De aanloop richting 10 oktober verloopt eigenlijk anders dan ik had verwacht. Ik ben er veel mee bezig, maar ergens lijkt dat vooral omdat ik geen moment aan deze ‘mijlpaal’ voorbij wil gaan. Wat zou ik immers voor moeder zijn als ik er niet zo bewust bij stilsta? Eigenlijk weet ik best dat het onzinnig is om vanwege de buitenwereld en uit schuldgevoel naar Nova mezelf deze druk op te leggen (ook omdat ik nog dagelijks aan haar denk en ermee bezig ben), maar tegelijkertijd kan ik het ook niet loslaten.
Hoe we de Jaardag gaan invullen? Ik heb eerlijk gezegd geen idee. Een dag met toeters en bellen, taart, familie en bekenden over de vloer past niet bij ons. We zijn eigenlijk het hele proces vrij teruggetrokken geweest. Natuurlijk, ik deelde ons complete levensverhaal hier op de website en mijn verdriet over de situatie, maar schrijven is voor mij een uitlaatklep. Ik kan mijn woorden overwegen, bewust nadenken hoe en wat ik deel en krijg daarbij geen directe reactie. Of eigenlijk, met andere woorden: ik hoef het verdriet van andere mensen niet te voelen, wat wel zo is wanneer we afspreken. En dat laatste doet me gewoon veel te veel. Nog steeds.
Sowieso weet ik niet of we nu echt gebak uit de kast moeten trekken. Dat voelt eigenlijk als een geforceerde manier om haar niet-bestaan te vieren. Want even eerlijk: wat valt er überhaupt te vieren? Dat het eerste jaar voorbij is? Dat we bijna verzopen, maar toch uiteindelijk weer gingen zwemmen? En om nou lusteloos jankend in een stukje slagroomtaart te prikken… Nee, ik snap heus dat het bij andere gezinnen wel past, maar ik ben toch meer van het snoepen als ik me goed voel 🙂
Bekenden over de vloer lijkt me ook niks. Het is ons verdriet en hoewel dat anderen net zo goed raakt, is dat stuk verdriet nog altijd groot. Daar de tranen van een ander bij krijgen, lukt me simpelweg niet. Ik kan er niet voor de ander zijn én voor mezelf; de pijn van iemand anders voelt bij mij bovendien toch op een bepaalde manier beklemmend, omdat er niets is wat ik had kunnen doen om ze dat leed te besparen: ik kan het niet oplossen. Dus waar het delen van je herinneringen soms helend kan werken, ben ik daar nog niet. Hoe moeilijk dat voor anderen ook moet zijn om mee om te gaan.
Intussen maken de summiere zonnige zomerdagenbuiten plaats voor de herfstige depressie die bij deze tijd van het jaar hoort. Misschien ook wel passend bij het verlies van Nova. Het is zoals het is, net als in de natuur. Het biedt ruimte om je terug te trekken in je eigen huis, lief voor jezelf te zijn met warme thee en te overdenken wat er allemaal is gebeurd in zo’n relatief korte periode. Hoe we na het verlies van Nova de kracht hervonden om het gezin draaiend te houden, de andere kinderen ook kind te laten zijn (en niet alleen maar ‘de zussen van’) en onszelf herpakten. Alles is anders, maar toch niet helemaal. Gelukkig.
Ik ben trots op ons. Niet omdat we iets bovenmenselijks deden, maar juist omdat we menselijk waren. We huilden, lachten en deelden met elkaar, we lieten toe wat we voelden en het was goed zoals het was – zonder filter. Ik ben dankbaar voor het warme bad waarin we terecht kwamen. Vrienden en familie die zulke lieve dingen deden, die, hoe moeilijk dat ook moet zijn geweest, ons de ruimte gaven om zelf weer op te staan, bekenden die ondanks de afstand toch de juiste woorden zeiden en steunden waar ze konden. En boven alles is er acceptatie van de situatie. Het is nu eenmaal gelopen zoals het liep.
Mijn gedachten gaan vandaag terug naar die bewuste 8 oktober 2020 – precies een jaar geleden nu. Ik zie weer voor me hoe de verloskundige probeerde te zoeken naar een hartslag, maar hem niet meer vond. Hoe sterk ze bleef terwijl ze woorden uitsprak die zij ook het liefst nooit had hoeven zeggen. Dat we in de auto stapten richting het ziekenhuis, allebei met onze eigen gedachten. De schietgebedjes om kracht om dit verlies te kunnen dragen, nog voor de echo onze angst bevestigde. Het was misschien wel de meest bewogen dag in mijn leven, terwijl onze wereld tot stilstand kwam.
Terugkijkend heb ik nog steeds geen idee hoe we daarna doorgingen, hoe we die kracht vonden; het is een soort achtbaan waar je (onvrijwillig) instapt en waar je niet meer uit kan. De enige ‘controle’ die je vervolgens misschien nog hebt is hoe je ermee omgaat, de feiten blijven uiteindelijk hetzelfde. Aan de andere kant besef ik ook hoeveel mensen ons droegen en dat zij, ondanks de door ons geschepte afstand, ons elke keer opnieuw kracht gaven om door te gaan en het uiterste van onszelf te vergen. We hebben dit nooit echt alleen hoeven doen.
Dat maakt dat vandaag niet alleen een moeilijke dag en confronterende is, maar ook eentje die is overgoten met een laagje liefde, zoals alles dat met Nova te maken had en heeft. Ik besef me ineens dat het er eigenlijk ook helemaal niet meer toe doet wat we met die Jaardag willen gaan doen en of we er nu wel of geen happening van maken. Zolang we maar samen zijn met haar in gedachten naast ons, komt alles goed.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Ik had deze blog nog niet eerder gelezen omdat het gemis van mijn moeder nog zo hoog zat/zit, maar r herken zo de dingen in rouwverwerking. Vooral de in eigen bubbel willen blijven. En het van je afschrijven.
Vind het mooi dat jullie vooral doen wat voor jullie goed voelt met nova in gedachten.
😘