De term bodyshaming is al een paar jaar in opkomst. Het houdt in dat iemand (publiekelijk) wordt bekritiseerd om diens lichaam, vaak vanwege het gewicht. Een verdrietige, nare manier om iemand een rotgevoel te bezorgen en een overmatig ontwikkeld zelfbewustzijn bij wie daar gevoelig voor is. Zelf probeer ik nooit (in)direct opmerkingen te maken over het uiterlijk van een ander. Iedereen is immers mooi op zijn of haar eigen manier. Toch ontdekte ik dat ik naar mezelf toe best wat liever zou mogen zijn. Want ik mag anderen dan niet bodyshamen, mezelf wel…
Als het om de rest van de wereld gaat, ben ik pleitbezorger van de boodschap dat iedereen – en zeker vrouwen – haar lichaam zou moeten omarmen. Putjes, blubbers, strepen… Wat maakt het allemaal uit? Want hoewel esthetisch gezien heus niet ieder lichaam mooi zal zijn, hoeft dat volgens mij ook helemaal niet. De kern – wie je bent en wat je doet – is namelijk veel bepalender voor je schoonheid. (Sporen van) overgewicht of operaties vertellen alleen een stukje van je levensverhaal.
Klinkt natuurlijk heel nobel in theorie. Als iedereen mooi is op haar eigen manier, dan geldt dat voor mijzelf toch ook zou je zeggen. Toch borrelt onder de oppervlakte een berg overmatige zelfkritiek. Ik zal het naar mijn kinderen toe nooit uitspreken, maar in mijn gedrag zie je het wel terug. Dat besefte ik een paar jaar terug toen ik in de brandende zon aan het zwembad zat. Mijn middelste twee meiden plonsden in het water, verderop paradeerden twee tienermeisjes in bikini en ik? Ik zat aan de rand in mijn spijkerbroek. Het enige stukje zichtbare huid waren mijn enkels.
Mijn benen hebben al jaren de kleur van porselein: ze zien nooit zon. Zelfs in mijn eigen achtertuin voel ik me vaak onprettig en zelfbewust: stel dat iemand van bovenaf de tuin inkijkt of door de panelen van onze schutting. Hoewel ik nooit helemaal tevreden was over mijn benen, begon de echte onzekerheid tijdens mijn eerste zwangerschap. Binnen enkele maanden at ik mezelf tonnetje rond en dat tekende. Ik kreeg striae bij mijn buik, maar ook mijn knieholtes en dijbenen verloren hun oorspronkelijke vorm. Ik zal mezelf niet snel cosmetisch laten corrigeren, maar één blik naar wat ooit mijn lange, ongeschonden benen waren en ik weet gewoon weer zeker dat ik die dag geen shorts aantrek in het openbaar of een kort jurkje.
Terug naar die middag aan het zwembad. Wanneer ik in het gras plof, valt mijn oog op de vrouw verderop. Ze is minimaal tien kilo zwaarder, haar stevige bovenbenen zijn getekend door cellulitis. Toch draagt ze een broekje dat weinig aan de verbeelding overlaat. Ik ben onder de indruk.
“Waarom maak ik me eigenlijk zo druk,” vraag ik aan de vriendin die naast me zit.
“Geen idee,” antwoordt ze, “haar interesseert het ook niet wat een ander ervan vindt. En waarom zou ze, het is toch een mooie vrouw? Bijna iedereen heeft putjes, littekens of andere dingen, maar dat hoef je toch niet te verbergen? Het is misschien eerder gek dat jij hier in een lange broek zit…”
Daar heeft ze een goed punt. In je lange broek in de bloedhitte valt meer op dan die paar putjes in je bovenbeen of de striemen in je knieholtes. Mijn doorzichtige excuses (“ik had de temperatuur vanmorgen verkeerd ingeschat”) slaan nergens meer op als het ’s ochtends vroeg al boven de twintig graden is. Dankzij mijn eigen kritische houding en de continue vergelijking met andere moeders, mis ik waar het echt om draait: vrij zijn in je eigen lijf. Juist datgene wat maakt dat ik bij anderen altijd vind dat ze mogen zijn wie ze zijn. En de houding waarvan ik ook hoop dat mijn eigen dochters het nooit overnemen.
Inmiddels zijn we een paar jaar verder. Het bodyshaming balletje is gaan rollen, ik word elk jaar iets positiever over mijn lijf. Het waren mijn buik die vijf kindjes droeg, mijn benen die me lieten doorlopen als ik eigenlijk niet meer kon, de armen en handen die mijn kinderen optilden, verschoonden, in de lucht gooiden en die koekjes met ze bakten… Ja, ze zijn blijvend veranderd en ja, het doet soms pijn dat ik zichtbaar slecht voor mijn lijf zorgde. Maar het is ook tijd om wat dankbaarder te zijn. Komende zomer ga ik ervoor. Echt!
Hoe ervaar jij dit? Heb jij iets waar je onzeker over bent en waardoor je bepaalde kledingstukken liever niet aantrekt? Hoe ga je daarmee om?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©staras – Shutterstock