Laatst zag ik op Facebook een filmpje met de boodschap dat je pas kunt verder leven als je het verleden loslaat. Ter illustratie kwam er een vrouw in beeld met in haar hand een flesje water. In principe kan je dat goed vasthouden met gestrekte armen. Na verloop van tijd wordt het echter steeds zwaarder. Niet de inhoud van je flesje, maar je eigen lijf houdt het niet meer vol.
Confronterend. Emotionele ballast werkt namelijk precies zo. Als je vasthoudt aan het verleden, laat je dat de toekomst bepalen. Daarmee doe je jezelf tekort. Alleen, hier even snel opschrijven dat iets zo werkt, is compleet anders dan ernaar leven. Ik heb ook bepaalde heftige gebeurtenissen achter me liggen die me vandaag de dag nog steeds beïnvloeden.
Dat is deels het leven natuurlijk. Het hoort erbij en helpt je ook meer waarderen wat werkelijk telt in het leven: je gezondheid en gezin, om maar twee belangrijke factoren te noemen. Die maken pas echt gelukkig. En dat benadrukt het leven nog maar eens op crue wijze wanneer je hoort dat die ene goede bekende op jonge leeftijd kanker heeft. Of dat die kennis ongewild en onbedoeld weduwe wordt voor haar veertigste. Veroudering? Je bent op die momenten extra dankbaar dat je überhaupt leeft.
Hoe kan het dan toch dat we ons zo laten verleiden door cosmetische klinieken? Dankzij social media en televisiepresentatrices lijkt de noodzaak groter dan ooit. Ik hoef maar een Linda de Mol te noemen, die openhartig bekende botox te gebruiken, de complete Kardashian familie of Marijke Helwegen. Waar die laatste ooit nog een vreemde eet in de bijt was, lijkt ze nu eerder de norm in televisieland. Een spuitje of filler halen, lijkt inmiddels bijna net zo gemeengoed als je nagels laten doen of haar laten verven.
Ik snap best dat vrouwen hierin meegaan. Ik kan bijvoorbeeld ook niet met volledige zekerheid zeggen dat ik voor altijd botoxvrij blijf, ondanks dat ik dit stiekem best lastig vind te bekennen. Of het een kwalijke zaak is dat we streven naar jeugd en perfectie? Daar wil ik eigenlijk niet over oordelen. Want waar voor mij de fronsrimpel van vriendin G. niet zo opvalt, is hij voor haar het enige waar ze naar kan kijken in de spiegel. En een deel van je schoonheid zit toch ook in hoe jij je over jezelf voelt. Dus als die cup AA of scheve neus je belemmert in je geluksgevoel, wie ben ik dan om te zeggen dat je ‘nu eenmaal zo geboren bent en het er maar mee moet doen’?
Ondanks mijn begrip is er wel één ding waar ik moeite mee heb. Onze dochters groeien op in deze maakbare wereld. Dagelijks zien ze accounts voorbij komen op Instagram en Tiktok waarbij net iets oudere meisjes stralend de kliniek in stappen. ‘Preventief botoxje, voor het geval dat…’ Meisjes met een stralende gladde huid die er over tien jaar ongetwijfeld nog net zo mooi uitzien als nu. Allemaal bang voor veroudering. Dat vind ik zo zonde. Wij waren op die leeftijd ook onzeker, maar hadden de middelen niet. En misschien is dat maar goed ook.
Stiekem hoop ik daarom dat we die drie dames een torenhoog zelfvertrouwen mogen meegeven. Dat ze over een aantal jaar durven omarmen wie ze zijn, dankbaarheid ervaren voor hun gezondheid en net zo hecht zijn met elkaar als nu. Dat ze die dingen als leidraad nemen voor hun geluksgevoel. Dat zij misschien de influencers van de toekomst zijn die met lachrimpeltjes de camera in staren, vol bravoure en en vooral écht. Omdat de wereld juist zo mooi is doordat we allemaal anders zijn.
Hoe denk jij hierover? Vind jij het een goede of kwalijke ontwikkeling dat botox en fillers zo gebruikelijk zijn geworden? En als je dochter (of zoon) ooit naar de kliniek wil, sta je daar dan achter of liever niet? Praat met ons mee in de comments.
