Sean zit naast me op een grotemensenstoel aan tafel. Hij oogt ook gelijk weer een stukje ouder. Niet in het minst omdat hij een bakje druiven op schoot heeft, ongesneden vandaag. En hoewel mijn innerlijke moedermaffioso om aandacht schreeuwt en ik in gedachten allerlei alarmerende krantenkoppen voorbij zie schieten, blijf ik onbewogen. Ik denk namelijk dat hij het wel kan.
Terwijl ik zelf naast hem, een tikje kinderlijk, met een plopgeluid mijn eigen druif naar binnen laat schieten, observeer ik hoe ons mannetje naast me het aanpakt. Hij stopt ze in zijn mond, bijt zorgvuldig een stuk af en neemt de rest weer in zijn handje. Pas wanneer zijn mond leeg is, neemt hij de rest. Even schiet met moederlijke trots door me heen dat hij dat van ons heeft. Wanneer ik te lui ben om te snijden, bijt ik ze namelijk vaak voor hem door midden zodat hij veilig druiven kan eten. En nu doet hij dat dus helemaal zelf.
Hij gaat onverstoorbaar verder terwijl ik intussen besef dat dit eigenlijk de kern is van opvoeden. Je laat zien hoe iets moet, leert je kind een vaardigheid en maakt hem daarmee zelfstandig. Nu in het klein, met het eten van fruit, later in het groot. Op het moment dat we namelijk ooit in de hypothetische situatie terechtkomen waarbij hij in een ruimte staat met een bak druiven, is hij in staat ze op een veilige manier te eten, onafhankelijk van iemand die ze voor hem snijdt.
Voor de volledigheid: ik wil absoluut niet beweren dat je hiermee alle ongelukken uit kleine hoekjes kunt vegen, maar denk wel dat het belangrijk is voor een kind om dit soort vaardigheden onder de knie te krijgen. Als ouders, zeker anno 2023, zijn we vooral sterk geneigd onze kinderen voor alles te behoeden. We acteren vaak vanuit damage control en geven ze valhelmpjes, GPS horloges, controleren hun gangen via allerlei apps en brengen ze nog net niet met de auto naar de buren. Je zou bijna vergeten ze in de basis te leren hoe iets moet, zodat ze jou niet meer nodig hebben.
En ja, dat is spannend. Want de boze buitenwereld is ook nog een factor – en we zien meer dan ooit hoe griezelig het daar kan zijn, dankzij social media en het nieuws dat 24/7 beschikbaar is. Bovendien wil je als ouder soms toch stiekem dat je kind je nog een beetje nodig heeft: het geeft een nuttig gevoel. Tegelijkertijd weet ik ook dat dat helemaal niet hoeft. Juist in die vergrote zelfstandigheid zit een diepere connectie met je kind: zien dat hij of zij weet dat je het volle vertrouwen hebt in hun kunnen, maakt ze groter en grootser als mens.
Daarom hoop ik dit basisprincipe – nu toegepast bij iets simpels, maar potentieel risicovols als druiven eten – te kunnen doortrekken naar de rest van de opvoeding. De basisvaardigheid doorgeven en af en toe een stapje terugzetten zodat je ziet dat ze ook in jouw afwezigheid weten wat ze moeten doen. Want alleen dan kan je pas echt meer loslaten en genieten.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©A3pfamily – Shutterstock
