De afgelopen jaren is er iets compleet veranderd. En nee, dit wordt heus geen nostalgisch stukje over hoe vroeger alles beter was. Het gaat over iets waarmee ik niet zo goed kan omgaan. Hoewel ik heus ook probeer gezond(er) te eten ben ik dol op (vega) bitterballen en punten pizza. Daar maak ik geen geheim van. Maar waar ik daar nog steeds van kan watertanden, lijkt ‘de rest van de wereld’ een soort totale antipathie te hebben ontwikkeld tegen wat ook maar enigszins ongezond zou kunnen zijn.
Dat merkte ik vooral een paar jaar geleden, toen ik nog geregeld events bezocht voor mijn blog. Lunches waar ‘van alles’ zou zijn. Waar dat voorheen nog croissantjes waren, pistoletjes met kaas of boerenbrood met kroket en brownie toe, werden die steeds meer vervangen. In plaats daarvan stonden er biologische geitenkaas, glutenvrije wraps met vega kip, borrelglaasjes gefermenteerde yoghurt en geconfijte vruchtjes. Stokbroodjes met kruidenboter maken plaats voor illustere tapenades en een kan water moet minstens een halve kilo fruit en vergeten groenten bevatten voor het gedronken wordt.
Ik voel me in deze wereld, gericht op zo’n beetje elke mogelijke gezondheidshype, the last woman standing. Ik snap gewoon niet waarom we tegenwoordig tot aan het broodbeleg allerlei illustere zelfstandig- of bijvoeglijke naamwoorden toevoegen. Wat is het volgende? Zongedroogde hazelnootpasta met een swirl van biologisch zeezout? Extra pure hagelslag van de eerste lichting op een bedje van roomboter, gemaakt van Peruaanse koeienmelk?
Het mag heus voorop staan dat ik geen makkelijke eter ben, dus de vaagste hapjes sloeg ik over. Maar is het zo gek? Ik wil water dat naar water smaakt. En mijn eten hoeft echt niet uit de frituur te komen, maar een snee boerenbrood met kaas moet toch nog wel lukken? Hoogstens met de optie op tomaat en komkommer on the side. Geen hapjes die rijkelijk bestrooid zijn met radijs en tuinkers. Je snapt wel dat ik in die periode vaker hongerig naar huis ging dan met een goed gevulde maag, omdat ik toch preventief rekening hield met die beloofde lunch.
Inmiddels zijn we een paar jaar verder. De lunches en events bezoek ik nauwelijks nog, maar de exquise hapjes worden nog altijd populairder. Zelfs bij het ontbijtbuffet in Kopenhagen, waar de echt lekkere hapjes ontbraken. Ik kan er maar niet aan wennen. Zit iedereen echt zo te smullen als hij doet voorkomen? Proeven andere mensen iets anders dan ik? Of doen ze leuk en mijmeren ze heimelijk over de Mac op de terugweg? Als onderdeel van een vreemd soort groepsdruk waarbij we massaal glimlachen en fistpumpend enthousiast een gembershotje achterover slaan?
Ik vind het zonde. Natuurlijk ben ik voorstander van goed, bij voorkeur biologisch eten. Wil ik rekening houden met de aarde en meewerken aan een betere versie voor onze kinderen. Alleen geloof ik oprecht niet dat het eten van smaakloze, droge hammetjes en spannende tapenades daar daadwerkelijk aan bijdragen. Sterker nog, waarom zou je jezelf geweld aan doen met broodjes die naar karton smaken, als je met weinig middelen iets heerlijks op tafel kan zetten? Denk maar aan ‘de Italianen’ die met drie ingrediënten een fatsoenlijke maaltijd maken.
Er zit gelukkig wel één voordeel aan al die moderne liflafjes. Het scheelt je toch een kilootje of drie als je maar vaak genoeg dit soort evenementen bezoekt. Ieder nadeel…
Omarm jij de nieuwe gezondheidsmanie met plezier en vind je het oprecht heerlijk? Of trek je ook je wenkbrauw op wanneer je hele groepen opgetogen gilletjes hoort slaken omdat ze hier ook avocadosla met zeewier en walnoten hebben?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©SNeG17 – Shutterstock