Ooit zag ik een filmpje voorbijkomen op Facebook. De belangrijkste boodschap was dat je pas kunt verdergaan met je leven als je het verleden loslaat. Ter illustratie kwam er een vrouw in beeld. Met gestrekte amen hield ze een flesje water vast. In het begin kun je dat prima vasthouden, maar na verloop van tijd wordt het steeds zwaarder om te tillen: je lijf houdt het niet meer vol.
Emotionele ballast werkt volgens hetzelfde principe. Wanneer je het verleden sterk vasthoudt, is dat bepalend voor je toekomst. Doorgaan wordt zwaarder, omdat je steeds meer in je ‘rugzak’ propt. Net zolang tot je niet meer verder kan en soms zelfs tot je letterlijk of figuurlijk omvalt. Vaak merk je door een externe trigger pas dat het tijd wordt om je rugzak leeg te halen en alleen het broodnodige te laten zitten – om maar even in die terminologie te blijven spreken.
Bij mij was dat Nova. Wanneer je in een periode van intense rouw verkeert, is er maar één optie en dat is voelen wat je voelt. Wegstoppen en ontkennen, lukte me niet al had ik het gewild. Voor het eerst sinds lange tijd merkte ik pas hoe vaak ik mijn gevoelens weglachte, deed alsof het allemaal wel meeviel en dat ik slecht hulp kon aannemen (zonder iets terug te willen doen). Het bleek het begin van een nieuwe weg, van een nieuw hoofdstuk in mijn leven.
Dat het zwaar is, zie je terug in je uiterlijk. Je gezicht tekent, zeggen ze weleens. Ergens wel mooi. Ooit hoop ik, als ik de tachtig mag halen, dat mijn kleinkinderen elke rimpel liefdevol volgen met hun vinger. Dat de lachrimpels bij mijn ogen het plezier onderstrepen. En dat ik diep verdriet en grote verliezen heb meegemaakt, mag dan ook te zien zijn. Als onderdeel van mijn levensverhaal.
Toch is veertig een ambigue leeftijd. Tussen nu en tachtig jaar zit nog precies hetzelfde leven als ik achter de rug heb. Ik ben te jong om mezelf als middelbaar te beschouwen, maar val wel onder de noemer ‘oude mensen’ voor mensen van begin twintig. Je bent te oud voor de gemiddelde club, te jong om te bridgen. En daar hoort mijn uiterlijk ook bij. Ik voel me nog niet senang bij een grijze coupe, als ik eerlijk ben. Maar ik ben wel steeds meer veertigplus.
Om me heen zie ik mondjesmaat dat mensen een keer een spuitje botox laten zetten om cosmetische redenen. Iets wat ik eigenlijk altijd verfoeide, maar waarvan ik me regelmatiger afvraag of ik het écht zeker weet. Dat komt misschien ook de oppervlakkige blijdschap wanneer iemand vol ongeloof reageert op mijn leeftijd. Het idee dat ik eigenlijk nog eventjes mee kan, ondanks dat ik ‘al’ veertig ben. Maar ja, met botox ook geen liefdevolle lijnen op mijn gezicht.
Misschien ben ik toch gevoeliger voor de sociale druk op social media dan ik eigenlijk wil toegeven. Vroeger hadden we coryfeeën als Sonja Barend, vrouwen die gracefully ouder werden. Tegenwoordig zijn ze er nog steeds (Isa Hoes, Halle Berry), maar moet je gewoon wat harder zoeken. Dat doet blijkbaar toch iets met je beeld van ‘hoe het hoort’. En ik ben wat dat betreft ook geloof ik vaak nogal naïef; zo kwam ik er ook pas in 2011 achter dat behoorlijk wat vrouwen extensions droegen en dat ik dus helemaal geen slecht haar had 🙃
Het nieuwe normaal is strakgetrokken. Marijke Helwegen eerder de norm dan een vreemde eend in de bijt. Even een spuitje halen is net zo gewoon als je nagels laten doen of haar verven. Aangezien ik dat laatste ook regelmatig doe in een poging mijn steeds grijzere haar te ontkennen, vraag ik me oprecht af of de volgende stap niet toch ooit eens richting de gezichtskliniek gaat. Al hoop ik stiekem dat mijn twijfelarij net zolang duurt als mijn enthousiasme als mensen denken dat ik begin dertig ben. Dat als ik eraan toe ben de knoop door te hakken, ik inmiddels blij ben met een gezapig leven, moestuin en rondfietsen in een solide ANWB-jas.
Kijk ik naar mijn dochters dan ben ik namelijk wel heel stellig. Ik hoop van harte dat ze hun leven lang omarmen wie ze zijn, met liefde de lijntjes volgen die hun gezichten ooit volwassen laten worden en dat ze de preventieve botox links laten liggen. Uiteindelijk is (dankbaarheid voor) je gezondheid en liefde voor het leven zoveel belangrijker dan een strakke huid. De wereld is mooi dankzij haar diversiteit. En als we ons allemaal laten platspuiten blijft daar weinig meer van over. Toch?
Hoe denk jij hierover? Vind jij het een goede of kwalijke ontwikkeling dat botox en fillers zo gebruikelijk zijn geworden? En als je dochter (of zoon) ooit naar de kliniek wil, sta je daar dan achter of liever niet? Praat met ons mee in de comments.
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©Prostock-studio – Shutterstock