“Heb je Snap?” De staart van de cheerleader hing een beetje op halfzeven, haar aangeschoten grijns verraadde in elk geval een gezellige carnavalsavond. Mijn hand gleed automatisch naar het kettinkje om mijn nek. 1984 staat er. Mijn bouwjaar. Een bouwjaar dat niet doet aan Snapscores en dat dit jaar de veertig aantikt. En dat terwijl ik in mijn hoofd nog lang niet zover ben. Veertig was immers voor oude mensen, voor onze ouders toen we naar de middelbare school gingen. Niet voor mij.
Het was gisteren dat ik met mijn toenmalige BFF in de keuken zat, omringd door chips, amandelbroodjes, patat, chocola en koek, terwijl we ons kotsmisselijk aten en dubbel lagen om grapjes die alleen wij begrepen. Het was gisteren dat we onbezonnen dingen deden, waarvan we nu opgelucht beseffen dat het goed is dat je toen alleen nog maar kon sms’en en bellen met je mobiel. En het was gisteren dat we in spanning afwachtten of we waren geslaagd. Toch?
Veertig.
Britney Spears zong ooit dat ze noch meisje, noch vrouw was. Eerlijk gezegd voel ik me negen van de tien keer nog steeds zo. Uitgaan in Rotterdam en eindigen op een nogal dubieus feest of dansen tot de vroege uurtjes wisselen zich af met legpuzzels maken (en daar zelfs een speciale map voor kopen, zodat je hem tussendoor kunt opbergen), plezier hebben in schoonmaken en genieten van de stilte als om 05.45 uur de rest van het huis nog in diepe slaap ligt. Ik ben zowel een moeke als nog steeds gewoon Merel, die in wezen niet zo heel veel anders is dan het meisje van toen.
Leeftijd is daarom eigenlijk best een raar concept. Aan de ene kant een vaststaand gegeven, omdat ik vandaag exact 13.586 dagen oud ben. En tegelijkertijd dus variabel, omdat ik me op bepaalde dagen rond de tachtig voel en op andere dagen de energie heb van mijn negenjarige zelf. Al blijf ik het stiekem best fijn vinden als willekeurige cheerleaders van negentien bijna flauwvallen als ze mijn leeftijd horen, omdat ze dachten dat ik net 25 was. Alcohol of niet, ik reken hem goed. Hoewel dat hele ouder worden op zich niet erg is, lijkt het me fijn om die jeugdige levenslust te kunnen vasthouden tot ik écht bejaard ben.
Want uiteindelijk moet dat het doel zijn, geloof ik. Niet zozeer om er op je zestigste, met wat hulp van de cosmetisch chirurg, uit te zien als een zestiger met het gezicht van een meisje van twintig, maar wél om het leven in je ogen blijvend te laten schitteren. Door te schommelen met je kind en een wedstrijdje te doen wie het hoogst kan. Fanatiek verstoppertje te spelen, te gaan apenkooien met andere volwassenen of ouderwets te gaan stappen en dingen doen die je je eigen kinderen afraadt.
En daar ga ik voor, de komende tien jaar. Plezier maken, liefhebben tot ik niet meer kan, respectvol maar eerlijk zeggen wat ik denk, feesten en knuffelen tot ik niet meer kan.
Wat zijn jouw plannen voor je komende levensjaar?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©r.classen – Shutterstock
Pingback: 39 gedachten als je wéér een meisje krijgt -