Column | Dank je wel, lieve mama in de supermarkt

Het schaamrood brandt op mijn kaken. Terwijl ik me een weg baan door de bomvolle supermarkt, hangt Rose als een krijsende, worstelende zak aardappelen over mijn schouder. En uitgerekend vandaag is het extreem druk, waardoor ik het gevoel heb mezelf door een haag van veroordelende medemensen te moeten banen. Misschien hadden we hier vooraf over moeten nadenken: twee dagen voor kerst, half twee ‘s middags is waarschijnlijk niet het beste moment om met je dreumes op pad te gaan richting de supermarkt. Dat leidt gegarandeerd tot een drama, had je van tevoren ook wel kunnen bedenken. (Zit wat in natuurlijk, maar daarvoor is het nu te laat)

Waarschijnlijk zou ik me vroeger ook hebben omgedraaid voor zo’n gigantische hoeveelheid decibellen. En, ik ben er niet trots op, grote kans dat ik ondertussen ook nog eens iets tegen Ro zou mompelen in de trant van: ‘Waarom maken die ouders geen korte metten met dat gekrijs? Zo houdt het natuurlijk nooit op.’ Maar nu ben ik zelf de Sjaak en ik vind de hele situatie behoorlijk gênant. Bovendien, nu ik dit zelf meemaak, blijkt – zoals altijd – dat het ouderschap toch niet helemaal zo zwart-wit is als ik vroeger altijd dacht.

Verderop staat een stel toe te kijken, naast me hoor ik gesmiespel. Misschien bedoelen deze mensen er niets mee, maar ik voel me tot op het bot bekeken en beoordeeld. Maar het voelt zo onterecht! Het liefst zou ik willen uitleggen dat ze haar dag niet heeft, maar normaal gesproken (echt waar) een hartstikke leuk en rustig kind is. Tegelijkertijd, en dat is vooral hormonaal, zou ik net als mijn obstinate dochter tegen ze willen krijsen dat als ze het allemaal zo goed weten, ze het dan zelf maar moeten oplossen. Ondanks dat ik dus niet eens zeker weet of het wel over ons gaat.

We kunnen niets anders dan de situatie uitzitten. Onze kleine Rose is bloedje chagrijnig en ik kan een compleet entertainmentteam uit de kast trekken, dat verandert helemaal niets. Ze voelt haarfijn aan dat ik me onprettig voel bij zoveel verbaal geweld; ik vermoed dat ze stiekem nog een tandje bijzet voor het effect. Van binnen weet ik dat ik die blikken van me moet laten afglijden, net als eventueel commentaar. En toch lukt het niet.

Juist op het moment dat ik van ellende even niet meer weet waar ik het zoeken moet, staat ze voor mijn neus: die lieve moeder, die me toevertrouwt dat ik me niet moet druk maken. Dat zij me met en glimlach zegt dat ze om deze reden haar zoon heeft thuisgelaten, maar dat ze weet hoe opgelaten je je kunt voelen. De tranen branden in mijn ogen, zo opgelucht ben ik met dit beetje begrip. Soms is dat namelijk alles wat je nodig hebt. Ik bedank haar, graai de laatste boodschappen bij elkaar en we wandelen naar huis. Ze valt in slaap. Ro knijpt even in mijn hand. ‘Zie je wel, niet meer zo druk maken volgende keer. Het lost zich vanzelf weer op.’

En zo is het gelukkig ook.

De lieve woorden van een andere moeder kunnen gewoon zoveel doen. Herkenbaar? Wil je jouw verhaal delen in de reacties?

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

©Nicoleta Ionescu – Shutterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven