Mijn rechterarm begint langzaam te verzuren, het schuursponsje in mijn groene schoonmaakhandschoen is bijna compleet opgepoetst. Vermoeid veeg ik met mijn pols een plukje haar uit mijn gezicht en besluit van arm te wisselen. De kinderen spelen intussen picknickje in de tuin. Helaas voor hen een picknick zonder drinken trouwens, omdat ze dat elke keer aan de overdaad aan paardenbloemen in de achtertuin voeren, maar met een hoop plezier zo te horen. Logisch, het is twintig graden. Twintig graden en ik sta bijna maniakaal te poetsen.
Waardoor het komt? Ik heb geen idee. Zou het zijn omdat ik iets minder sociaal contact heb met de buitenwereld en me dus, als introvert, volledig kan opladen? Doordat ik meer energie overheb omdat ik nu niet langer vijftig uur per week besteed aan mijn werk? Mijn telefoon vaker laat liggen? Elke dag braaf sport? Wat de oorzaak ook mag zijn, ik heb de voorjaarsschoonmaakkriebels. En niet zo’n beetje ook. De huiskamer blinkt als nooit tevoren, ik stofzuig dagelijks, ruim alles direct na gebruik op en zit de kinderen op hun huid.
‘Eerst je bed op maken, dan gaan we naar beneden’, ‘Dames, na het eten ruimen we samen de tafel af!’ en ‘Nee, als je klaar bent met spelen, ruim je dat eerst op’ – ik doe ineens uitspraken die ik vroeger toedichtte aan georganiseerde en keurige moeders, een groep waar ik, tot mijn spijt, zeker niet bijhoorde. Ik was één grote chaoot. Een moeder waar een beetje meer of minder ‘gezellige’ rommel niet uitmaakte. Iemand die vijf minuten voor de komst van het bezoek zoveel mogelijk in kasten propte en onder de bank moffelde, in de hoop dat het er enigszins oké uitzag. Maar sinds de lockdown verander ik langzaam maar zeker in een brave huisvrouw.
Langzaam maar zeker dringt weer tot me door hoe fijn het is om te leven in een huis waar alles blinkt. Waar je door de ramen kunt kijken, omdat ze niet zijn opgesierd door vieze kindervingers. Waar je overdag door de woonkamer kunt wandelen zonder dat er een berg zand ligt (omdat ik die direct weer wegveeg en ze inmiddels niet meer continu van buiten naar binnen mogen rennen). En waar ik zelfs de stofdoek dagelijks ter hand neem of, zoals vandaag, uitzoek hoe je met behulp van wat citroenschijfjes de oven van binnen goed schoon krijgt.
Er is eigenlijk maar één groot nadeel aan de situatie. Er ligt geen kruimeltje meer in de oven, de ramen ogen prachtig transparant en in onze woonkamer geen stofvlok meer. Maar dankzij diezelfde lockdown kan er niemand op bezoek komen om het te kunnen beamen. Juist nu de deur elk moment voor de hele wereld kan openstaan, omdat achter onze voordeur geen chaos meer heerst, zijn we ironisch genoeg compleet afgesloten voor bezoek.
Daarom schrijf ik er maar over. Behaal ik tenminste nog iets van eer aan mijn noeste arbeid…
Merk jij ook dat je meer doet in het huishouden sinds je in de lockdown zit?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Wees de eerste om reactie te geven