Deel 29 | Het eerste jaar zonder jou

In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.

Inhoud Verberg

2 Wat doen we op 10 oktober?

3 De regenachtige dagen passen bij mijn stemming

4 Er is gewoon een jaar voorbij

Lief dagboek,

In de aanloop richting Nova’s geboortedag schieten mijn gedachten alle kanten op. Ik ben er veel mee bezig, maar meer op een wat gedwongen manier. Alsof ik Nova, mezelf en de wereld wil bewijzen dat ik geen ontaarde moeder ben die het liefst deze hele periode zou overslaan. Bovendien staat er ook enige druk op. In de wereld van de stilgeboren moeders is de Jaardag namelijk een dingetje. Dat maakt dat ik maar niet kan loslaten dat we iets met deze ‘mijlpaal’ moeten. Maar wat?

Wat doen we op 10 oktober?

Om ons heen zien we hoe anderen een herdenking invullen met een jaardag. De een bezoekt het grafje, de ander ‘viert’ de herdenking met familie en taart. En wij? In de aanloop naar vandaag bleef de vraag maar rond zoemen hoe we die hele Jaardag moesten gaan invullen. Aan de ene kant bekroop me het gevoel dat wij hier dus ook echt iets mee moesten, tegelijkertijd groeide de weerzin van binnen. Want past dat wel bij ons?

Als ik heel eerlijk ben en kijk naar het afgelopen jaar, voelt het geforceerd. Waar ik normaal geen moment aan me voorbij laat gaan om een goede appeltaart te eten of chocoladecake te bakken, moet ik er nu niet aan denken. Wat valt er te vieren? Dat ze niet bij ons is? Ik weet dat ik hiermee klink alsof ik puur cynisme door mijn aderen heb stromen, maar lusteloos jankend in een stuk slagroomtaart prikken klinkt gewoon niet als mijn idee van een waardevolle nieuwe herinnering voor de kinderen.

En bekenden over de vloer? Nog steeds trek ik het verdriet van anderen slecht. Het feit dat je indirect de oorzaak bent van hun tranen, maar helemaal niets kunt doen om het op te lossen, vind ik echt heel pijnlijk. Bovendien kunnen we lastig gezamenlijke herinneringen ophalen aan Nova, want die zijn er niet. Om nu, bij gebrek aan beter, de economie te bespreken met een plakje leverworst in mijn holle kies, voelt ook op geen enkele mogelijke manier passend. Kortom, ik heb werkelijk geen idee wat ik ermee aan moet.

De regenachtige dagen passen bij mijn stemming

Terwijl ik naar buiten kijk, vallen de druppels naar beneden. De summiere zonnige dagen maken steeds weer vaker plaats voor herfstig depressief weer, dat eigenlijk perfect bij mijn stemming past en bij het verlies van Nova. Het is wat het is, zoals alles in de natuur. De donkere dagen bieden ruimte om je vaker terug te trekken in huis, lief voor elkaar te zijn en met een warme kop thee in je handen overdenken wat er toch allemaal is gebeurd in een relatief korte periode. Alles is anders, maar toch niet helemaal. Gelukkig.

Ik ben trots op ons. Niet omdat we iets bovenmenselijks deden, maar juist omdat we menselijk waren. We huilden, lachten en deelden met elkaar, we hervonden de kracht om het gezin draaiend te houden zonder Nova en de andere kinderen ook gewoon kind te laten zijn. En dus niet alleen maar ‘de zussen van…’ Ik ben dankbaar voor het warme bad waarin we terecht kwamen. Vrienden en familie die zulke lieve dingen deden en die, hoe moeilijk dat ook moet zijn geweest, ons de ruimte gaven om zelf weer op te staan. Voor bekenden die ondanks de afstand toch de juiste woorden zeiden. Ook voel ik acceptatie van de situatie: het is gelopen zoals het liep, daar doe je niks meer aan.

Er is gewoon een jaar voorbij

Mijn gedachten gaan vandaag terug naar die bewuste 8 oktober 2020 – precies een jaar geleden. Ik zie weer voor me hoe de verloskundige probeerde te zoeken naar een hartslag, maar hem niet meer vond. Hoe sterk ze bleef terwijl ze woorden uitsprak die zij ook het liefst nooit had hoeven zeggen. Dat we in de auto stapten richting het ziekenhuis, allebei met onze eigen gedachten. De schietgebedjes om kracht om dit verlies te kunnen dragen, nog voor de echo onze angst bevestigde. Het was misschien wel de meest bewogen dag in mijn leven, terwijl onze wereld tot stilstand kwam.

Terugkijkend heb ik nog steeds geen idee hoe we daarna doorgingen, hoe we die kracht vonden; het is een soort achtbaan waar je (onvrijwillig) instapt en waar je niet meer uit kan. De enige ‘controle’ die je vervolgens misschien nog hebt is hoe je ermee omgaat, de feiten blijven uiteindelijk hetzelfde. Aan de andere kant besef ik ook hoeveel mensen ons droegen en dat zij, ondanks de door ons geschepte afstand, ons elke keer opnieuw kracht gaven om door te gaan en het uiterste van onszelf te vergen. We hebben dit nooit echt alleen hoeven doen.

Dat maakt dat vandaag niet alleen een moeilijke dag en confronterende is, maar ook eentje die is overgoten met een laagje liefde, zoals alles dat met Nova te maken had en heeft. Ik besef me ineens dat het er eigenlijk ook helemaal niet meer toe doet wat we met die Jaardag willen gaan doen en of we er nu wel of geen happening van maken. Zolang we maar samen zijn met haar in gedachten naast ons, komt alles goed.

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Lees hier de andere delen van het dagboek

Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock

Eén reactie

Inge 12/12/2021

Ik had deze blog nog niet eerder gelezen omdat het gemis van mijn moeder nog zo hoog zat/zit, maar r herken zo de dingen in rouwverwerking. Vooral de in eigen bubbel willen blijven. En het van je afschrijven.

Vind het mooi dat jullie vooral doen wat voor jullie goed voelt met nova in gedachten.

😘

Antwoord