Grijnzend lacht hij zijn twee tandjes bloot, de kuiltjes in zijn wangen maken hem een nog grotere grapjas dan hij al is. Mijn hart loopt eindeloos over van liefde voor dit jongetje, dat met zijn komst ons gezin incompleet compleet maakte. Bijna 1, de oogappel van de familie en misschien wel de meest geknuffelde baby van het afgelopen jaar.
Als ik naar hem kijk, zie ik onmiskenbaar zijn vaders blik in zijn ogen. Hij heeft mijn rust en nieuwsgierigheid, maar de spontane openheid waar ik als een blok voor viel toen ik zijn vader voor het eerst ontmoette. Hij maakt babygrapjes, is ondernemend en gedraagt zich als een modelbaby, zoals ik ze nog niet eerder heb meegemaakt. Al beweert zijn vader dat het komt omdat hij een jongen is, ik denk dat hij gewoon continu aandacht krijgt en daardoor nooit hoeft te mopperen.
Het jongetje dat net twee kilo woog na zijn geboorte loopt nu stoer langs de rand van de bank. De keren dat ik ’s nachts in zijn ledikant dook om een tikje paniekerig te luisteren naar zijn ademhaling maakten plaats voor nachtelijke onderonsjes. Hij begrijpt steeds meer, kan zo heerlijk ongeremd schateren en vraagt zelfs om Peppa Big – nadat ik die, tegen al mijn goede voornemens in, een paar keer opzette toen ik bevangen werd door gevoelens van intens gemis en op die manier iets meer tijd voor mezelf kreeg.
Met de komst van Sean werd alles anders. Ik beleefde het moederschap afgelopen jaar op een manier als nooit tevoren, waarin verlies en geluk hand in hand liepen. De krassen op mijn hart gloeien telkens weer op bij de gedachte dat we dit allemaal hebben moeten missen bij Nova, maar de liefde is minstens zo groot als ik zie hoe hij het leven, bijna vanaf het begin af aan, beleeft met een glimlach.
Zwanger raken na een stilgeboorte is zowel een cadeau als een crime. Een kindje krijgen en mogen opvoeden na verlies rakelt gevoelens op die je dacht achter je te hebben gelaten, is verwarrend en tegelijkertijd zo mooi. Mijn emoties schoten afgelopen jaar dan ook alle kanten op. Misschien nog steeds af en toe wel. En toch vloog de tijd voorbij, want vanaf komende zondag is Sean toch echt een dreumes.
Gelukkig heb ik nog even een paar dagen om aan dat idee te wennen…
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©Alena Ozerova – Shutterstock