Het zat eraan te komen. Na een maandenlang kluizenaarschap en de angst om besmet te raken tijdens één van de twee zwangerschappen (of met een pasgeboren, premature baby) voelde ik een paar maanden terug de drang weer om erop uit te gaan, net als de rest van Nederland. Je zag die drang ook goed terug in de besmettingscijfers: om de haverklap hoorde ik via via van mensen dat ze met de omikronvariant thuis kwamen te liggen. Mede daarom nam ik me voor binnenkort een booster te halen, onder het mom van ‘hoelang kan je de dans nog ontspringen?’ Maar ik was te laat: drie dagen later was ik namelijk zelf aan de beurt.
Vanuit het niets trokken die avond de rillingen door mijn lijf. Ik had het warm en koud tegelijk, voelde me plots doodmoe en mijn door spierpijn getergde benen voelden aan als lood. Heel even twijfelde ik nog. Samen met mijn moeder had ik namelijk de dag ervoor op onmenselijk tempo over de Veluwe geraasd (zij op haar e-bike, maar ik dicteerde het bovengemiddelde tempo vanwege alle obscure types die we tegenkwamen) en ergens dacht ik nog dat mijn lijf misschien ziek was van het sporten. Ergens wilde ik zelfs geen coronatest doen, al lag dat laatste vooral aan het idee dat hij dit keer weleens écht positief kon zijn.
En inderdaad. Na maandenlang een vorm van pseudocorona te hebben gehad (veel hoesten na contact met mensen die destijds wel besmet waren en een gevoel van algehele fysieke misère), was ik nu wel echt aan de beurt: de test kleurde binnen een minuut roze. Ironisch genoeg dacht ik met mijn laatste positieve zwangerschapstest nog dat ik nooit meer twee streepjes zou zien, maar helaas. Scheldend zat ik op bed in de wetenschap dat dit bed waarschijnlijk het enige was dat ik de rest van ons weekje weg nog zou zien.
Als mijn lieve reisgenoten net zo star reageerden als ik tot dit moment, zou ik inderdaad niet meer verder zijn gekomen dan mijn vakantiebed. Ze redeneerden, gelukkig voor mij, echter heel nuchter: als iemand al besmet zou zijn geraakt, dan was het sowieso allang gebeurd. Diezelfde middag zat ik alweer in de tuin. De koorts viel namelijk reuze mee en met twee paracetamol achter de kiezen mijn hoofdpijn ook. Af en toe hoestte ik een keer, maar daar bleef het bij.
Toch merk ik aan alles dat het niet ‘zomaar even een verkoudheidje’ is. Na wekenlang intensief sporten, heb ik mijn matje nu al anderhalve week niet aangeraakt. Ik hoest nog steeds en voel me sneller moe. Mijn concentratievermogen was eigenlijk al weinig waard, maar nu nog minder. Tegelijkertijd kan het natuurlijk ook mijn eigen invulling van de situatie zijn. Normaal had ik gedacht dat ik een griepje onder de leden had en zou ik mijn huidige warrigheid gewoon weer toeschrijven aan mijn karakter, de vermoeidheid aan gebroken nachten en het hoesten? Tja, dat heb ik vaker.
Hoe dan ook hebben die luttele uren waarin ik in mijn zelfopgelegde quarantaine zat mijn mening herzien over iedereen die er luchtig over leek te doen. ‘De corona’ is zeker meer dan een gewoon griepje en ik denk nog altijd dat je het niet moet onderschatten (er zijn genoeg gevallen bekend waarbij het een ware uitputtingsslag veroorzaakte), maar jezelf weghouden van de rest van je gezin als je je verder goed voelt is veel erger dan de fysieke klachten van een milde besmetting. Daarnaast miste ik Sean zo erg dat het fysiek pijn deed.
Zo werd het virus, dat ons al ruim twee jaar in de greep houdt, een soort reality check. Nuttig, lastig, een beetje spannend (want wat als je toch ineens long covid krijgt – genoeg voer voor deze hypochonder om eindeloos over te kunnen piekeren) en een lesje in berusting tegelijk. Ik waardeer nog meer dan eerst wie ik om me heen heb. Maar, eerlijk is eerlijk, hopelijk is het dan nu wel weer tijd om gewoon vakantie te vieren en lekker op pad te gaan zonder gedoe! Ik ben er klaar voor.
Heb jij ook corona gehad deze vakantie? Of gelukkig niks?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©Liudmyla Guniavaia – Shutterstock
