Column | Wat is dat toch met die gezonde hype?

De wereld verandert. En nee, dit wordt heus geen nostalgisch stukje over hoe vroeger alles beter was. Maar er verandert iets waar ik niet zo goed mee kan omgaan. Goed, misschien is het handig om tot mijn punt te komen, voor je je afvraagt waar ik het toch over heb. Ik ben een groot liefhebber van bitterballen en pizza. Daar maak ik geen geheim van. Alleen, waar ik daarin dus nog altijd niet ben veranderd, lijkt de rest van de wereld dat wel.

De afgelopen tijd werd ik een aantal keer uitgenodigd voor een lunch buitenshuis. ‘Er zou van alles zijn,’ kreeg ik als verzekering mee. Maar waar je vroeger nog croissantjes kreeg, een pistolet met kaas of boerenbrood met kroket en brownie toe, staan er nu biologische geitenkaas, glutenvrije wraps met vega kip en borrelglaasjes gefermenteerde yoghurt en geconfijte vruchtjes. De stokbroodjes kruidenboter maken plaats voor illustere tapenades en een kan water moet minstens een halve kilo fruit en vergeten groenten bevatten voor ‘een natuurlijke smaak’.

Nou ja, laten we het erop houden dat ik me dus een beetje the last woman standing voel. Waarom moet tegenwoordig elke soort broodbeleg een extra zelfstandig of bijvoeglijk naamwoord bevatten? Wat is het volgende? Zongedroogde hazelnootpasta met biologisch zeezout? Extra pure hagelslag van de eerste lichting op roomboter, gemaakt van Peruaanse koeienmelk?

Als een wat lastige eter die er geen wijs uit kan worden, sla ik de meeste vage hapjes dus maar over. Ik wil gewoon water dat naar water smaakt. En voor mijn part een snee boerenbrood, moest het dan toch een bijzondere naam krijgen, met graskaas. Of biologische ham. Met de optie op tomaat en komkommer. Geen rijkelijk bestrooide hapjes met radijs en tuinkers dus. Ik zat namelijk de afgelopen tijd al een paar keer hongerig in de auto op weg naar huis. Ook omdat ik dus die ochtend nog rustig aan deed met mijn ontbijt, vanwege de beloofde lunch. En zo’n dag op één boterham met pindakaas is best zwaar, kan ik je vertellen.

Ik weet het, dit heeft een hoog wat-de-boer-niet-kent-dat-vreet-hij-niet-gehalte, dat weet ik ook wel. Aan de andere kant vraag ik me nog steeds oprecht af of iedereen wel zo zit te smullen als hij doet voorkomen. Proeven al die mensen soms iets anders dan ik? Hebben ze stiekem kruidenpotjes in hun tas verstopt zitten om het nog wat smaak te geven? Vinden ‘zij’ dat eten vooral functioneel moet zijn en is smaak daaraan ondergeschikt? Of gaan ze gebukt onder groepsdruk en doen ze maar alsof het heerlijk is, zodat niemand buiten de boot valt?

Want tussen ons gezegd: ik ben doorgaans een groot voorstander van goed, biologisch eten, vind het ook belangrijk dat we rekening houden met de aarde en werk graag mee aan een betere versie voor onze kinderen. Alleen geloof ik oprecht niet dat het eten van allerlei (te) droge hammetjes en spannende tapenades je daar heel hard bij helpt. Sterker, waarom jezelf geweld aan doen met broodjes die naar karton smaken, als je met weinig middelen iets heerlijks op tafel kan zetten? Denk maar aan de Italianen: pasta koken, beetje olijfolie en wat tomaatjes, verse basilicum en je hebt een heerlijk gerecht. Hoef je bijna niks voor te doen en smaakt zoveel beter dan zelfgebakken platbrood met zonnebloempitten. Nou ja. Vind ik dus.

Er zit gelukkig wel één voordeel aan al die moderne liflafjes. Ik ben namelijk al in tijden niet zo makkelijk kilo’s kwijtgeraakt als de afgelopen periode. Val je dus toch nog af van dat gezonde voedsel!

Omarm jij de nieuwe gezondheidsmanie met plezier en vind je het oprecht heerlijk? Of trek je ook je wenkbrauw op wanneer je hele groepen opgetogen gilletjes hoort slaken omdat ze hier ook avocadosla met zeewier en walnoten hebben?

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven