen zijn een cadeautje, besef ik. Zeker in het Westen. Dat je zelf kunt beslissen wanneer je toe bent aan een volgende stap. Dat je niet noodgedwongen al met een paar maanden je kleintje moet achterlaten op de opvang(*). Mede dankzij de liefdevolle hulp van mijn ouders, die eens per week op Sean passen, heeft hij de eerste jaren van zijn leven bij ons gewoond en gespeeld. Daar komt nu een derde plekje bij.
(*)Niks ten nadele natuurlijk van wie hier bewust voor kiest: gelukkig hebben we in Nederland de mogelijkheden om weer te kunnen gaan werken na je zwangerschapsverlof. Maar dat paste niet bij mij en ik ben blij dat we in de positie verkeren om het op onze manier aan te pakken.
Toch ben ik blij dat we nog een maandje hebben, hij en ik. Een maand lang om lekker te kroelen als hij op mijn borst ligt te slapen. Om te genieten van onze kleine wandelingen, te schateren wanneer hij een grapje maakt en om met zijn tweetjes te spelen. Om fulltime intens lief te hebben.
Ik hoop dat hij daar net zo over droomt als ik.
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©Oksana Kusmina – Shutterstock