Waar je ook kijkt, op televisie, in de kranten en online tijdschriften – allemaal roepen ze dat je ‘even lekker’ uit je comfortzone moet stappen. Maar is dat echt zo nodig? Waarom zou je jezelf geweld aandoen en je daarbij forceren tot iets dat helemaal niet bij je past? Omdat de rest van de wereld dat van je verwacht?
Ik moet wel eerlijk zijn. Tot voor kort vond ik het zelf ook belangrijk af en toe even uit mijn comfortzone te stappen. Zo ben ik helemaal geen grote prater, maar zegde toe op een interview met EditieNL over de ‘telefoonangst’ die ik vroeger had. Op nationale televisie dus. En hoewel ik vooraf dodelijk zenuwachtig was, me tig keer afvroeg of het nog schappelijk was om vijf minuten voor tijd af te bellen en het interview in eerste instantie niet wilde bekijken, voelde het achteraf wel goed. Ik was trots op mezelf.
Ook stapte ik met flinke hoogtevrees de Rotterdamse Euromast op, ik verken mijn grenzen af en toe in een ellendig hoge achtbaan en stapte over mijn eigen gevoel heen om weer op dansles te gaan. Dus ja. Af en toe is het goed om even iets te ondernemen dat je scherp houdt en je uitdaagt. Maar toch knaagt het een beetje aan me.
Die comfortzone is niet voor niks lekker comfortabel, denk ik dan. Zou het niet gewoon een plek moeten zijn waar je volledig kunt omarmen wie je bent? En waar je, ondanks dat de extraverte helft van onze wereldbevolking dol is op extreme sporten en honderdduizend afspraakjes in een week, gewoon lekker kan doen waar jij je goed bij voelt. Ongeacht wat zij daarvan vinden.
Want dat anderen jou misschien saai vinden, omdat je geen extravagante outfits nastreeft, en het heerlijk vindt om lekker onder je dekentje geplakt op de bank te zitten met een mok thee in handen en een goed boek, maakt dat uit? Profileren ze dan niet gewoon hun eigen levensstijl op jou? Een levensstijl waar jij door je karakter gewoon weinig mee hebt dus. En dat is oké.
Misschien zit de kracht van je comfortzone juist in het durven laten zien wie je echt bent. Iemand die misschien soms sociaal gezien wat ongemakkelijke situaties veroorzaakt, maar die daar vrede mee heeft. Omdat je het nu eenmaal nooit voor iedereen goed kunt doen. Naarmate ik ouder word, denk ik hier wel vaker over na en de laatste tijd neig ik toch meer naar deze laatste opvatting.
Ik ben gelukkiger als ik doe waar ik plezier uit haal en besef steeds meer dat er helemaal niks mis is met een beetje hoogtevrees of mijn introverte karakter. Dat maakt me juist anders dan de rest. En dat laatste is wat we onze dochters juist willen meegeven: durf jezelf te zijn in een wereld die op elkaar wil lijken. Daar haal je je kracht meer uit dan je leven lang toneelspelen, omdat iets nu eenmaal ‘in’ is of meer geaccepteerd. Toch?
Hoe denk jij hierover? Durf jij je comfortzone te omarmen of denk je juist dat het goed is om af en toe iets te doen dat helemaal niet bij je past?
