Het is 05.50 uur. Sean begint te morren en wordt langzaam wakker, ik ga in gedachten nog even snel door mijn dag heen. Kinderen blijven over, dus ik moet brood en fruit maken. Turnen na school, dus gymkleding vast klaarleggen in de gang. Ik heb drie betaalde opdrachten, dus als Sean een beetje bijtijds gaat slapen en in elk geval tweeënhalf uur blijft liggen, kan ik die afronden. Verder wil ik nog sporten, moet ik het consultatiebureau voor donderdag afbellen, iets makkelijks te eten regelen voor morgenavond als ik uit eten ga met vriendinnen, het zakelijke gesprek van vrijdagochtend voorbereiden en de interviewvragen van onze zevenjarige beantwoorden deze week.
Daarna begint de dag. Fles geven, meiden uit bed trommelen, aankleden, aansporen, de puinzooi achter hun kont aan opruimen en de lichten overal weer uitdoen, ramen openzetten en de bedden openslaan zodat die kunnen luchten. Beneden zorgen dat Sean zijn brood eet, het eten voor school geregeld wordt, met een boterham tussen mijn kaken geklemd de vaatwasser legen en bekers vullen, snel de tafel afdoen en mijn werkspullen klaarzetten, aansporen om door te eten en nog eens aansporen om tanden te poetsen. Van ellende zelf de tassen maar vullen, de schoenen klaarzetten, Sean een flesje water geven, haren enigszins fatsoeneren en o, ja, mijn eigen gympen nog even snel aandoen en rennen.
De ochtendspits is op zichzelf geen berg aan werkzaamheden waarvoor ik een applaus vraag – om maar even aan te geven dat dat niet de reden is dat ik het opsom. Het is meer om te laten zien dat bij mij op dat moment 40.000 tabbladen openstaan in mijn hoofd. Terwijl ik als een soort manische duizendpoot probeer alles tegelijkertijd te organiseren, ben ik alweer bezig met het volgende. Ik probeer op hetzelfde moment het rooster van mijn oudste te achterhalen als mijn baby stukjes brood te geven, de lunch voor de dames te smeren en zelf nog iets te eten.
Of het nu iets is dat vrouwen allemaal hebben, weet ik nog niet zeker, maar als je het erover hebt wordt vaak instemmend geknikt. Het geregel achter de schermen is gewoon veel. Zorgen dat je het consultatiebureau op tijd afbelt, je ouders vraagt of ze misschien kunnen oppassen, nadenken over wat we vandaag weer moeten eten, hoe je logistiek de kinderen van sportclub A naar B brengt zonder te laat te komen, dat ene kaartje regelen voor een goede vriendin die uit het ziekenhuis komt, een cadeautje laten bezorgen bij een ander, nog even informeren hoe het met X gaat sinds de scheiding en intussen bedenken hoe je de verjaardag komende zaterdag gaat invullen.
Voornamelijk zo vlak voor de vakantie merk je aan alles dat er heel veel ‘nog even’ moet, en dat komt doorgaans toch op het conto van de vrouwen. Van het bedankje voor de meesters en juffen tot het regelen van cadeautjes voor de tig kinderfeestjes die voorbij komen en nog 100.000 dingen die in je hoofd zitten. Tot rust komen? Dat zou ik ’s nachts moeten kunnen doen, maar dan is er een baby die recent bedacht heeft dat doorslapen toch niet helemaal zijn ding is.
Kortom, ik ben vermoeider dan ooit op het moment. De doorgaans redelijk geoliede machine die ik bestuur, sputtert, piept en kraakt als ik de juiste knoppen probeer in te drukken. Mijn hoofd doet verwoede pogingen om alles bij te houden, maar ik blijk geen reïncarnatie van Einstein en vergeet simpelweg de helft als ik het niet opsla in mijn agenda. Dat maakt me momenteel een beroerde vriendin die de berg ‘laten we binnenkort…’-afspraken gewoon compleet vergeet of doorschuift naar rustigere vaarwaters. Al ben ik zelf ook benieuwd wanneer dat dan is.
Wat ik maar wil zeggen: sorry voor mijn warrigheid, ogenschijnlijke gebrek aan belangstelling, veel te late reacties op appjes, de wazige blik in mijn ogen alsof ik net van een festival afkom (was het maar zo’n feest) en dat ik soms antwoorden geef op vragen die je helemaal niet hebt gesteld. Het is tijdelijk, hoop ik. Ik ben gewoon zo’n typisch geval waarover mensen zeggen: ‘Die is ook aan vakantie toe!’ Eigenlijk zoals de kinderen, maar dan een beetje meer.
Ben jij ook enorm toe aan rust, vrije dagen en een gebrek aan dingen die moeten? Of loopt het lekker op rolletjes?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©fizkes, moeder – Shutterstock
