Onze lieve middelste dochter is nu een jaar en drie maanden oud. Hét moment waarop bepaalde kinderen kennelijk in een soort voorloper van de peuterpuberteit terechtkomen (de zogeheten 15 maandensprong). In elk geval, die van ons zit er nu middenin. Niet zozeer verbaal, want woorden gebruikt ze eigenlijk alleen maar wanneer ze écht iets wil hebben. Verder gilt ze regelmatig of wijst driftig in de richting waar ze ons heen wil dirigeren. Kortom, waar eerst nog een schattig cherubijntje lag te keuvelen in de box, zit nu een soort kleine commandant in de kinderstoel.
Dreumesen zijn goed voor je zelfbeheersing merk ik nu. Dat wel. Van het simpele ‘die’ verwacht onze dreumes dat ik kan destilleren dat ‘die’ vandaag natuurlijk geen mandarijn, appel, peer, mango, sinaasappel of druiven betekent, maar kiwi. Natuurlijk. Aangezien ik niet snel genoeg snap wat ze precies bedoelt, is ze na drie seconden woest. Op dagen dat ik per ongeluk wel het juiste fruit pakt, moppert ze over het tempo waarin je het klaarmaakt. Dat je bijna een plankje met schilmes voor haar wil neerzetten en de mededeling dat ze het dan lekker zelf mag gaan doen. Maar ja, dat gaat niet echt bij een dreumes.
Het verraderlijke van de dreumespuberteit, zoals ik het maar ben gaan noemen, is bovendien dat je nooit op je lauweren kan gaan rusten. Denk je namelijk dat ze met een geschilde kiwi in redelijk tempo blij is? Dan reken je je veel te rijk. Zodra ze doorkrijgt dat jij een appel neemt – aangezien de laatste kiwi zojuist in haar bakje belandde – wil ze gegarandeerd ruilen. Of ze keert demonstratief je bakje om, onder leiding van een luide nee – trots ook, omdat ze weer een nieuw woord kent. Zit je dan met je laffe appel de sappige kiwiresten van de kinderstoel te boenen.
Nee, het is niet per se mijn lievelings – deze periode. Het voelt meer als een soort manische aaneenschakeling van emoties, zowel voor haar als voor mij. Van ultiem geluk, wanneer ze die mollige dreumesarmpjes om je nek slaan en je verkondigen dat ‘mama lief’ is, tot pure frustratie en gedeelde wanhoop als je ze niet direct begrijpt, maar ze wel steeds kwader worden. Van het trotse zelf doen tot verregaande eigenwijsheid – het komt allemaal voorbij op één dag. Surrealistisch bijna. En weet je wat nog het minst opbeurende is van dit hele verhaal? Over een jaar bleek dit een peulenschil 😉
Herken jij dat opstandige dreumesgedrag? Of kwam het bij jullie pas later?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
